نقشه راه ایران برای سوریه از نگاه فایننشال تایمز

نشریه فایننشال تایمز در گزارشی مدعی شد که ایران طرحی را درباره سوریه مد نظر دارد که از طریق آن بتواند حمایت عربستان و غرب را جلب کند.

به گزارش باشگاه خبرنگاران، نشریه انگلیسی فایننشال تایمز در گزارش خود در این زمینه به قلم ابراهیم حمیدی آورده است: دیپلماسی ایران درباره سوریه یادآور نقشی است که دمشق در لبنان پس از جنگ داخلی این کشور ایفا کرد.

بر اساس این گزارش، این روزنامه در ادامه گزارش خود می نویسد: انتخابات سوریه که هفته گذشته با پیروزی بشار اسد و قطعی شدن حضور وی به عنوان رئیس جمهور این کشور برای سومین دوره همراه بود، از سوی مخالفان و بسیاری از کشورهای غربی مورد پذیرش قرار نگرفت و این کشورها انتخابات را ساختگی خواندند. در عین حال ایران که متحد اصلی سوریه محسوب می شود، این مسئله را به عنوان یک پیروزی برای خود بزرگ می کند.

در بخش دیگری از این مقاله آمده است: این انتخابات چندین ماه پس از آن برگزار شد که اسد در سوریه موقعیت خود را تثبیت کرد. ماه گذشته بود که شورشیان از حمص در مرکز سوریه عقب نشینی کردند و کنترل شهر را در اختیار نیروهای دولتی قرار دادند. عقب نشینی آنان که با میانجیگری ایران همراه بود، با استعفای الاخضر الابراهیمی، نماینده سازمان ملل در سوریه از سمتش در پی شکست نشست ژنو همزمان شد و این در حالی بود که وی تلاش بسیاری برای ایجاد زمینه مشترک میان دولت سوریه و مخالفان این کشور انجام داده بود.

حمیدی در ادامه مقاله خود به اظهارات نماینده سابق سازمان ملل در سوریه اشاره کرده و مدعی است: ابراهیمی به شورای امنیت سازمان ملل پیشنهاد ایران برای اتخاذ یک راه حل سیاسی در سوریه را ارائه کرده است، طرحی که بر اساس آن آتش بس برقرار شود و یک کابینه وحدت ملی با اعطای مجوز به گروه های سیاسی در سوریه برای شرکت در این کابینه داده شود، اما مخالفان در تبعید باید خارج از این کابینه باشند. قانون اساسی سوریه با در نظر گرفتن کاهش قدرت و اختیارات رئیس جمهور، بازنگری شود.

فایننشال تایمز در ادامه گزارش خود ادعا می کند: دیپلماسی ایران درباره سوریه یادآور نقشی است که سوریه در جنگ داخلی 15 ساله در لبنان در سال 1990 ایفا کرد. جمهوری اسلامی خواهان جلب نظر غرب و عربستان با یک معامله بزرگ درباره سوریه است. این اقدام مستلزم درک شرایط میان ایران و عربستان درباره سوریه مشابه همان چیزی است که اواخر دوران ریاست جمهوری حافظ اسد میان عربستان و سوریه درباره لبنان در دهه 1990 ایجاد شد.

همانند لبنان، این راه حل بر اساس تغییر قدرت میان اقلیت علویان و اکثریت سنی ها خواهد بود. اسد به عنوان رئیس جمهور باقی خواهد ماند، اما کشور توسط یک نخست وزیر سنی مذهب قدرتمند اداره خواهد شد که به احتمال زیاد از میان مخالفان داخلی است، و قدرت اجرایی را در دست خواهد داشت که تا پیش از این و از سال 1970 در اختیار رئیس جمهور بوده است. رئیس پارلمان نیز یک کرد خواهد بود و مسیحیان و دروزی ها نیز در حکومت نقش خواهند داشت.