سودی که چین از جنگ‌های امریکا می‌برد

دیپلماسی ایرانی: غالبا پیروزی ها آغازگر جنگ های جدید هستند، برای همین وقتی که جنگی در می گیرد، متوقف کردن آن مشکل می شود و وقتی که ادامه می یابد مثل زخمی می شود که آن قدر رها شده تا عفونت کرده است، به همین ترتیب جنگ نیز ادامه می یابد.

دوج باندو پژوهشگر مرکز کاتو در امریکا می گوید: «وقتی اتحاد جماهیر شوروی سابق امریکا را به عنوان ابرقدرتی جهانی به حال خود رها کرد، جنگ برای امریکا به امری عادی تبدیل شد و به همین ترتیب به بمباران و جنگ و اشغال دیگر کشورها پرداخت. روسای برخواسته از هر دو حزب این مساله را سرلوحه سیاست خود قرار دادند، همچنین واشنگتن سلسله جنگ هایی را برای تصفیه بازماندگان از جنگ های ایدئولوژیک انجام داد. هدف همواره روشن بوده است، وادار ساختن مخالفان و دشمنان امریکا به اعتراف به هیمنه و تسلط آن. این سرسختی حتی کسانی را که نسبت به کمک رسانی به امریکا در جنگ با شوروی در زمان جنگ سرد تردید داشتند نیز شامل می شد. در راستای همین اندیشه جنگ دوم خلیج فارس علیه عراق در سال 1991 انجام شد، سپس جنگ یوگسلاوی در سال 1999 صورت گرفت و بعد از آن واکنش امریکا به حملات 11 سپتامبر 2001 این کشور را به جنگی تازه رهنمون کرد که امریکا آن را جنگ با تروریسم نامید. جنگ جهانی مبارزه با تروریسم را می توان جنگ های سی ساله امریکا در قرن معاصر نامید که از افغانستان در اکتبر 2001 آغاز شد و تا جنگ عراق در مارس 2003 ادامه یافت. اصطلاح «جنگ طولانی» را نخستین بار ژنرال جان ابی زید، فرمانده ستاد مرکزی وقت امریکا در سال 2004 استفاده کرد و ژنرال ریچارد مایرز، فرمانده سابق ستاد نیروهای مسلح امریکا در سال 2005 مجددا تکرار کرد.»

جورج بوش، رئیس جمهوری سابق امریکا در جریان سخنرانی اش درباره «حالت اتحاد» که در سال 2006 از آن رونمایی کرد، گفت: «نسل فعلی جنگی طولانی را علیه دشمنی مصمم برای نابودی بر عهده دارد.» همچنین دونالد رامسفلد، وزیر دفاع سابق امریکا چند ماه بعد از جنگ با تروریسم گفت که این جنگ 40 سال طول خواهد کشید. اظهارات او به سرعت در رسانه ها منتشر شد. در سال 2010 مجموعه ای از اعضای پنتاگون و برخی از همکاران آنها در خارج از این وزارتخانه این اظهار نظر را مطرح کردند که «جنگ طولانی» شاید 50 تا 80 سال طول بکشد.

جنگ های طولانی امریکا در نیمه دوم قرن بیستم و دهه اول از قرن بیست و یکم به سرعت صعود قدرت های آسیایی کمک کرد. ایالات متحده نزدیک به 40 سال درگیر جنگ سرد با اتحاد جماهیر شوروی بود که باعث رقابت تسلیحات هسته ای وحشتناکی شد که ایالات متحده به تنهایی 16 تریلیون دلار پول بابت آن صرف کرد، جنگ های کلاسیک طولانی در کره (1950 – 1953) و جنگ ویتنام در طول دهه شست قرن گذشته، به ژاپن، کره جنوبی و تایوان به طور متوالی کمک کرد تا بتوانند پله های ترقی را یک به یک بپیمایند. این کشورها از حیات خلوت جنگ های امریکا نهایت استفاده را بردند و به آنها کمک می کرد که بتوانند در ضمن فاصله گرفتن از کمونیسم حمایت های سرشاری را برای مبارزه با آن در آسیا دریافت کنند. نباید فراموش کنیم که بازتاب جنگ سرد و موازنه های آن دلیل اصلی گشایش امریکا در قبال چین بود و سبب شد تا به آن کمک های اقتصادی و نظامی کند.

اما چینی ها نیز از درگیر شدن امریکا در آن چه مبارزه با تروریسم بعد از حملات 11 سپتامبر 2001 نامید، نهایت استفاده را بردند. امریکا در این راه بیش از حد توانایی اش صرف کرد و هزینه های سرسام آوری را متقبل شد. به گونه ای که هزینه های نظامی امریکا از 3 درصد تولید ناخالص داخلی در سال 2001 به 5.1 درصد در سال 2011 رسید. بنا به گزارش مرکز بین المللی مطالعات صلح استکهلم در سال 2011 ایالات متحده معادل هزینه کل کشورهای جهان صرف نیروهای نظامی خود می کند، این کشور شش برابر دومین کشوری که در امور دفاعی هزینه می کند یعنی چین، صرف هزینه های نظامی اش کرده است.

بنا به گزارش مرکز مطالعات بین المللی واتسون وابسته به دانشگاه براون در پایان ژوئن 2011 که با مشارکت 20 استاد دانشگاه تهیه شده، هزینه هایی که امریکا صرف جنگ هایش می کند به طور کل بیش از 3.7 تریلیون دلار است که می تواند تا 4.4 تریلیون دلار نیز افزایش یابد. این رقم ها باز هم افزایش خواهد یافت برای این که در برخی موارد هزینه هایی است که دولت امریکا برای سالیان آینده باید به آنها پایبند باشد و برخی نیز به هزینه زخمیان به جا مانده از جنگ ها باز می گردد. در این میان جنگ هایی نیز برای امریکا از سال 2012 تا 2020 پیش بینی شده است که میلیاردها دلار هزینه در بر خواهد داشت. به همه اینها هزینه های سازمان های امنیتی امریکا و صدها میلیون دلاری که باید به خانواده های بازماندگان جنگ از سوی امریکا پرداخت شود، همچنین پول هایی که امریکا به متحدانش که به نیابت از آن در سراسر جهان می جنگد نیز باید افزود.

این در حالی است که پیش بینی می شود امریکا برای جنگ های آتی خود نزدیک به دو تریلیون دلار هزینه کند و برای 150 هزار سرباز زخمی نیز هزینه های درمانی بپردازد. در حال حاضر امریکا برای دو جنگ افغانستان و عراق 6 تریلیون دلار هزینه کرده که با بازگشت سربازان زخمی امریکایی به کشورشان این رقم از این مقدار هم فراتر خواهد رفت.

در طول 8 سال ریاست جمهوری جورج بوش پسر میزان بدهی امریکا نزدیک به دو برابر افزایش یافت و از 5.7 تریلیون دلار به 11 تریلیون دلار رسید. در ابتدای دوران ریاست جمهوری اوباما میزان بدهی خارجی امریکا 16 تریلیون دلار بود که از 32 درصد تولید ناخالص داخلی امریکا در سال 2001 به 72 درصد در سال 2012 رسید. این رقم در 30 سپتامبر 2013 از 18.7 تریلیون دلار گذشت و 77 درصد تولید ناخالص داخلی امریکا را شامل شد. همچنین پیش بینی می شود که کسری بودجه امریکا برای یک دهه آینده به 6.3 تریلیون دلار برسد.

در مقابل چین، که در سال 2003 جایگاه ششم تولید ناخالص داخلی را بر عهده داشت، در سال 2004 توانست از فرانسه پیشی بگیرد و در سال 2006 نیز بریتانیا را پشت سر بگذارد، چین در سال 2009 گوی سبقت را از آلمان ربود و در سال 2011 ژاپن را پشت سر گذاشت. به گونه ای که در حال حاضر تولید ناخالص داخلی اش به 7 تریلیون دلار در سال رسیده است. میزان صندوق ذخیره ارزی آن نیز 3.6 تریلیون دلار شد و به بزرگترین بستانکار از ایالات متحده تبدیل شد. میزان اسناد مالی خزانه امریکا نیز در 31 ژوئن 2013 به 1.28 تریلیون دلار رسید. پیش بینی نهادهای بین المللی حاکی از آن است که تا سال 2016 یعنی تا پایان دور دوم ریاست جمهوری اوباما، چین به بزرگترین اقتصاد جهان تبدیل شود.

جنگ ها و بدهی ها عنوان فروپاشی امپراطوری ها است. جان گرای، متفکر مهشور بریتانیایی در نظریات مشهورش که روزنامه آبزرورو انگلیس در ژوئن 2010 منتشر کرد، پیش بینی کرد که پایان دوران امریکا نزدیک باشد و قدرت های دیگر خیلی سریع از این کشور پیشی بگیرند. امریکایی ها باید این حقیقت را درک کنند که نمی توانند رهبری دنیا را انحصارا تنها خود در اختیار داشته باشند.

تیموثی گارتون آش، نویسنده و متخصص در امور تاریخ سیاسی در سپتامبر 2011 در این باره گفت که دهه ای که شاهد حملات سپتامبر بود، تنها زمینه ای برای انتقال راه تاریخ از غرب به شرق را فراهم کرد. وی پیش بنی کرد که در سی امین سالگرد این حملات  مورخان دیگر صحبت از تروریسم اسلامی که این روزها سیاست های جهانی را تعریف می کند، نزنند بلکه همه چیز به انتقال دولت ها از غرب به شرق متمرکز شود. در این میان چین بیشترین نفوذ را خواهد داشت و ایالات متحده در کمترین جایگاه قدرت خود در جهان قرار خواهد گرفت، و هند قدرتمندتر از هر زمان دیگر خواهد بود و اتحادیه اروپا بیش از هر زمانی ضعیف خواهد شد.

همچنین در گزارشی که سازمان امنیت امریکا درباره چگونگی جهان در سال 2030 منتشر کرده و تاریخ آن به 10 دسامبر 2012 باز می گردد، آمده است که زمان هیمنه امریکا بر جهان پایان می یابد و اقتصاد بزرگ چین به رقیبی جدی برای دو دهه آینده در قبال امریکا تبدیل خواهد شد و رهبری جهانی از اروپا و امریکای شمالی به آسیا انتقال خواهد یافت.

منبع: الحیات