معاون مغضوب رئیس جمهور سودان

حسن ترابی رهبر حزب کنگره ملی سودان که بامداد روز 12 می در خانه­اش در  خارطوم بازداشت شده بود، عصر همان روز پس از 18 ساعت بازداشت، آزاد شد.

آقای ترابی از سوی دولت سودان متهم بود که از شورشیان دارفوری وابسته به حزب عدالت و برابری که سه روز پیش به سودان حمله کرده و حتی جنوب خارطوم را از کنترل ارتش سودان خارج کرده بودند، حمایت کرده است.

پسر ترابی گفته بود، پدرم هنگامی که از یک جلسه مهم حزبی در خارج از خارطوم به خانه بازگشته بود، توسط نیروهای امنیتی سودان بازداشت و به زندان «کوبر» سودان در مرکز خارطوم منتقل شده بود.

به همراه ترابی «بشیر آدم رحمه» دبیر کل سیاسی حزب کنفرانس ملی به همراه «ابوبکر عبدالرزاق» و «کمال عمر» دبیر آن حزب نیز بازداشت شده­اند.

ترابی پس از آزادی از زندان در گفت و گو با شبکه الجزیره گفت: «من هیچ ارتباطی با شورشیان دارفور ندارم و اگر کسی مدرک و سندی دارد می­تواند با تسلیم آنها به دادگاه از من شکایت کند.»

روز یکشنبه شورشیان دارفور وابسته به حزب عدالت و برابری به شمال سودان حمله کرده و حتی توانستند سه شهر اقماری و کلیدی خارطوم پایتخت سودان را نیز تصرف کنند. این شورش با مقاومت ارتش سودان در هم شکسته شد.

دولت سودان در ابتدا دولت چاد را متهم می­کرد که از این شورشیان حمایت ­کرده است. اتهامی که دائما از سوی دولت چاد و «ادریس دبی» رئیس جمهوری آن رد می­شد. اما پس از آن نیروهای امنیتی سودان بطور ناگهانی به خانه ترابی هجوم برده و وی را بازداشت کردند. ترابی پس از 18 ساعت همان روز از زندان آزاد شد. پس از وی متحدانش نیز از زندان آزاد شدند.

ترابی از متحدان عمر البشیر رئیس جمهوری سودان در دهه 80 و اوایل دهه نود بود. وی به همراه عمر البشیر تلاش بسیاری در اسلامی کردن سودان کرد.

در 16 اکتبر 1993 البشیر پس از انحلال شورای فرمان انقلابی برای رهایی ملی به عنوان رئیس جمهوری کشور منصوب شد و قدرتش را افزایش داد. قدرت‌های قانون‌گذاری و اجرایی که در دست شورا بودند به عمر البشیر واگذار شدند و از آن لحظه او به عنوان دیکتاتور بر آن کشور حکم رانده است.

بشیر بعدها در انتخاباتی نمایشی در 1996 به یک دورهٔ پنج ساله انتخاب شد. از همین تاریخ به بعد اختلاف­های بشیر و ترابی نمایان شدند. در 1998 بشیر و کمیتهٔ ریاست جمهوری قانون اساسی جدیدی را معرفی کردند که در آن اختیارات رئیس جمهوری افزایش می­یافت.

در 1999 او بزرگترین خطر برای سمتش یعنی ترابی سخنگوی وقت مجلس ملی که در 1996 تشکیل شده بود را برکنار کرد. ترابی قصد داشت در وهله نخست به مجلس ملی اختیار عزل رئیس جمهوری را بدهد و پس از آن دوباره سمت نخست وزیری را احیا کند که هر دو مخالف میل بشیر بودند. در دسامبر 1999 عمر البشیر با اعلام وضعیت اضطراری ملی قانون اساسی را معلق، مجلس ملی را تعطیل و ترابی را از تمام سمت‌های حزبی و حکومتی‌اش برکنار کرد.

سپس البشیر در سال 2000 تمام طرفداران الترابی را از کابینه‌اش بیرون کرد و طرفداران خود را به جای آنها گنجاند. در همان سال انتخابات جدید ریاست جمهوری و مجلس برگزار شدند. اکثر سودانی‌ها رای ندادند و تقریباً تمام گروه‌های سیاسی مخالف البشیر مدعی شدند که انتخابات عادلانه برگزار نخواهد شد و البشیر در صورت باختن نتایج را به نفع خود اعلام خواهد کرد و از همین رو آن‌را تحریم کردند.

اکثریت مردم جنوب نیز به علت کنترل آن منطقه توسط ارتش آزادی بخش خلق سودان قادر به شرکت نبودند. در نتیجه عمر البشیر با اختلاف زیادی در انتخابات برنده شد و مجلس پر از اعضای حزب کنگره ملی (حزب متبوع او) شد. وی در سال 2001 حسن الترابی را به زندان انداخت تا دوست متحد قدیمی­اش تبدیل به دشمن و رهبر اپوزسیون مخالفش شود.

ترابی پس از مدتی از زندان آزاد شد و به فعالیت­های سیاسی­اش به عنوان رهبر اپوزسیون مخالف دولت ادامه داد که هنوز نیز ادامه دارد.