این مرد کارت طلایی مذاکرات ایران - امریکا است

دیپلماسی ایرانی : داستان مذاکره ایران با آمریکا چند هفته ایست که نقل هرمحفلی است. از اتاق های فکر ایالات متحده تا رسانه های اسرائیلی و محافل سیاسی ایران. تایید و تکذیب ارتباط هایی که هرزچندگاهی سوژه یک رسانه قرار می گیرد نیز از سوی تهران و واشنگتن همچنان ادامه دارد. در این میان اسرائیلی ها بیش از هرطرفی در این داستان نگران مذاکره ای هستند که می تواند معادلات منطقه ای آنها را بر هم بریزد.

نویسنده مطلبی برای اسرائیل نشنال نیوز با فرض مثلث ایران، سوریه و امریکا ادعا می کند که باراک اوباما رئیس جمهوری آمریکا پس از انتخاب مجدد به رای مردمانش برای حضور در کاخ سفید به دنبال تابوشکنی بزرگ و مذاکره با ایران است. این نویسنده در ادامه می نویسد: از خاکسترهای انتخابات در امریکا، این باراک اوباما بود که پیروز میدان شد. چهار سال گذشته را می توان موفقیتی بزرگ برای ایران و جریان شیعه در منطقه خوانده و همزمان شکستی قابل توجه برای عربستان و محور اهل تسنن. امریکا به دنبال مذاکره با ایران است تا به هر طریقی بتواند مانع ز دستیابی ایران به تسلیحات هسته ای شود. این در حالی است که ایرانی ها در این معامله درخواستی از باراک اوباما امریکایی دارند که از پس آن برنمی آید: اسد باید در سوریه به عنوان متحد ایران باقی بماند. در شرایطی که امریکا و متحدانش خیال رها شدن از دست بشار اسد را از سر بگذرانند؛ قطعا باید احتمال هرگونه مذاکره با ایران را برای خود صفر کنند. بشار اسد برای ایران مهره اصلی است. در هژمونی جغرافیایی که ایران سالها بر روی آن سرمایه گذاری کرده است ، خطی از عراق تا لبنان است که متحد ایران به حساب می آید. در این میان عبور از سوریه و از دست دادن بشار اسد برای تهران غیرقابل تحمل است. ایران در این سالها با استراتژی که در منطقه دنبال کرده در حقیقت فاصله جغرافیایی از فلسطین و اسرائیل را دور زده و خود را به بطن مناقشه صلح وارد کرده است.
نویسنده این مطلب در ادامه ادعا می کند که با یا بدون بشار اسد ایران تلاش خود را برای تکمیل فناوری هسته ای ادامه خواهد داد. اما در شرایطی که بشار اسدی در سوریه نباشد، اوباما تحفه ای برای عرضه به ایران در میز مذاکره نخواهد داشت. اگر اسدی در کار نباشد، این بازی برای ایرانی ها جذابتی نخواهد داشت.
نویسنده در بخشی از مطلب سوریه را کشوری شکست خورده می خواند و این پرسش را مطرح می کند که آیا قرار است سوریه کشوری شکست خورده اما در اختیار ایران باشد یا کشوری چندپاره که چهار یا پنج طایفه آن را اداره خواهند کرد؟