چین ، روسیه و اوباما ، برندگان تحریم ایران

عصرایران - تصمیم اتحادیه اروپا برای اعمال تحریم های جدید علیه ایران در کنار تحریم نفت، همزمان با شدت گرفتن مسئله پرونده هسته ای تهران و شرایط بازارهای انرژی ، یکی از اصلی ترین مباحث مورد گفت وگو در محافل بین المللی است.

اکنون بسیاری از کار شناسان سیاسی به این سوال می پردازند که برنده و بازنده این تحریم ها در واقع چه کسانی هستند؟ آیا تهران با توجه به مسائل داخلی اش بازنده اقتصادی این بازی است یا افزایش قیمت نفت در نهایت به ضرر خود اروپایی ها منجر می شود؟

در این میان عده ای بر این نکته تاکید می کنند که شاید نتوان بازنده این بازی را مشخص کرد اما برندگان این جدال از همان آغاز مشخص بودند: چین و روسیه.

بسیاری بر این باورند که چین از این تحریم ها بیشترین منفعت را می برد چرا که این احتمال وجود دارد که این کشور نفت خریداری شده را ، خودش به اتحادیه اروپا بفروشد.

شرکت ملی نفت چین اکنون چندین پروژه برای توسعه منابع نفتی و گازی در ایران دارد و برغم حمایت از قطعنامه ۱۹۲۹، این کشور خریدار بزرگ نفت تهران به شمار می آید.

چین حتی می تواند در این معاملات از پول غیرقابل تبدیل خود یعنی یوان استفاده کند تا تهران نیز مجبور شود در ازای این خرید، کالاهای چینی را خریداری کند.

از سوی دیگر، روسیه نیز درصدد استفاده از این شرایط است. این کشور بزرگ ترین تولیدکننده نفت است و روزانه هفت میلیون بشکه نفت به اروپا و آسیا صادر می کند.
از همین رو، افزایش قیمت جهانی سوخت، درآمدهای دولت مسکو را به شدت افزایش می دهد.

دیگر پیروز اعمال تحریم ها علیه تهران شاید "باراک اوباما" رئیس جمهوری آمریکا، باشد؛ دموکراتی که خواهان جلوگیری از یک جنگ منطقه ای است و در هراس است که اسرائیل به تاسیسات هسته ای تهران حمله کند.

در آن سوی میدان، هم از منظر سیاسی و هم از نظر اقتصادی، بازندگان اعمال تحریم های نفتی علیه تهران، ایرانیان و شهروندان اروپایی هستند.
اروپایی ها هزینه ای گزافی برای انزوای سیاسی تهران می پردازند و اعمال تحریم ها برای اقتصاد آنان بسیار زیانبار است. همچنین موضع اروپا در قبال خواسته ایران برای تبدیل شدن به یک قدرت منطقه ای صدمات زیادی به آنها وارد می کند.در نهایت این اروپایی ها هستند که مجبور می شوند هزینه کاهش منابع انرژی و افزایش قیمت کالاهای مصرفی را بپردازند.

باید توجه کرد که افزایش قیمت جهانی نفت، افزایش قیمت تمام فرآورده های آن نظیر بنزین و گازوییل به عنوان سوخت اصلی وسایل نقلیه و ماشین های صنعتی را همراه دارد. این بدان معناست که هزینه تمام شده تولید کالا در کارخانه ها افزایش می یابد و به تبع آن قیمت برای مصرف کننده افزایش قابل توجهی خواهد داشت.

با نگاهی به نمودار قیمت سوخت در کشورهای اروپایی، مشخص می شود که در هفته های گذشته قیمت سوخت در این کشور ها سیر صعودی داشته است. پس، اروپا از یک سو به نفت نیازمند است و از سوی دیگر با تحریم واردات نفت ایران، افزایش بی رویه قیمت نفت را به نظاره نشسته است تا برای تامین آن، نه تنها کمبود نفت را لمس کند، بلکه پول بیشتری بابت وارداتش بپردازد.

در این میان ایران که خرید نفتش از سوی کشورهای اتحادیه اروپا تحریم شده است، روز به روز قیمت هر بشکه ذخایر نفتی اش افزایش می یابد و به همراه کشف میادین جدید نفت و گاز، بازارهای تازه ای برای صادرات نفت خود پیدا می کند.

اما مسئله ای که در این میان به خوبی مشخص است، آن است که اروپا به رغم فشارهای اقتصادی به سیاست های دوگانه خود در برابر ایران ادامه می دهد.
به عبارتی دیگر، اروپا همچنان درهای خود را به صورت نیمه باز در برابر ایران می گشاید و از سوی دیگر همگام با آمریکا به سیاست تحریم ادامه خواهد داد.
با این سیاست، اتحادیه اروپا همچنان با مسائلی مانند بی ثباتی اقتصادی، نداشتن سیاست مستقل در برابر تهران و همچنین عدم موفقیت در حل بحران هسته ای تهران روبه رو خواهد بود.

رهبران اتحادیه روپا به خوبی می دانند که تحریم ایران تنها یک تهدید در روابط دیپلماتیک است که نتیجه ای جز ضرر و افزایش قیمت نفت جهانی ندارد. پس با کمی تامل می توان دریافت که بازندگان و برندگان اعمال تحریم های نفتی علیه تهران چه کسانی هستند.