عرب‌هایی که رآکتور هستهای می‌خواهند
روزنامه الحیات، چاپ لندن در یادداشتی به این موضوع پرداخته و کشورهایی که به دنبال دستیابی به تکنولوژی هستهای هستند را معرفی کرده است. الحیات می‌نویسد: کشورهای عربی واقعا از دستیابی به تکنولوژی هستهای واقعی بسیار فاصله دارند. آنها حتی نیروی انسانی کافی برای رسیدن به این تکنولوژی را نیز در اختیار ندارند. در حال حاضر در هیچ کدام از کشورهای عربی رآکتور هستهای برای تولید برق وجود ندارد و به تازگی، برخی از کشورهای عرب به فکر دستیابی به تکنولوژی هستهای افتاده‌اند. از آنجا که بحث هستهای یک مبحث بسیار حساس و به شدت سیاسی است اطلاعات لازم درباره آن نیز بسیار محدود و موجز است. به ویژه این که کشورهای این منطقه خود را در رقابت تنگاتنگ با همسایه غیرعرب خود یعنی ایران می‌بینند و تلاش دارند که پروژه‌های هستهای خود را تا آنجا که ممکن است مخفی نگاه دارند تا با این برگ بتوانند با ایران بازی کنند.
در ادامه این یادداشت آمده است: مطالبات استفاده از تکنولوژی هستهای برای تولید برق در کشورهای عربی افزایش یافته است. در حال حاضر نیاز به برق در این منطقه به طور متوسط سالانه 7 درصد رشد دارد که این رقم تقریبا دو برابر نیاز انرژی برق جهان است. در این میان کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس بیش از دیگر کشورهای عربی به فکر دستیابی به تکنولوژی هستهای هستند. به طوری که امارات متحده عربی در سال 2009 قرارداد ساخت چهار رآکتور هستهای 6 هزار مگاواتی با کره جنوبی امضا کرد و مصر نیز در سال 2010 به فکر ساخت نخستین رآکتور هستهای خود در سواحل اسکندریه افتاد.
الحیات در ادامه به فاجعه زلزله ژاپن در ماه مارس اشاره می‌کند و می‌نویسد: حادثه ژاپن باعث شد تا بسیاری از کشورهای عربی در سیاست‌های خود برای دستیابی به تکنولوژی هستهای بازنگری کنند و مجددا پروژه‌های خود را مورد بازبینی قرار دهند. مثلا امارات متحده عربی از کره‌ای‌ها خواسته است که به طور عمیق مطالعات گسترده‌ای را درباره ایمنی رآکتورهای هستهای در دست ساخت در امارات انجام دهند. همچنین مصر نیز در پروژه‌های هسته‌ای‌اش وقفه ایجاد کرده و دستور به مطالعات عمیق زیست محیطی برای اطمینان یافتن از پروژه‌های هسته‌ای‌اش داده است.
این روزنامه در ادامه کشورهای عربی که به دنبال دستیابی به تکنولوژی هستهای هستند را این گونه معرفی می‌کند: مصر از نیمه‌های دهه پنجاه قرن گذشته میلادی برنامه ملی برای رسیدن به تکنولوژی هستهای را تعریف کرد. پس از مصر کشورهای عراق، الجزایر، لیبی و سوریه نیز به طور مخفیانه به فکر ساخت نیروگاه هستهای افتادند ولی همه آنها تا کنون در این زمینه ناکام ماندند. اردن، در ژوئن 2010 اعلام کرد تا سال 2020 نخستین رآکتور هستهای یک‌هزار مگاواتی خود را خواهد ساخت که این رآکتور 20 درصد برق مورد نیاز این کشور را تامین خواهد کرد. پس از آن ساخت رآکتور دیگری را در دستور کار قرار خواهد داد که پیش‌بینی می‌شود تا سال 2030 بتواند بدین ترتیب 30 درصد انرژی مورد نیاز خود را تامین کند. اردن برای ساخت این رآکتورها با کشورهای چین در سال 2008 و کره جنوبی در سال 2009 قرارداد امضا کرده است.
سوریه از مارس 2010 مطالعه برای استفاده از تکنولوژی هستهای را به طور جدی آغاز کرده است. برای رسیدن به این هدف نیز از دانشمندان هستهای کره شمالی کمک گرفته و امیدوار است که هر چه سریع‌تر بتواند به این تکنولوژی دست یابد. البته سوریه در سال 1991 به کمک آژانس بین‌المللی انرژی اتمی مرکز کوچکی برای تولید نوترون (MNRS) تاسیس کرد. در سال 1998 نیز به کمک چینی‌ها یک رآکتور تحقیقاتی در دیر الحجر راه‌اندازی کرد.
الجزایر از ابتدای سال 2011 تصمیم به ساخت رآکتور هستهای برای تولید برق گرفت. الجزایری‌ها امیدوارند که نخستین رآکتور هستهای خود را تا سال 2020 راه‌اندازی کنند و پنج سال بعد دومین رآکتور را بسازند.
الحیات در نهایت درباره دیگر کشورهایی که اعلام کرده‌اند به دنبال تکنولوژی هستهای هستند ولی تا کنون جزئیاتی از فعالیت آنها منتشر نشده است، می‌نویسد: بحرین در سال 2010 اعلام کرد که نخستین نیروگاه هسته‌ای‌اش را در سال 2017 راه‌اندازی خواهد کرد. کویت در سال 2010 یک گروه ملی برای بررسی توان هستهای کشور تاسیس و اعلام کرد تا سال 2013 مطالعه برای ساخت چهار رآکتور هستهای یک‌هزار مگاواتی را انجام و تا سال 2020 نخستین رآکتور هستهای خود را خواهد ساخت. در سال 2010 عربستان سعودی شهر جدید ملک عبدالله هستهای را افتتاح کرد که قرار است بر تمامی فعالیت‌های هستهای این کشور نظارت داشته باشد.
نظر شما :