یازدهم سپتامبر در آسمان

پس از ملاقات با آقای یوشکا فیشر، وزیر وقت امور خارجه آلمان، در پرواز ایران ایر در مسیر فرانکفورت به تهران بودم که کمک خلبان نزد من آمد وبا چهره ای متعجب گفت حادثه مهمی رخ داده وادامه داد که طبق گزارش رادیو آمریکا، یک فروند هواپیمای مسافربری به یکی از دو برج مرکز تجارت جهانی موسوم به برج های دوقلو در جزیره منهتن نیویورک اصابت کرده است.

سپس دعوت کرد که به همراه او به کابین خلبان بروم. به محض ورود به کابین خلبان، اصابت هواپیمای دوم به برج دوم رخ داد که از رادیو گزارش شد.

نیاز به گفتن ندارد که این حادثه، پدیده ای عجیب وبی سابقه بود که طبیعتا تفاسیر متنوع وبعضا کاملاً متضادی را به همراه داشت. برای افکار عمومی، از همان ابتدا آشکار بود که این طرح تروریستی همچنان بی نظیر، اتفاقی نبوده وطراحان، اهداف خاصی را دنبال می کنند.اما این که چه کسی وبا چه هدفی در پشت صحنه این ماجرا قرار دارد، اذهان را سخت مشغول خود ساخته بود.

با توجه به فضای روابط بین ایران وایالات متحده، این احتمال به طور قوی وجود داشت که دولت مردان بهت زده امریکایی که باید فورا پاسخگویی افکار عمومی ملت امریکا می بودند، برای نجات از این فشار سنگین، انگشت اتهام یا ظن را به طرف ایران نشانه روند.

 بنابراین، با ورود به تهران در فرودگاه با خبرنگاران گفتگو واعلام موضع نمودم ودر زمان کوتاهی، جناب آقای خاتمی، رئیس جمهور محترم وقت نیز طی بیانیه ای این حادثه را محکوم کردند.ایران اولین کشوری بود که چنین موضعی اتخاذ کرد.

 لذا این سرعت عمل به موقع وابتکار تاریخی دیپلماسی جمهوری اسلامی ایران وتشخیص درست ماهیت تروریستی این ماجرا، باعث شد تا نه تنها راه هرگونه اتهام بی مورد به ایران مسدود شود بلکه نام ایران از همان ابتدا توسط رسانه های جمعی در صدر فهرست مخالفان با این عمل غیر انسانی قرار گیرد.

در عین حال، موضع ما صرفا سیاسی نبود، بلکه به عنوان یک اصل خدشه ناپذیر، اساساً جمهوری اسلامی ایران این گونه اقدامات علیه غیر نظامیان را فاقد توجیه وغیر قابل قبول می داند.