به نظر نمی‌آید ایران نگران پنجمین قطعنامه باشد
دیپلماسی ایرانی: با ایران چه بکنیم؟ این پرسشی است که با پایان نشست دو روزه نمایندگان اروپا تحت قالب گروه پنج به اضافه یک و هیات ایرانی به ریاست سعید جلیلی، به کرات در رسانه‌های غربی به چشم می‌خورد. ادامه تحریم‌ها؟ صبوری؟ حمله نظامی؟ تشدید تحریم‌ها؟ تبیین تحریم‌های جدید؟
روزنامه واشنگتن پست در سرمقاله ای که به بحث ایران اختصاص داده است در این خصوص می‌نویسد: دولت چهل و چهارمین رئیس جمهوری آمریکا اخیرا سینه را جلو داده و ادعا می‌کند که در یک سال گذشته در تبیین تحریم‌های کارامد علیه ایران با موفقیت عمل کرده است. کاخ سفید نشین‌ها ادعا می‌کنند که تحریم‌های اعمال شده بر ایران تاثیر بسزایی بر برنامه هسته‌ای این کشور گذاشته است. اما پایان دادن به استرس‌ها در خصوص پرونده هسته‌ای جنجالی ایران نمی‌تواند در دراز مدت جواب دهد. تئوری حاکم بر این همه ادعا و سر و صدای تبلیغاتی این بود که نخستین دستاورد تحریم‌ها این است که تهران بر سر میز مذاکرات مانند دانش اموزی پشیمان از کرده خود می‌نشیند و هرآنچه را که غربی‌ها دیکته کردند، می‌نویسد. نشست استانبول و بی ثمر به پایان رسیدن آن، آب پاکی را بر دستان اوباما ریخت. نشست گروه پنج به اضافه یک با تهران در خاک ترکیه در حقیقت عقب گردی بزرگ برای ایالات متحده بود. ایران نه تنها در این مذاکرات مخالفت خود را با متوقف کردن غنی سازی اورانیوم اعلام کرد بلکه نماینده این کشور حتی دیدار با نماینده ایالات متحده را در حاشیه نشست هم رد کرد. هیچ کدام از طرفین هم در خصوص ادامه این مذاکرات سخنی به میان نیاوردند.
واشنگتن پست در ادامه می‌نویسد: اگر دولت ایران واقعا تحت تاثیر تحریم‌ها در منگنه قرار گرفته بود، باید تاثیر این فشارها در استانبول عیان می‌شد که این حادثه رخ نداد. جلیلی این بار هم درست مانند نشست ژنو بیشتر به سخنانی پرداخت که مصرف داخلی دارند و مخاطبان آن در حقیقت خود ایرانی‌ها هستند و نه طرف غربی. جلیلی در تمامی‌نشست‌های خبری بر دو موضوع تاکید کرد: عدم تعلیق یا توقف غنی سازی اورانیوم و ادامه مذاکرات تنها در سایه پایان یافتن تمامی تحریم‌ها.
در این نشست حتی طرف ایرانی در خصوص طرح تبادل سوخت هم که پیش از این از ان با عنوان راهی برای اعتماد سازی نام برده شده بود، سخنی به میان نیاورد. در بهترین حالت غربی‌ها می‌توانند تنها دستاورد خود را مقاومت در برابر ایران و حفظ اجماع بدانند. البته از انجا که ایران اصلا وارد دور مذاکره هم نشد به سختی می‌توان این اجماع را هم دستاوردی جدی خواند.
این روزنامه آمریکایی در ادامه ادعا می‌کند که عدم به ثمر نشستن مذاکرات در استانبول در حقیقت می‌تواند بهترین توجیه برای دولت اوباما در راستای تشدید تحریم‌ها باشد. البته در همین راستا به دست اوردن نظر مثبت دیگر بازیگران برای تثبیت قطعنامه ای دیگر در شورای امنیت بسیار سخت است. مساله دیگر این است که آیا اوباما و همراهان غربی اش می‌توانند با دولت محمود احمدی نژاد وارد تعامل شوند؟
واشنگتن پست در ادامه به توجیه علت شکست در مذاکرات استانبول می‌پردازد و می‌نویسد: در جریان حوادث پس از انتخابات ریاست جمهوری در ایران، دولت باراک اوباما به امید معامله با تهران، سکوت اختیار کرد. اما رفتار سعید جلیلی در استانبول و ژنو نشان داد که دولت هنوز از در موضع ضعف قرار گرفتن واهمه دارد. نماینده ایران در مذاکرات هسته‌ای به هیچ وجه دوست ندارد به گونه ای رفتار کند که مخالفان دولت در داخل وی را به کوتاه آمدن متهم کنند. در این فضا به نظر نمی‌رسد که ایرانی که تاکنون بابت برنامه هسته‌ای خود چهار قطعنامه از شورای امنیت دریافت کرده است چندان نگران پنجمین قطعنامه باشد.
واشنگتن پست در نهایت بسیار دیر به فکر توصیه به کاخ سفید برای مهار برنامه هسته‌ای ایران می‌افتد و ادعا می‌کند که تنها راه برای باراک اوباما حمایت از مخالفان احمدی نژاد در داخل ایران است. به زعم این نویسنده آمریکایی، اوباما با این حرکت می‌تواند دولت احمدی نژاد را به تبعات عدم پاسخ دادن به دغدغه‌های غرب متوجه سازد.
نظر شما :