دسته گل کرزی دسته گل احمدی نژاد را پس فرستاد

افغانستان آماده بود تا در ماه سنبله دومین خیز بلند را به سوی دموکراسی بردارد و انتظارات برجای مانده جامعه را با کمک دولتی تازه نفس برآورده کند. این انتظار تا یک ماه رفته از فصل پاییز کشیده شده و بر اساس آنچه رای داوران مستقل انتخابات نشان می دهد، بناست بازهم به طول بینجامد.

اگرچه دولت/ ملت جدید افغانستان عمر کوتاهی دارد و تاب چنین تحملی بر آن دشوار می نماید، اما شاید وضعیت معلق موجود بهانه ای شود برای تحکیم مبانی دموکراسی. و شاید دستاویزی برای تخریب دموکراسی.

آرای حامد کرزی بسیار قاطع تر از آنی به نظر می رسید که کار او را به دور دوم بکشاند. به هر شکل جنجال های انتخاباتی در این دوره کم نبود و شک و شبهه ها هم بیهوده و باطل از آب درنیامد.

بعد از آنکه سروصدای عبدالله عبدالله از بی نظمی ها و تخلف های صورت گرفته در روز انتخابات، بلند شد و طرفدارانش نیز به پشتیابی او درآمدند، جرات اعتراض و جسارت اتهام زدن به کمیسیون انتخابات به نامزدهای گمنام هم سرایت کرد و جو سیاسی افغانستان را تحت الشعاع قرار داد. کاخ رویایی کرزی ساخته نشده فروریخت.

تحلیل های ابتدایی جز نگرانی و بدبینی به همراه نداشت. اتفاقات ایران مو به مو داشت در اینجا تکرار می شد و اگر قرار بود تا آخر بر همان منوال پیش برود، آن وقت هم کرزی، هم عبدالله و هم دیگران باید طرحی درمی انداختند برای فرار از سرنوشت محتوم. بسیاری به این باور رسیدند که بسیج نیروهای خارجی و سازمان ملل و کلیه تمهیدات دولتی و غیردولتی کافی نبوده و زخم های سیاسی و اجتماعی افغانستان  از نو سر باز کرده و این بار دموکراسی است که جوانمرگ می شود و به خاک می افتد.

هوای سیاسی افغانستان برای چند هفته آبستن توفان و خیابان هایش مستعد سرازیری خس و خاشاک شده بود. دکتر عبدالله که با طبع لطیف و رنگ آبی وارد کارزار شده بود، هر روز با چشم هایی سرخ و ابروهایی در هم کشیده مقابل دوربین های شبکه های مختلف خبری می نشست و دادرس می جست. از نحوه برگزاری انتخابات گله داشت و دیگران نیز اضافه شده بودند و تنها یک نفر زیر بار نمی رفت و آن حامد کرزی رییس جمهور فعلی بود که تعداد آرایش از درصد لازم بالا زده و خرش را از پل عبور داده بود. در این وانفسا، محمود احمدی نژاد که از پای تلفن نمی کند و همچنان منتظر پیام های تبریک به خاطر تکیه زدن دوباره بر صندلی ریاست جمهوری نشسته بود، دسته گلی به کابل فرستاد و ریاست جمهوری دوباره کرزی را به رسمیت شناخت. عمل او نوعی حق شناسی تعبیر شد؛ چرا که دو ماه و اندی پیش از آن و در زمانی که احمدی نژاد در مخمصه مشروعیت و نامشروعیت دولت جدیدش گرفتار آمده بود، شنیدن تبریکی از جانب رییس جمهور فارسی زبان همسایه بسی روحیه و امید بدو بخشید.

اما ادامه کار انتخابات افغانستان شباهتی با آنچه در ایران گذشت نداشت. در تهران شورای نگهبان و حتی مقام های عالی کشور پیش از شورای نگهبان، مهر تایید ریاست جمهوری احمدی نژاد را زده بودند ولی در کابل، حامد کرزی از داشتن ستاره بختی این چنین محروم بود و باید برای رسیدگی به تقلب های احتمالی، صبر ایوب پیشه می کرد.

کمیته ای برای بررسى تقلب‌ های انتخابات در افغانستان تشکیل شد و آرامش به جامعه بازگشت و فضا که می رفت تهی از بوی مدنیت شود، دوباره تلطیف شد. حتی کرزی که خود را مهیای دوره ای تازه کرده بود و جامه ای نو برای شرکت در جشن های ریاست جمهوری اش تدارک دیده بود، هیچ اختیاری برای وتوی تصمیمات اتخاذ شده و دلاورانی برای برچسب زدن بر دهان های به مخالفت باز شده، نداشت و علی رغم میلش کوشید ساکت بماند و بیش از این بر اختلافات دامن نزند؛ که فردایی هم هست.

حالا کمی نزدیک فرداست و بعد از اعلام خبر کاهش آرای کرزی به زیر 50 درصد، اردوگاه وی در بهت فرو رفته است. رای رقیب نه چندان نزدیک او نیز کاهش یافته است ولی با این وصف، دغدغه کشیده شدن انتخابات به دور دوم و رقابت مجدد برای رسیدن به ریاست جمهوری دغدغه ای آسان گذر نیست. کرزی این روزها پی دارویی است که او را به خواب ببرد و وقتی بیدارش کند که کار تمام شده باشد. او حسرت به همتای ایرانی اش می برد که در عرض یکی دو ساعت شائبه پیروزی اش و در فاصله چند ساعت، خبر پیروزی اش را همه جا منتشر کرد.

با اعلام کسر شدن آرای کرزی از 50 درصد، رای احمدی نژاد به او باطل شده و پیام تبریکش هم سوخته است. اقدام قدرشناسانه احمدی نژاد در تبریک زودهنگام به کرزی - که کار مشابه او را پاسخ گفته بود -، با رای جدید کمیسیون بررسی تقلب ها کم اثر و کمرنگ شده و او را وامی دارد تا دسته گل دیگری را برای دور دوم آماده کند. احمدی نژاد البته باید امیدوار باشد که بازهم کرزی برنده انتخابات باشد و اگر جز این باشد، تبریک سوخته اش کمی حرف و حدیث میان دو دولت به وجود می آورد.

البته پیش از این، جناح حامد کرزی انتقادهایی را به کار کمیسیون رسیدگی به شکایات انتخاباتی وارد کرده و به طور خفیف اعلام کرده بود که نتایج کار این کمیسیون را نخواهد پذیرفت.

چند روزی است که تماس های تلفنی میان روسای دولت های دخالتگر در امور افغانستان با دو رقیب انتخاباتی این کشور، می کوشند آرامش را در فضای سیاسی افغانستان نگه دارند و جناح های رقیب را از افتادن به ورطه افراط گرایی و رفتار نامعقول پرهیز دارند. افغانستان در صورت ورود به تنش های انتخاباتی - چون وقایع ایران - با دشواری های بیشتری روبرو خواهد شد که "به خطر افتادن دموکراسی نوپا" تنها یکی از آسیب های آن است.

در این شرایط باید دید قانون چه حکمی می دهد و آیا کمیسیون انتخابات افغانستان مکلف به پذیرش تصمیم کمیسیون بررسی شکایات انتخاباتی هست یا خیر؟ موضع گیری کرزی در قبال بررسی ها بر خلاف آن چیزی بود که جناح منسب به او اعلام کرد. وی قول داده است به رای کمیسیون احترام بگذارد و منتظر نظر قانون بماند.

کرزی همچنین نسبت به پیشنهاد داخلی ها و خارجی ها مبنی بر تشکیل دولت ائتلافی برخورد سردی نشان داده است و قصد ندارد دولت نصفه و نیمه، اختیارات نیم بند و اقتدار شکننده داشته باشد. پل عبور جامعه و دولت افغانستان از این مرحله، به باریکی مو است.