نقدی که به شعارهای این روزها انتخابات وارد است
رئیس جمهوری ایران و دو راهی مذاکرات یا مقاومت
نویسنده: احمدرضا تمدن، کارشناسی ارشد مطالعات اروپا از دانشگاه خوارزمی و داود سلگی
دیپلماسی ایرانی: در جامعه سیاسی ایالات متحده پشتوانه مردمی طیف جمهوری خواه همواره در مقایسه با دموکرات ها از سطح سواد به نسبت پایین تری برخوردار بوده است. اکنون جمهوری خواهان به رهبری دونالد ترامپ بیش از پیش معتقد به سیاست های ملی گرایانه و به دور از پایبندی به اصول لیبرالیسم جهانی با استقبال مردمی بیشتری در جامعه آمریکا مواجه هستند و احتمال پیروزی وی در انتخابات آتی بالا و محتمل است.
با این وجود افرادی در ساختار حاکمیت کشور کماکان امیدوار به بقای سیاسی دموکرات ها در آمریکا، به دنبال مذاکرات و حصول نتیجه از آن در چارچوب عرف سازمان ها و نهادهای بین المللی هستند.
به راستی چه تضمینی در این مسیر به عنوان راه گشایی نهایی بر پایبندی هر دو طرف مذاکرات به نتایج آن خواهد بود؟
زمانی که افرادی مانند ترامپ در ایالات متحده و رئیس جمهور آرژانتین، خاویر میلئی، لجام هیجانات مردم را به دست گرفته و تصمیماتی ناگهانی و به دور از چارچوب های تبیین شده جهانی می گیرند، برخی مسئولین چگونه به مردم قول حل کامل مشکلات از طریق سازمان ها و چارچوب های جهانی را می دهند. در دنیایی که پس از صدها سال جنگ های خونین در اروپا، آسیا و دیگر نقاط جهان، اعضا با اتفاق نظر و اجماع نهادهایی چون سازمان ملل را تشکیل داده اند، نمی توان از پتانسیل چنین نهادهایی چشم‌پوشی کرد اما تجربه چند دهه گذشته ثابت کرده تصمیماتی که در این نهادها اتخاذ می شود ضمانت و پشتوانه اجرایی قایل اتکایی ندارند و عملا هر چه قدرت یک کشور در زمینه های نظامی، سیاسی، اقتصادی و ... بیشتر باشد به همین منوال ضمانت اجرایی دستاوردهای جهانی آن نیز بیشتر می شود.
از این رو امیدوار کردن بیش از حد مردم به حل تمامی مشکلات از طریق مذاکره با قدرت (های) جهانی و گره زدن آینده کشور در اذهان مردم به این دست مذاکرات، یحتمل اشتباهی استراتژیک خواهد بود.
البته کشورهای مقابل مانند آمریکا نیز با رصد همین دست گفتمان در کشور، به تأثیر مسیر تحریم ایران بیش از پیش معتقد می شوند و اتفاقا همانند ترامپ در چند سال گذشته تشویق به اعمال تحریم های بیشتر علیه ایران خواهند شد.
آنچه بدون شک دشمن را در طریق اعمال تحریم¬ها مردد خواهد کرد علاوه بر تلاش های دیپلماتیک و استفاده از پتانسیل حداکثری کشور در سطح جهان، نشان دادن اراده قوی برای مقابله و تا حد ممکن بی اثر کردن تحریم ها با راهکارهای جدید از جمله فعال کردن عملی پتانسیل پررنگ کردن روابط منطقه¬ای است. اگر ایران در سطح جهان به دنبال کاهش تنش با برخی کشورها و در نتیجه باز شدن دروازه¬های اقتصادی است، چرا این فرصت طلبی از در خانه آغاز نشود؟
فرصت های سیاسی اقتصادی پیش رو در منطقه در کنار پیگیری مجدانه دستگاه دیپلماسی در پیشبرد گفتمان بین¬المللی می تواند راه گشایی مطمئن و راهبردی مناسب در تقلیل تأثیر تحریم ها باشد.
نظر شما :