بررسی حمله موشکی ایران می تواند اهداف و قابلیت های آن را افشا کند

نویسندگان: مایا کلارک و برایدن هلویگ

دیپلماسی ایرانی: ایران در تاریخ 8 ژانویه موشک هایی را به سمت دو پایگاه آمریکایی در عراق شلیک کرد که موجی از گمانه زنی ها را در رسانه های آمریکایی در پی داشت. اکنون که آب ها از آسیاب افتاده، تجزیه و تحلیل این حملات می تواند بینش مهمی درباره اهداف و توانایی های ایران و چگونگی واکنش ایالات متحده ارائه دهد.

پس از این حملات، بسیاری از مفسران این سوال را مطرح کردند که آیا اساسا ایران تصمیم داشت حمله ای دقیق انجام دهد؟ بسیاری از کارشناسان به حملات به زیرساخت های نفتی سعودی در ماه سپتامبر اشاره کردند و نتیجه گرفتند که حملات به دو پایگاه عراقی نیز به نوبه خود دقیق بوده و به منظور ممانعت از تلفات آمریکایی برنامه ریزی شده است. (ایران دست داشتن در حملات به تاسیسات سعودی را رد کرده است. اما به هر حال، گفته می شود که حوثی ها از سلاح های ایرانی در حمله به عربستان استفاده کرده بودند که دقت هدف گیری این سلاح ها را نشان می داد.)

با این حال، در بیشتر این گزارش ها به طور عمده به تفاوت بین موشک های کروز که ایران شمار زیادی از آنها را در اختیار دارد و موشک های بالستیک که در این حمله استفاده شده اند، توجهی نشده است. در کل، موشک های بالستیک ایران چندان دقیق نیستند. این احتمال وجود داشت که موشک های شلیک شده به سمت دو پایگاه در پارکینگ، انبار یا حتی کلا خارج از پایگاه فرود بیایند. حتی 4 تا از 16 موشک شلیک شده به اهداف مربوطه برخورد هم نکرد. از سوی دیگر، موشک های کروز بسیار پیچیده تر هستند. فناوری پیشرفته هدایتی، امکان مانور دهی با آنها را افزایش می دهد و امکان گریز از رادار و شلیک به هدف با دقت بالاتر را فراهم می آورد.

با این حال، این تفاوت ها در ساختار موشکی نباید مانع از پرداختن به واقعیت ها در این پرونده شود. بله، ایران موشک هایی به سمت مقر نیروهای آمریکایی در عراق شلیک کرده، اما از اقدامات تحریک آمیز همچون حمله دقیق خودداری کرده است. در نهایت، بخت و اقبال با همه طرفین یار بود که هیچ کسی صدمه ندید و کشته نشد.

به هر حال، موشک ها دقیق بودند یا خیر، به شناخت اهداف و توانایی های ایران کمک شایانی کردند. اول، در ابتدایی ترین سطح ممکن، این حمله نشان داد که ایران به موشک هایی مجهز است و آمادگی دارد که آنها را شلیک کند و همچنان به توسعه آنها ادامه می دهد. دوم، توانایی های نظامی ایران از نظر کیفی در برنامه های مختلف متفاوت است. برای نمونه، نیروی هوایی ایران به طور عمده ضعیف و متکی بر جنگنده های ارتقا یافته آمریکایی و شوروی سابق است. تجهیزات نیروی دریایی ایران نیز چندان پیشرفته نیست و تنها استثنا، قایق های گشتی سپاه پاسداران ایران است که به موشک های ضد کشتی مجهز هستند. اما ایران یک سری برنامه های پیشرفته تر هم دارد. توانایی های سایبری آن، توانایی غنی سازی اورانیوم و زرادخانه بزرگ موشکی همگی باید جدی گرفته شوند. سوم، داشتن توانایی و قابلیت به کارگیری آن دو چیز متفاوت هستند. نیروهای ایالات متحده به سامانه های نظارتی، شناسایی، رهگیری و گزارش دهی در سطح جهانی مجهز هستند. این سامانه ها علاوه به کمک به ارتش آمریکا در محافظت از دارایی های خود، در کسب اطمینان از موثر واقع شدن این دارایی ها نیز تاثیرگذارند. ایران اگرچه یک زرادخانه بزرگ موشکی دارد، اما خطا در هدف گیری اشتباه هواپیمای اوکراینی نشان داد که این کشور هنوز توانایی استفاده از سلاح های خود به طور موثر را ندارد.

با این حال، هیچ یک از اینها بدان معنا نیست که آمریکا می تواند آسوده خاطر باشد. ایالات متحده تنها با سرمایه گذاری مناسب در قابلیت های دفاعی می تواند مانع از آسیب  خود در برابر اقدامات ایران یا دیگر کشورها شود.

منبع: هریتج / تحریریه دیپلماسی ایرانی 34