اتحاد ونزوئلا و یوروآسیا علیه هژمونی آمریکا

نویسنده: په په اسکوبار

دیپلماسی ایرانی: ورژن دوم جنگ سرد به جنوب آمریکا رسیده و ایالات متحده و متحدان آن را در برابر 4 ستون اصلی در حال پیشروی در یوروآسیا یعنی روسیه، چین، ایران و ترکیه قرار داده است. این مرتبه جنگ بر سر نفت است. اگرچه احمقانه به نظر می رسد، اما مسائل زیادی وجود دارد که در وهله اول به چشم نمی آید.

ونزوئلا گناه نابخشودنی را مرتکب شده و تجارت نفت در برابر دلار آمریکا یا مبادلات تحت کنترل ایالات متحده را تحریم کرده است. عراق، لیبی، تا اندازه ای ایران و ترکیه همین کار را انجام می دهند و روسیه هم در این مسیر قرار دارد و چین هم نهایتا همه انرژی خود را به پترویوآن معامله خواهد کرد.

وقتی دولت ونزوئلا ارز رمزنگار مبتنی بر نفت و ارز ملی بولیوار را برای معاملات خود برگزید، دولت ترامپ کاراکاس را از نظام مالی بین المللی تحریم کرده بود. جای تعجب ندارد که چین، روسیه و ایران از ونزوئلا حمایت می کنند. آنها 3گانه حقیقی در مبارزه علیه استراتژی دولت ترامپ در سلطه بر انرژی از طریق ادامه معاملات نفت با دلار برای همیشه، هستند.

ونزوئلا یک دنده کلیدی در این ماشین به شمار می رود. جان بولتون مشاور امنیت ملی هم پیشتر به این مساله اذعان داشته: «برای ایالات متحده از نظر اقتصادی بسیار مهم است که بتواند در قابلیت های نفتی ونزوئلا سرمایه گذاری و از آنها بهره برداری کند.» مساله فقط فراهم آوردن امکان تصاحب منابع نفتی گسترده ونزوئلا که بزرگ ترین منابع در جهان است، نیست؛ بلکه مساله انحصار اکتشاف و استخراج نفت به دلار آمریکاست که می تواند به چند میلیاردر معدود سود برساند.

بار دیگر مساله منابع طبیعی در میان است. مبنی بر این است که ونزوئلا نباید به هیچ وجه از ثروت خود سود ببرد و از این رو، استثنا گرایی و فاصله گرفتن از معامله نفت با دلار به مثابه حکم نابودی برای ونزوئلا محسوب می شود. در نهایت، همه چیز به جنگ اقتصادی مربوط می شود.

احیای جنگ اقتصادی

کاملا مشهود است که آنچه در ونزوئلا رخ می دهد یک انقلاب رنگی نیست، بلکه کودتا برای تغییر نظام به شیوه قدیمی آمریکایی و با استفاده از نخبگان محلی، روی کار آوردن رئیس جمهوری موقت است.

بسیاری هنوز «اسد باید برود» را به یاد دارند. اولین مرحله در انقلاب رنگی سوریه تحریک به جنگ داخلی بود و پس از آن هم یک جنگ نیابتی بود. همانطور که تیری میسان خبرنگار و فعال سیاسی فرانسوی اشاره کرد، نقش لیگ عربی در رابطه با سوریه را اکنون سازمان کشورهای آمریکایی در رابطه با ونزوئلا ایفا می کند. نقش دوستان سوریه هم به گروه لیما، گروه تبعه آمریکا واگذار شده است. جای «شورشی های میانه رو» جبهه النصره را هم اکنون کلمبیایی ها ایفا می کنند.

بر خلاف اخبار دروغین رسانه های غربی، انتخابات اخیر ونزوئلا کاملا قانونی بود. هیچ راهی برای دستکاری در رای های ثبت شده در دستگاه های الکترونیکی ساخت تایوان وجود نداشت. حزب سوسیالیست حاکم 70 درصد آراء را به دست آورد. اپوزیسیون و بسیاری از احزابی که انتخابات را تحریم کردند، 30 درصد رای کسب کردند.

تحریم های ایالات متحده علیه ونزوئلا شرورانه است، اما دولت مادورو هم به دلیل ناکارامدی در ایجاد تنوع اقتصادی و سرمایه گذاری برای خودکفایی در تولید مواد غذایی مقصر است. واردکنندگان عمده مواد غذایی باور دارند که فردایی در کار نخواهد بود و مردم یکدیگر را بر سر مواد غذایی خواهند کشت. با این حال، منابع معتبر در کاراکاس می گویند که بسیاری از محله ها هنوز آرام هستند.

در کشوری که قیمت یک تانکر پر گاز هنوز کمتر از یک قوطی کوکا کولاست، کمبود مواد غذایی و دارو دست کم 2 میلیون نفر را به ترک ونزوئلا وادار کرده است. اما عامل اصلی فشار تحریم های آمریکاست.
در نظرسنجی برگزار شده توسط «هینترلیسِز»، حتی پیش از کودتا / تغییر نظام توسط دولت ترامپ 86 درصد از ونزوئلایی ها گفتند که با هرگونه مداخله آمریکا، نظامی یا غیرنظامی، مخالف و 81 درصد از ونزوئلایی ها گفتند که مخالف تحریم های آمریکا هستند.

عامل روسیه و چین

تجزیه و تحلیل های انجام شده توسط ناظران اطلاعاتی مانند اوا کولینگر و میسیون ورداد در این زمینه کمک رسان هستند. آشکار است که در طرح آمریکایی، بعد از تحریم و خرابکاری، آغاز یک جنگ داخلی است.

«گروه های مسلح» خجالتی هم در کاراکاس فعال بوده و به «ناآرامی های اجتماعی» در رسانه های اجتماعی دامن می زنند. با این حال، خوان گوایدو رئیس جمهوری خودخوانده هیچ قدرتی در ونزوئلا ندارد. تنها بخت او در این است که بتواند با استفاده از درآمدهای نفتی یک دولت موازی تشکیل دهد و منتظر بماند تا ایالات متحده اعضای دولت کنونی را دستگیر کند.

جدای از رویای کودکانه نومحافظه کاران در واشنگتن، بزرگسالان در پنتاگون باید بدانند که حمله به ونزوئلا خیلی سریع می تواند به تکرار ویتنام تبدیل شود. اما بولتون که همین حالا هم به دلیل اعلام اینکه «5هزار نیرو به کلمبیا» اعزام شده اند مورد انتقاد قرار گرفته است، جوکی بیشتر نیست. امکان ندارد که این نیروها در برابر حدود 15000 کوبایی که مسئول برقراری امنیت در دولت مادورو را بر عهده دارند، موفق شوند. کوبایی ها از لحاظ تاریخی نشان داده اند که هرگز قدرت را تسلیم نخواهند کرد.

اما همه چیز به اقدام احتمالی چین و روسیه برمی گردد. مادورو که سال گذشته در پکن مهمان شی جین پینگ رئیس جمهوری چین شد، با امضای حدود 20 توافقنامه دوجانبه حدود 5میلیارد دلار اضافی به صورت وام دریافت کرد. ولادیمیر پوتین رئیس جمهوری روسیه هم در تماسی تلفنی حمایت کامل خود را از مادورو اعلام و تاکید کرده هر گونه مداخله خارجی نقض هنجارهای اساسی قوانین بین المللی خواهد بود.

ژانویه 2016 قیمت هر بشکه نفت به 35 دلار رسید که فاجعه برای خزانه ونزوئلا بود. مادورو تصمیم گرفت در بازپرداخت وام 1.5 میلیارد دلاری، 49.9 درصد از مالکیت شرکت «سیتگو» را به «روس نفت» منتقل کند که این اقدام با خشم شدید در ایالات متحده مواجه شد چراکه روس ها را به حیات پشتی آمریکا رساند. مادورو که هنوز به بودجه نیاز داشت، بخش معدن داری را نیز به روی شرکت های معدنی روسیه گشود. آنچه ایالات متحده را بیشتر خشمگین کرد، پرواز دو هواپیمای روسی با قابلیت حمل بمب های هسته ای به ونزوئلا بود.

ممکن است طرح تحریم انرژی دولت ترامپ برای ایجاد «کشورهای صادرکننده نفت خام آمریکای شمالی-آمریکای جنوبی» بتواند با داستان عاشقانه اوپک پلاس روسیه و عربستان سعودی رقابت کند. اما حتی در صورت نتیجه دادن این برنامه، هیچ تضمینی وجود ندارد که سطح معاملات آنقدری بالا باشد که بتواند به ادامه سلطه دلار بر معاملات گازی و نفتی منجر شود.

اتحاد یوروآسیا در زمینه انرژی می تواند در تحریم معامله نفت با دلار موفق عمل کند و این مساله اکنون در بطن استراتژی بریکس و سازمان همکاری شانگهای قرار دارد. روسیه از ترک استریم گرفته تا نورد استریم، در حال تقویت همکاری ها در زمینه انرژی در اروپاست. معامله نفت با یوآن چندان دور نیست و مسکو، تهران، آنکارا و ریاض به خوبی از این مساله آگاهی دارند.

این شده که نقشه «ب» نومحافظه کاران اجرایی بشود یا نه، یک «ویتنام استوایی» شده است!

منبع: راشا اینسایدر / تحریریه دیپلماسی ایرانی 34