مکرون صدای مردم را نمی شنود

دیپلماسی ایرانی: این روزها فرانسوی ها به دلایل بسیار، خوشحال نیستند. چه چیزی تغییر یافته است؟ فرانسه در طول پنجاه سال گذشته، بصورت سنتی، اعتراضات پر سر و صدائی داشته که خیزش دانشجویان در سال 1968 و قبل از آن، انقلاب سال 1789، از جمله آنها بوده است. پس چه چیزی باعث شده است که اعتراضات اخیر ضد مالیاتی و ضد دولتی، کاملا متفاوت باشد؟ 

دلائل این وضع، بسیار، فوری و البته تنها محدود به فرانسه نیست. جلیقه زردها به عنوان معترضین شناخته شده و نمایندگان اکثریت مردمی هستند که عمدتا کارگران و افراد طبقه متوسط را شامل شده و احساس می کنند در اروپا از سوی سیاستمداران و سیستم اقتصادی نادیده گرفته شده و به آنان خیانت شده است.  مشکلی که به طور واضح برای همه دموکراسی ها وجود دارد. 

آنها اعتراضات خود را متوجه امانوئل مکرون می کنند که روی استراتژی های اشتباه خود اصرار می کند. این امر مربوط به سیاستهای متعارف راست یا چپ نیست بلکه در مورد اقدامات هنجارشکنانه آنهاست. کسانی که در جناح راست هستند و می خواهند از این ناآرامی ها سوء استفاده کنند باید به آنان هشدار داده شود. چنان که دانیل کوهن بندیت، رهبر قیام 1968، در برنامه نگاه امروز می گوید: این قدمی کوچک از گذر از وضعیت کنونی به اقتدارگرائی و سرنگونی احتمالی دموکراسی است. 

جلیقه زردها ترس زیاد، عدم امنیت و بیگانه هرسی را به اشتراک می گذارند که در بریتانیا به پیدایش اکثریتی انجامید و به برگزیت منجر شد، در ایتالیا به پیدایش دولت راست افراطی منجر و در آلمان رهبر میانه رو، خانم آنگلا مرکل را به شدت تحت فشار قرار داده است و در کشورهای لهستان، مجارستان، اتریش و جاهای دیگر به پیدایش وضعیت عدم تحمل و پیروزی احزاب پوپولیست انجامیده و نتیجه آن در ایالات متحده، روی کار آمدن دونالد ترامپ بوده است. 

چنان که نویسنده فرانسوی، کریستف گویلی، اشاره کرد که این تظاهرکنندگان نه تنها در شهرهای بزرگ جهان همچون پاریس، لندن و برلین بلکه در شهرهای کوچک و متوسط و حتی در مناطق روستائی حضور دارند. داستان مشترک این است که در زمان افزایش ثروت ملی، کاهش اشتغال، ناامنی اقتصادی، افزایش فقر، کاهش خدمات، کمبود فرصت ها و مالیات سنگین را شاهد هستیم. 

این جمعیت های کثیر، قربانیان بی عدالتی اقتصادی و سقوط فرهنگی در نتیجه جهانی شدن هستند. ثروتمندان، افرادی دارای تحصیلات عالیه و حاکمان شهرنشین، به تدریج از افرادی که در بطن جامعه هستند فاصله می گیرند و از آنها بی اطلاع می شوند. نتیجه چه می شود؟ یک خشم بنیادین که صدایش امروز در فرانسه شنیده می شود و جلیقه زردهایی که به عنوان معترضین مطمئنند که دیده می شوند.  

برای ماکرون همانند سایر رهبران اروپائی، پاسخ های آسانی وجود ندارد. اهداف معترضین متعدد و غیرمستقیم است: مالیات کمتر، حقوق و دستمزد بالاتر، انرژی ارزان تر، حقوق بازنشستگی بالاتر، متوقف کردن اصلاحات و در مواردی تقاضای یک رئیس جمهور جدید. معترضین رهبری برای مذاکره و گفت وگو ندارند، چرا که از طریق شبکه های اطلاع رسانی اجتماعی، سازماندهی و جریان می یابند و همانطور که نشانه هائی از آن در آشوبهای پاریس دیده شد به راحتی توسط گروه های افراطی که خواهان سرنگونی حکومت منتخب هستند، دزدیده می شوند. 

مکرون اشتباهاتی کرده که می تواند آنها را جبران کند. او قبلا افزایش مالیات سوخت که موجب انفجار شد را لغو کرده است. تدابیر دیگر ممکن است پیگیری شود. تقویت ارتباط بین حاکمان و کسانی که به آنها حکومت می شود ضروری است. اما برخی موارد انجامش دشوارتر است. او در ارائه نسخه تنفسی انقلابی که وعده داده بود، شکست خورد. 
یکی از اولین اقداماتش این بود که مالیات بر ثروت های غیرمولد و ناکارآمد را لغو کرد و همین باعث شد که به او برچسب رئیس ثروتمندان بدهند. او نیت خیر رای دهندگان که او را به قدرت رسانده بودند را بر باد داد و به مردی غیرقابل پیش بینی و دور از دسترس تبدیل شد. 

نظرسنجی ها نشان می دهد که اعتراضات ممکن است از لحاظ تعداد جمعیت بالاتر باشد. حمایت عمومی کاهش یافته است، اگر چه هنوز هم 66٪ است اما  اکثریت خشونت را رد می کنند. اینجا نکاتی هست که باید برای بقاء مورد توجه قرار گیرد. ماکرون باید بر اعصابش مسلط باشد و درسهایی را بیاموزد. فرانسه نیاز دارد بیشتر بشنود و کمترحکمرانی کند و لازم است رئیس جمهور پائین آمده و چندقدمی با مردم همراه شود.  

منبع: گاردین / ترجمه: سیده زهرا حسینی