علاقه وافر ترامپ به دیکتاتورها

دیپلماسی ایرانی: دیدن اینکه ترامپ اخیرا نخست وزیر کانادا را متهم به خیانت کرده است، من را وادار به سرچ یک جمله ی ساده کرد: از آوریل 2002 چند نفر از کانادایی هایی که در کنار آمریکا در افغانستان جنگیده اند، کشته یا زخمی شده اند؟ پاسخ این بود: 158 نفر کشته و 635 نفر زخمی شده اند.

به این موضوع فکر کنید: این آمریکا بود و نه کانادا که در 11 سپتامبر مورد حمله قرار گرفت. با این وجود، متحد ما در شمال هزاران نفر از زن و مرد جوانش را به افغانستان فرستاد تا به ما در نابودی القاعده کمک کند و 158 کانادایی جانشان را در این راه دادند.

با این حال، وقتی نخست وزیرشان با ملایمت خواسته ی آمریکا، مبنی بر کاهش تعرفه ی کانادا بر شیر، پنیر و ماست را نمی پذیرد، ترامپ و تیمش او را متهم به خیانت می کنند و می گویند لیاقتش "ته جهنم است."

ته جهنم؟ به خاطر تعرفه ی شیر؟ برای کشوری که در سخت ترین شرایط در کنار ما ایستاد؟ واقعا چندش آور است.

ولی این مسئله به شما نشان می دهد که ترامپ چقدر متفاوت تر از همتایان پیشینش به دنیا نگاه می کند. همه چیز یک معامله است. آن آمریکایی که قبلا آخرین راه حل برای مسائل قوانین جهانی و حقوق بشر را در اختیار داشت- همان آمریکایی که گاهی کمی از منافع اقتصادی اش می زد تا جوامع دموکرات تقویت شوند و ما متنعم از دنیایی سالم و کشورهایی دموکرات با بازار آزاد شویم – دیگر وجود ندارد.

چاپلوسی ترامپ از رهبر جانی کره شمالی، کیم جونگ اون، اگر منجر به جلوگیری از جنگ و خلع سلاح شبه جزیره کره شود، مورد حمایت است. اما ترس اصلی این است که به نظر می رسد ترامپ کلا دیکتاتور ها را به متحدان دموکراتمان ترجیح می دهد.

با وجود اینکه این رویکرد ممکن است برای ما در قبال کره شمالی کمی وقت خریده باشد، اما از طرق دیگر به ما و متحدانمان آسیب می زند، چون به منزله ی مجوزی برای دیکتاتور ها در سرکوب انقلابیون و حتی مخالفین میانه رو است.

مصر را ببینید. در 31 مه دیدبان حقوق بشر اعلام کرد پلیس مصر "از اوایل ماه می 2018 موجی از دستگیری منتقدان رئیس جمهور، عبدل فتاح السیسی به راه انداخته است."

من برخی از دستگیر شده ها را از زمان بهار عربی می شناسم. آنها نه تندخو و نه مسلمان رادیکال هستند. آنها افرادی فوق العاده هستند که به دنیال صلح و حاکمیت قانون می گردند.

همین مسئله در مورد ترکیه نیز صادق است که رجب طیب اردوغان بر آن حاکمیت دارد. من متوجه شدم که این خلیفه ی ستمگر، تقریبا تمام دوستان ژورنالیست ترک من را یا زندانی کرده یا اخراج و تبعید کرده است.

شاهزاده محمد بن سلمان عربستان سعودی، تلاش های بسیار مهمی برای کاهش قدرت مسلمان های تندرو و قدرت بخشیدن به زنان انجام داده است. اما دستگیری مخفیانه و بازجویی از کسانی که ادعا کردند مقامات تجاری فاسد عربستان بودند – و همچنین 17 فعال حقوق زنان – نشان دهنده ی جو ترس حاکم بر آنجا است.

در بحرین نیز که متحد آمریکا است، عبد الجلیل السینگاس، وبلاگ نویس و مدافع حقوق بشر، در سال 2011 محکوم به حبس ابد برای نوشتن "انتقاد علیه نقض حقوق بشر، تبعیض فرقه ای و سرکوب مخالفان سیاسی" شده است.

در فیلیپین نیز که متحد امریکا است، لیلا دلیما، سناتور و کمیساریای سابق حقوق بشر، که منتقد پرزیدنت رودریگو دوترته بوده است، در فوریه 2017 به زندان انداخته شد.

و در لهستانی که زمانی حامی غرب بود، یاروسلاو کاچینسکی، برای جایگزینی قوه قضاییه مستقل با قضات انتخاب شده، صرفا بر اساس وفاداری به وی و حزبش تلاش می کند، امری که توهینی به ارزش های حاکمیت قانون و لیبرال اتحادیه ی اروپا به شمار می رود.

مایکل پزنر، مدیر مرکز تجارت و حقوق بشر در نیویورک می گوید: "ما امروز رئیس جمهوری داریم که نه تنها انتقاد نمی کند بلکه به رهبرانی که با تقلب در انتخابات پیروز شدند تبریک می گوید و به نظر می رسد که عملکرد بد آنها را تایید می کند."

پزنر می گوید: "به یاد داشته باشید که این رهبران، رادیکال های تندخو را سرکوب نمی کنند، آنها واقعا "مخالفت و مناظره را تبدیل به جرم می کنند" و شهروندانشان نیز فکر می کنند خوب این کار درستی است. و اگر این روند ادامه داشته باشد، دنیا به تدریج تبدیل به مکانی خطرناک تر برای همه ی ما خواهد شد."

منبع: نیویورک تایمز / ترجمه دیپلماسی ایرانی / 33