یادداشت ظریف در روزنامه ینی شفق ترکیه

۱۴ فروردین ۱۳۹۷ | ۲۳:۰۲ کد : ۱۹۷۵۷۹۲ سرخط اخبار

در آستانه برگزاری اجلاس سه جانبه روسای جمهور ایران، ترکیه و روسیه در آنکارا در هفته جاری، روزنامه ینی شفق ترکیه مقاله ای را از محمدجواد ظریف منتشر کرده که در آن وزیر امور خارجه کشورمان تاکید کرده است: باید اختلافاتمان را پیرامون میز گفتگو حل و فصل کنیم نه در میدان نبرد.

به گزارش «انتخاب»، بخشی از مقاله وزیر امور خارجه کشورمان در این روزنامه ترکیه ای به نقل از سفارت ایران در آنکارا به شرح زیر است:

«پیش از پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۹۷۹میلادی، ایران یکی از محدود کشورهای اسلامی بود که روابطی حسنه با رژیم اسرائیل داشت، فراتر از این، رژیم شاه مخلوع در هموار کردن راه برای انعقاد پیمان کمپ دیوید میان مصر و رژیم صهیونیستی نقش موثری داشت. پذیرش این امر برای بیشتر ایرانیان که آرمان فلسطین را آرمان خود می دانستند ساده نبود به همین دلیل، نخستین اقدام نیروهای انقلابی پس از پیروزی انقلاب اسلامی، برافراشتن پرچم فلسطین بر فراز سفارتخانه ای بود که قبلاً دیپلمات های اسرائیل ساکن آن بودند. از آنجا که انقلاب و رهبرانش همواره آرمان فلسطین را آرمان خود می دانستند، از همان آغاز، به هیچ سازشی دربارۀ این آرمان تن ندادند و در این راه فشارها، محاصره و حتی جنگ نیابتی یا مستقیم را به جان خریدند.

جمهوری اسلامی ایران رنج و درد فلسطین را - مانند رنج های همۀ کشورهای عربی دوست و همسایه - رنج و درد خویش می داند و امنیت و آزادی آنان را امنیت و آزادی خویش، اما برخی کوشیدند که جهان عرب را به صحنۀ تصفیه حسابها و عرصۀ طمع ورزی های خود تبدیل کنند این در حالی است که جمهوری اسلامی - بر خلاف آنان - امنیت و ثبات خویش را در گروی امنیت و ثبات منطقه - به ویژه امنیت و شکوفایی همسایگان خود - می داند. این مسأله ای است که باید برای همگان در اولویت باشد.

در همین راستا، جمهوری اسلامی ایران در فرصت های مختلف، خواستار بنیان نهادن یک پیمان امنیتی مشترک شده است که بر پایۀ گفتگو، اصول مشترک و سازوکارهای اعتمادساز استوار باشد تا مقدمه ای برای خروج منطقه از دالان تاریکی باشد که توان همۀ کشورها در آن دچار فرسایش می شود.

جمهوری اسلامی ایران بارها تأکید کرده است که برای حفاظت از حسن همجواری، امنیت و منافع مشترک، آمادۀ همکاری با همۀ طرف هاست.

یادداشت ظریف در روزنامه ینی شفق ترکیه: امنیت در خاورمیانه، به کالایی نایاب تبدیل شده / برخی از اختلاف‌ها، دوستی‌ها را مکدر نکند / باید اختلافاتمان را پشت میز گفتگو حل و فصل کنیم نه در میدان نبرد

همۀ کشورهای منطقه در برابر ملت های خویش، در برابر تاریخ و در برابر نسل های آینده مسئول اند؛ به ویژه آنکه چه بسا بعدها حداقل های کنونی که می توانند بنیانی برای پایان دادن به این زنجیرۀ طولانی باشند، دیگر وجود نداشته باشند.

قدرتهای خارجی تأثیرگذار در منطقه همواره گزینۀ جنگ را انتخاب کرده اند و با جنگ افروزی های پیاپی در منطقه، فرصتی برای ظهور و بروز صلح باقی نگذارده اند. آنان از رژیم صدام حسین حمایت کردند تا به ایران و کویت حمله کند، آنگاه با او جنگیدند تا سرنگونش کنند. از القاعده و طالبان در افغانستان حمایت کردند، آنگاه برای بیرون راندنشان جنگ به راه انداختند. همچنان که با حمایت از نسخه ای دیگر از این گروه ها، آن را ابزار نابودی سوریه و مقدمۀ اشغال آن با بهانۀ نبرد علیه گروههای افراط گرا قرار دادند.

جنگ اسرائیل علیه لبنان، اشغال غیرقانونی سرزمین فلسطین، نقض مکرر حریم هوایی سوریه و جنگ کنونی علیه یمن - که در طول سه سال گذشته بارها شاهد کشتارهایی بوده که با تسلیحات غربی انجام گرفته است - پرده هایی دیگر از این سناریو هستند. اکنون باید پرسید که منطقۀ ما از تمام آنچه رخ داده و خواهد داد چه طرفی بسته و تأثیر این رخدادها بر جهان چه بوده است؟ می توان گفت که سیاستهای بیش از نیم قرن گذشته، جهان را به جایی رسانده است که می شود آن را شرایط بحرانی نامید.

به نظر می رسد دنیا امروز به بن بست رسیده، چنان که قواعد تاریخی و علومی که پایۀ روابط بین المللی است از مدیریت این روابط درمانده است. منطقۀ خاورمیانه نیز به تدریج در حال تبدیل شدن به گستره ای جغرافیایی است که از حداقل امنیت بی بهره است و آتش انواع درگیری های نژادی، قومی، مذهبی، دینی، عشایری و قبیله ای در آن زبانه می کشد.

امنیت در خاورمیانه - به مثابۀ خانه ای بزرگ که ملت هایی با اشتراکات بسیار و اختلافات اندک را در خود گردآورده - به کالایی نایاب تبدیل شده است.

فراموش نکنیم که عربها، ترک ها، فارس ها، کردها و دیگر ملت های منطقه تاریخی مشترک، فرهنگی واحد، زبان هایی دارای مشابهت، و آداب و سنتهایی دارند که می توان گفت از یکدیگر به عاریت گرفته شده و در طول تاریخ در هم تنیده و یکدیگر را بارور کرده اند.

چرا تمام این اشتراکات را رها کنیم و منطق رویارویی را حاکم گردانیم که تنها نتیجۀ آن سیاهپوش شدن شمار بیشتری از مادران و شعله ورتر شدن هر چه بیشتر کینه هایی است که جنگ های جاهلی را زنده می کند؟ما نمی خواهیم که در این زمانه، بار دیگر شاهد جنگهای خونین و طولانی جاهلی باشیم.

برای آنکه این پرده از تاریخمان تکرار نشود، باید در چشمان یکدیگر نگاه کنیم و تصمیم بگیریم که اختلافاتمان را پیرامون میز گفتگو حل و فصل کنیم نه در میدان نبرد. این سخن به معنای فراموش کردن اختلاف ها نیست اما خواستۀ ما آن است که اختلاف ها، دوستی ها را مکدر نگرداند.

هدف جمهوری اسلامی از پیشنهاد بازمهندسی منطقه، آن است که ضمن احترام به اختلاف نظرها، منافع مشترک همۀ کشورهای منطقه تأمین شود؛ زیرا مبنای این بازمهندسی پیش گیری از تحکم کشورهای نیرومند بر کشورهای دیگر است. به این ترتیب، کشورهای کوچک منطقه اجازۀ مشارکت در مسائل آن را می یابند و می توانند منافع خود را حفظ کنند.

امنیت مشترک ما و همسایگانمان که مرزهای زمینی و آبی با آنها داریم، مبتنی بر پایبندی به اصولی مشترک است که اسناد سازمان ملل آن را مشخص می کند، اصولی مانند حاکمیت، خودداری از تهدید به استفاده از زور، حل بحرانها به شکل مسالمت آمیز، احترام به حاکمیت کشورها بر اراضی و حریم مرزهایشان، خودداری از دخالت در امور داخلی کشورها و حق تعیین سرنوشت.

همچنان که این امنیت مشترک مستلزم اقدامات جدی برای اعتمادسازی است، مانند اطلاع دادن برگزاری مانورهای نظامی، شفافیت در اقدامات نظامی، کاهش هزینه های تسلیحاتی و دیدارهای نظامی متقابل. می توانیم این راه را با اقداماتی ساده تر مانند تشویق گردشگری میان کشورهایمان، سرمایه گذاریهای مشترک و پروژه های مشترک در زمینۀ امنیت هسته ای، مبارزه با آلودگی محیط زیست و مدیریت بحرانها آغاز کنیم.

ایران باز هم صادقانه دست خود را به سوی همسایگانش دراز کرده است. این رویکرد نه اقدامی نمایشی بلکه گزینۀ راهبردی ایران است؛ چرا که ایران ایمان دارد اشتراکات ما بسیار بیش از اختلافهایی است که از برخی نگرانیهای بی اساس و نیز منافع گذرا ناشی شده است که چه بسا در سالهای آینده در رأس اولویتها نباشند.

در عین حال، اگر ما راه صلح را پیش نگیریم نسلهای آینده فرصت نگریستن در چشمان یکدیگر (و گفتگو) را نخواهند داشت.»


نظر شما :