پبام موفقیت افراط گرایان آلمانی در انتخابات برای اروپا

نویسنده: کاس موده

دیپلماسی ایرانی: در سال 1991، بلژیک نخستین یکشنیه سیاه خود را تجربه کرد، زمانی که رادیکال راست پوپولیست، فلمیش بلاک به 6,8 درصد از آرای ملی دست یافت. از آن زمان بسیاری از کشورهای دیگر در اروپای غربی از دانمارک تا سوئیس، تجربه ای مشابه را از سر گذراندند. و حالا حتی در کشوری باثبات همانند آلمان حزب راست افراطی به درصدی رسیده که ورای تصوراتی است که از مردم این کشور می رفت.

حزب پوپولیست راست رادیکان آلترناتیو آلمان (AFD) نه تنها به بوندستاگ (پارلمان آلمان) راه یافته بلکه با کسب 13,3 درصد از آرا به عنوان حزب سوم به آماری خیرکننده رسیده است درحالی که بر اساس نظرسنجی ها در آرای این حزب 8,8 درصد افزایش را مشاهده می کنیم. علاوه بر این احزاب راست و چپ میانه به بدترین نتایج در دوران پس از جنگ دست یافته اند. 32,5 درصد و 20 درصد به ترتیب برای دست راست و دست چپ به دست آمده است. به این ترتیب AFD توانست دو سوم آرای چپ میانه و 40 درصد آرای راست میانه را برای خود کند.

نظرسنجی های تلویزیون دولتی آلمان نشان داد که AFD بیشترین حامیانش را در ایالت های سابقا کمونیستی شرق آلمان در اختیار دارد. در حالی که این حزب به میانگین 11 درصد در غرب آلمان دست پیدا کرده در شرق 21 درصد یعنی تقریبا دو برابر طرفدار دارد. این روند در نتایج نشان می دهد که AFD بیشترین حمایت را در شرق به دست آورده است. از طرق مختلفی این رایی ضد مرکل و مخالفت با سیاست های مهاجرتی او محسوب می شود که نه تنها جریان اصلی رای دهندگان را تحت فشار قرار داده بلکه آنهایی را که رای نمی دادند را نیز به سمت AFD برگردانده است. نظرسنجی ها نشان می دهد که 89 درصد از رای دهندگان AFD سیاست های مهاجرتی مرکل را در تضاد با «نگرانی های شهروندان آلمانی» دانسته و آنها را نادیده می گیرند. 85 درصد از آنها خواهان مرزهایی سفت و سخت هستند و 82 درصد فکر می کنند که دوران 12 ساله مرکل کافی است و باید به پایان برسد. به عبارت دیگر AFD مستقیما از حقیقت نگرانی درباره حضور مهاجران در این انتخابات سود برده است.

آیا ورود  AFD به عنوان نیروی سوم در سیاست آلمان تکان دهنده بود؟ دلایل زیادی برای شک در این رابطه وجود دارد. اول از همه، نظرسنجی ها نشان می داد که 60 درصد رای دهندگان AFD ضد تمام احزاب موجود رای خواهند داد و تنها 34 درصد از آنها توسط AFD متقاعد شده بودند. این تفاوت عمیق نشان می دهد که این رای دهندگان ضد تمامی احزاب بوده اند. به طور خلاصه، رابطه میان AFD و رای دهندگانش ضعیف است و عمدتا با مخالفت رای دهندگان با سایر احزاب تعریف می شود و نه ویژگی های خود AFD. این حزب فراتر از رای دهندگان امروزی اش در درون خود با مشکلات بسیاری روبه رو است. تنها 12 درصد آلمان ها از کارهای سیاسی آلیس وایده، رهبر AFD رضایت دارند و این در میان رهبران احزاب از همه پایین تر است. بعد از آلیس وایده، سارا واگنکچت، رهبر چپ رادیکال پایین ترین میزان محبوبیت در میان طرفدارانش را دارد.

ورای تمام این ها، پیشرفت غیرمنتظره انتخاباتی با تداوم انتخاباتی متفاوت است. برای اکثر احزاب جدید به طور کلی و احزاب رادیکال پوپولیستی به طور خاص، ساختن جناحی بزرگ و یکپارچه در پارلمان دشوار است. این امر به ویژه در مورد حزب رادیکال پوپولیست راست آلمان مشاهده می شود. این همان اتفاقی است که در دهه 1990 برای جمهوری خواهان و حزب اتحادیه مردم آلمان به وقوع پیوست. AFD همچنین با بسیاری از احزاب دیگر پارلمان درگیر است و این درگیری تضاد میان «میانه روی» و «افراط گرایی» است. این درگیری در پارلمان بیشتر خواهد شد چرا که تضادی میان چندین ایدئولوژی بین چند محافظه کار، راستگراها و پوپولیست های رادیکال و چندین افراطی دیگر خواهد بود.

نتایج انتخابات آلمان سوختی دوباره پیرامون بحث «ظهور پوپولیسم» است که در سال 2016 و اوایل سال 2017 ایجاد شد اما تا حدودی با انتخابات هلند و به خصوص انتخابات فرانسه تا آستانه خاموشی پیش رفت. درست به مانند سایر انتخابات، انتخابات آلمان اولین و مهمترین انتخابات ملی این کشور بود اما درس های زیادی در آن برای یادگرفتن وجود داشت.

ابتدا، در حالی که طرفداری از پوپولیست رادیکال راست در سال 2016 به اوج رسید اما با ادامه بحران پناهندگان نتایج آن در انتخابات سال 2017 خود را نشان داد تا بالاترین نتیجه تاریخی آنها رقم بخورد. این رکورد در مورد حزب آزادی هلند، حزب ملی فرانسه و AFD تکرار شد. مطابق با نظرسنجی ها این نتیجه برای حزب آزادی اتریش که انتظار می رود وارد ائتلاف دولتی شود در ماه آینده و در انتخابات پارلمان تکرار خواهد شد.

دوم، در سال های گذشته چندین حزبِ پوپولیست رادیکالیزه شده و به سمت احزاب راست افراطی حرکت کرده اند. از جمله AFD، فینز در فنلدند و یوکیپ در بریتانیا. این مساله همواره به هرج ومرج های داخلی بازمی گردد که یک حزب میانه را به سمت افراط می کشاند. همانطور که این هرج و مرج را درسال های 1990 مشاهده کردیم و در ابتدای سال های 2000 در اتریش به وقوع پیوست.

سوم و در نهایت، با محبوبیت بیشتر احزاب راست افراطی پوپولیست و رسیدن آنها به صندلی های بیشتر در پارلمان در بیشتر کشورهای اروپایی احزاب اصلی دست چپی به آرامی اما به طور پیوسته در خطر نابودی قرار می گیرند. به این معنی که سیستم های حزبی بیشتر و بیشتر تقسیم شده و در احزاب بزرگتر حل می شوند. در چنین ساختار تکه تکه شده ای احزاب رادیکال پرطرفدار می توانند بیشتر از پیش تاثیرگذار باشند اگرچه که تنها درصد رایی بین 10 تا 15 درصد داشته باشند.

منبع: گاردین/ مترجم: روزبه آرش