باز مذاکره کردن توافق هسته‌ای ایران، خیال محض است

«فیلیپ گوردون» دستیار پیشین ارشد باراک اوباما در امور خاورمیانه در یادداشتی خطاب به دولت و کنگره آمریکا نوشت: «باز مذاکره کردن توافق هسته ای ایران، خیال محض است».

به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری فارس، در ادامه گمانه زنی ها درباره مواضع دونالد ترامپ در قبال برجام، دستیار ارشد پیشین رئیس جمهور سابق امریکا به دولت و کنگره آمریکا گفته که مذاکره مجدد توافق هسته ای ایران، «خیال و وهم محض» است.

خلاصه ای از یادداشت «فیلیپ گوردون» در واشنگتن پست را بخوانید:

«علی رغم قولش در جریان مبارزات انتخاباتی مبنی بر اینکه اولویت اول او "برچیدن توافق فاجعه بار اتمی با ایران" است، رئیس جمهور ترامپ تاکنون از انجام این کار امتناع کرده است. او در هشت ماه حضور در منصبش تاکنون دو بار به کنگره آمریکا تایید کرده که ایران به توافق پایبند بوده است.

14 سپتامبر ضرب الاجل بعدی برای بررسی تمدید تعلیق تحریم های ایران طبق مفاد برجام است. انتظار می رود که رئیس جمهور باز هم این تعلیق تحریم ها را تمدید کند تا مبادا آمریکا مقصر نابود کردن توافقی که بقیه اعضای شورای امنیت سازمان ملل، اتحادیه اروپا، آژانس بین المللی انرژی اتمی و تقریبا تک تک کشورهای جهان که معتقدند که این توافق کارساز و موثر بوده است، شناخته شود.

در همین اثنا، گزارش ها حاکی از آن است که ترامپ و برخی از مقامات ارشد او طرحی جدید در ذهن دارند که بر مبنای آن توافق را از بین نبرند بلکه برای حصول به توافق بهتر مذاکره مجدد صورت گیرد.   

طبق گزارش منتشر شده در بلومبرگ، مقامات دولت فکر می کنند که چنین کاری(باز مذاکره درباره توافق هسته ای) با ارجاع و محول کردن موضوع به کنگره بریا اقدام و استفاده از تهدید ازسرگیری تحریم ها به عنوان اهرمی برای گرفتن موافقت ایرانی ها برای اعمال تغییرات اساسی در توافق قابل حصول باشد. این تجدیدنظرها اعمال تغییرات در طول دوره محدودیتهای اعمالی بر ظرفیت و توان غنی سازی اورانیوم ایران، محدودیتهای بیشتر روی توسعه و تولید موشک بالستیک و دسترسیهای بیشتر بازرسان بین المللی به مراکز نظامی ایران را شامل می شود.

هرچند چنین نتیجه و برآیندی جذاب خواهد بود اما این ایده که چنین چیزی قابل حصول باشد، خیال و وهم است. تقریبا می توان گفت که هیچ شانس و احتمالی وجود ندارد که طرفهای دیگر برجام، با تاکید بر انجام چنین تغییراتی موافقت کنند و تقریبا هیچ شانس و احتمالی هم وجود ندارد که ایران هم با این تغییرات موافقت کند.

به جای یک توافق تازه و بهتر، ما به سرعت به جایی که در آن ایران به سرعت به سمت توانمندی احتمالی برای ساخت سلاح اتمی پیش می رفت و آمریکا مجبور به پذیرش این موضوع یا مممانعت از آن با توسل به گزینه نظامی بود، برخواهیم گشت البته این بار، هیچ حمایت بین المللی نخواهد داشت و همزمان آمریکا با بحران اتمی فوری کره شمالی هم مواجه است.

 رویکرد محتمل دولت این موضوع را در برخواهد گرفت که ترامپ در اواسط اکتبر به کنگره گزارش دهد که او نمی تواند پایبنید ایران به توافق را تایید کند. او می تواند با توسل به برخی تخلفات کوچک فنی که ایران به آنها متهم شده است، اعلام کند که توافق به نفع منافع آمریکا نیست. در آن صورت، طبق این طرح، کنگره می تواند احساس کند که می تواند تحریمها را تشدید کند و بدین ترتیب، همه را مجبور به بازگشت به میز مذاکره کند.

چیزی که توضیح داده نشده آن است که اگر این سناریوی امیدوارانه و شاد اتفاق نیافتد، چه حادث خواهد شد. اینطور دیده می شود که آمریکا توافقی را که کارساز بود را نقض کرد و ایرانی ها برای از سرگیری فعالیتهای اتمی شان، حس راحتی خواهند کرد و بازگرداندن ائتلاف قدرتمند بین المللی ناشی از تحریمهای جهانی که ایران را به میز مذاکره کشاند، غیرممکن خواهد شد.

تحریمهای آمریکا و بین المللی برای تنبیه کردن اقدامات ایران در تولید موشکهای بالستیک و رفتارهای ثبات زدایش در سراسر خاورمیانه می تواند و باید استفاده شود چرا که این موضوع در تناقض با توافق هسته ای نیست.

منتقدان توافق هسته ای ایران دوست دارند در موضوع توافق های "دارای نقص معیوب"، به کره شمالی اشاره کنند اما سابقه کره شمالی حاوی پیام دیگری است. در مدت نه چندان طولانی پس از مذاکره توافق سال 1994 دولت کلینتون برای توقف برنامه هسته ای پیونگ یانگ، یک کنگره که تحت کنترل اکثریت جمهوریخواهان درآمده بود، حمایت از این توافق را کنار زد و از دولت کلینتون خواست که "یک توافق بهتر" را مورد مذاکره قرار دهد. در نتیجه این موضوع بود که در نهایت نه فقط ما توافق بهتری نداشته باشیم بلکه اصلا هیچ توافقی صورت نگرفت و شاهد کره شمالی مجهز به سلاح اتمی امروزی باشیم. کنگره و دولت باید این سابقه را در ذهنشان داشتهب اشن قبل از آنکه همان اشتبه را(درباره برجام) مرتکب شوند».