جهان هنوز به فلسطین اهمیت می‌دهد

نویسنده: پل پیلار

دیپلماسی ایرانی: سازمان ملل همیشه، و به حق، نقش مهمی در حل و فصل نزاع میان اعراب و یهودیان بر سر سرزمین فلسطین داشته است. بعد از سقوط امپراتوری عثمانی پس از جنگ جهانی اول، با حکم جامعه ملل، بریتانیا قیمومیت فلسطین را عهده دار شد. در دوران پس از جنگ جهانی دوم، وقتی که بریتانیا زیر بار گران اعلام کرد می خواهد خود را از بار فلسطین رها کند، و با مرگ جامعه ملل، مقتضی بود که سازمان ملل، جانشین آن، این مساله را در دستور کار قرار داد. کمیته ای ویژه از سازمان ملل طرح تقسیم کننده ای پیاده کرد که بر مبنای آن فلسطین به یک دولت یهود و یک دولت عرب تقسیم می شد. شورای عمومی سازمان ملل نوامبر 1948 نسخه اصلاح شده ای از این طرح را تصویب کرد.

این طرح سخاوتمندانه برای یهودی ها، برآمده از لابی سنگین صهیونیست ها (به ویژه لابی گری در ایالات متحده) به نفع آن بود، و حکومت های عرب در مجمع عمومی به آن رای منفی دادند. با وجود اینکه یهودی ها تنها یک چهارم و اعراب سه چهارم جمعیت فلسطین آن زمان را تشکیل می دادند، اما دولت یهود بیش از نصف سرزمین را در اختیار می گرفت. درگیری های نظامی متعاقب آن منجر به این شد که نسبت جمعیت و سرزمین از این هم بیشتر شود.

سرزمین تحت کنترل دولت یهود از 55 درصد فلسطین در طرح اولیه کمیته سازمان ملل، به 61 درصد در نسخه اصلاح شده ای که مجمع عمومی به آن رای داد، به 78 درصد پس از صلح موقت در سال 1949، و به 100 درصد پس از جنگی که اسرائیل در سال 1967 راه انداخت رسید.

دولت کنونی اسرائیل مکررا به این ایده دامن می زند که با این همه آشفتگی در خاورمیانه، چندان شایسته نیست که جامعه بین المللی به این کار نیمه تمام در فلسطین تمرکز کند. موضع اسرائیل فقط این نیست که در توانایی دیپلمات هایی که صرفا فقط قدم می زنند و آدامس می جوند ایجاد شبهه کند، بلکه همچنین مدعی است که اغلب مردم در خاورمیانه دیگر اهمیتی به گرفتاری و مصیبت های فلسطینی ها نمی دهند. بسیاری از آمریکایی هایی که غمخوار دولت اسرائیل هستند با همین عبارات حرف می زنند و می گویند آمادگی کافی برای انجام کاری در خصوص نزاع اسرائیل – فلسطین در میان نیست.

ایالات متحده در جلسه شورای امنیت سازمان ملل یادداشتی میان کشورها توزیع کرد و از آن ها خواست در این پرسش تامل کنند:" کدام بازیگران در منطقه (خاورمیانه) از آشوب در منطقه منتفع می شوند؟"یک پاسخ دقیق و صادقانه به این سوال این است: دولت نتانیاهو، چرا که هرج و مرج در منطقه توجیهی برای انحراف توجهات بین المللی پدید می آورد و فشارها را از اشغالگری اسرائیل و استعمار قلمروی فلسطین بر می دارد.

رهبران کشورهای عرب، در اجلاس ماه گذشته اتحادیه عرب، فرصتی یافتند تا مجددا بر راه حل تشکیل دو کشور تاکید کنند و تعهد خود نسبت به نقشه صلح 15 ساله به ابتکار سعودی که پیشنهاد می دهد اعراب در عوض پایان دادن به اشغال سرزمین های تصاحب شده در جنگ 1967، با اسرائیل روابط دیپلماتیک عادی و کامل برقرار کند را اعلام کنند. تغییرات ایجاد شده در طرح نشان می دهد که معاوضه مورد توافق زمین ها نیز از نظر حکومت های عربی قابل پذیرش است.

فارغ از اینکه این نوع تاکید مجدد چه نکاتی را در خصوص توانایی نمایندگان رژیم های عربی که قدم زنان آدامس می جوند به ما می گوید، اما خط بطلانی می کشد بر این ادعا که در منطقه کسی دیگر اهمیتی به مساله فلسطین نمی دهد.

جلسه هفته گذشته در شورای امنیت نیز نشان داد که علی رغم تلاش های هیلی (سفیر آمریکا) و دانون (سفیر اسرائیل)، افراد دیگری که عضو این دو دولت نیستند به راستی به رنج غیرقابل دفاع و بی ثبات کننده فلسطینی ها اهمیت می دهند. جلسه شورای امنیت و تلاش ها برای اینکه بحث از فلسطین به ایران کشیده شود، همچنین نشان دهنده این است که تلاش دولت ترامپ برای اینکه تمام بدبختی های خاورمیانه را به گردن ایران بیندازد تا چه حدی متاثر از تلاش های اسرائیل برای منحرف کردن افکار با استفاده از مساله ایران است.

هرگاه اسرائیل از میزان توجهات به اشغالگری هایش احساس نارضایتی می کند پاسخ اصلی اش این است که اعلام کند ایران "مشکلی واقعی" در منطقه است و اینکه مردم باید به جای اسرائیل به این موضوع توجه کنند. دولت ترامپ نیز همین نسخه را در پیش گرفته است. این نسخه، نه برای مواجهه واقعی با ایران کارآمد است و نه برای مواجهه با اشغال سرزمین های فلسطین که چند هفته دیگر به نیم قرن می رسد.

منبع: نشنال اینترست / ترجمه تحریریه دیپلماسی ایرانی /۳۳