پوتین ایران را ابرقدرت اسلامی می کند

نویسنده: مارک لنگفان

دیپلماسی ایرانی: این طور به نظر می رسد که «ولادیمیر پوتین»، رئیس جمهور روسیه در حال دستیابی به پیروزی نهایی در سوریه است، اما پوتین پیروز میدان های جنگ سوریه نخواهد بود. سوریه کریمه یا شرق اوکراین نیست که جایزه پیروزی پوتین، بازگشت قلمرو یا قومی منفصل از روسیه مادر به زادگاه باشد. سوریه به لحاظ جغرافیایی یا قومیتی از روسیه کاملاً جداست. از این رو، پوتین از نظر استراتژیکی در سوریه غرق خواهد شد چرا که پایان مشخصی برای وی در بازی سوریه وجود ندارد و این احتمال وجود دارد که پس از پیروزی نهایی در این کشور، سرنوشت و آینده سوریه را به دستان ایران بسپارد.

در حال حاضر، ایران کنترل مؤثری بر مناطق مجاور خود از جمله عراق، سوریه و لبنان دارد و با پیروزی روسیه در سوریه، بدون شک ایران به یک ابرقدرت اسلامی تبدیل خواهد شد که حتی ممکن است بعدها به تهدیدی استراتژیک برای خود روسیه نیز بدل شود. اگرچه شورشیان سوریه در آستانه شکست قرار دارند و شهر حلب نیز به تلی از خاک تبدیل شده است اما آنها هنوز به طور کامل قائله را نباخته اند. بنابراین به نظر می رسد که کار پوتین هنوز در سوریه تمام نشده و این کشور تا رساندن ایران به امپراطوری جدیدش کمی فاصله دارد.

اما در آغاز هیچ کدام از این مسائل پیش­ آمده قابل پیش بینی نبودند. من در مقاله ای که دوازدهم جولای سال 2015 تحت عنوان «پوتین در جنگ دوسرباخت سوریه خود را کیش ومات کرده است» منتشر شد، نوشته ام: "باتوجه به شانس اندک پوتین برای پیروزی، او دقیقاً چه چیزی را از دست می دهد؟ باید به پیروزی نهایی پوتین در سوریه از زاویه متفاوتی نگریست. بر اساس رویکرد کنونی روسیه در خصوص سوریه، اگر پوتین برنده میدان جنگ سوریه شود باید نیروهای زمینی و پایگاه های هوایی خود را به شکل اساسی در سوریه تقویت کند. اما پس از آن چه می شود؟ پوتین پس از پیروزی در سوریه، این کشور را به دست چه کسی خواهد سپرد؟ آیا ارتش و نیروهای نظامی روسیه، سوریه را برای همیشه اشغال خواهند کرد؟ پاسخ منفی است. تنها کشوری که پوتین می تواند سوریه را به دست آن بسپارد ایران است. بنابراین اگرچه روسیه در طول جنگ سوریه متحمل خسارات، تلفات جانی و هزینه های بسیاری شده است، اما این روسیه نیست که پیروز نهایی در سوریه خواهد بود بلکه ایران است.

رفتار پوتین در سوریه را باید تصویر وارونه و معکوسی از اقدامات بوش در پایان بخشیدن به دولت سلسه مراتبی سنی محور عراق دانست. در آن زمان، بوش ساختار قدرت سنی در عراق را نابود کرد و در نهایت ایران کنترل قدرت در عراق را به دست گرفت. در حال حاضر، پوتین ساختار قدرت شیعه در سوریه را حفظ می کند تا در نهایت ایران کنترل این کشور را به دست بگیرد. از هر زاویه ای که به قضیه بنگریم، واضح است که پوتین با خسارات و تلفاتی وحشتناک از سوریه خارج خواهد شد و ایران، کشوری که به واسطه پیروزی روسیه در سوریه قدرت بسیاری می یابد، در نهایت کنترل سوریه را به دست خواهد گرفت. استراتژی پوتین در سوریه، اگرچه به تقویت اسلامگرایان شیعی منجر شد اما دشمنی 800 میلیون مسلمان سنی را نیز برای روسیه به ارمغان آورده است. به نظر می­رسد، پوتین به جای عبرت از اشتباه بوش، قصد تکرار آن را دارد.

در دفاع از نظراتم در سال 2015 در توصیف «احتمال اندک» پیروزی روسیه در سوریه، باید بگویم چه کسی فکر می کرد که عرب های سنی آنقدر احمق باشند که همچنان به باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا اعتماد داشته باشند و تصور کنند که وی از آنها در برابر ایران دفاع خواهد کرد، آن هم درحالی که اوباما از همان آغاز طرفدار ایران بوده و خواهان بهبود روابط با این کشور بود؟ در مواجهه با خیانت روشن اوباما به سنی ها، چه کسی تصور می کرد که اعراب سنی حتی در پشتیبانی نظامی از شورشیان سوری هم شکست بخورند؟ آیا هنوز هم نظر تاریخی بوش درباره «پایان موفق آمیز» عملیات عراق را به یاد دارید؟

همان طور پیش تر نیز بدان اشاره کردم، هنوز مناطق زیادی از کنترل بشار اسد خارج است و از این رو می توان گفت که جنگ سوریه هنوز به پایان نرسیده است. با این وجود، اکنون زمان آن فرا رسیده که ببینیم پیروزی روسیه در سوریه چگونه خواهد بود. همانطور که در مقاله خود در سال 2015 هم پیش بینی کرده بودم، روسیه ایران را به یک ابرقدرت اسلامی تبدیل خواهد کرد که حتی می تواند تهدیدی برای روسیه نیز باشد.

ژنرال «اریک شینسکی» فرمانده ستاد مشترک ارتش ایالات متحده آمریکا در سال 2003 پیش بینی کرد که ایالات متحده آمریکا برای کنترل کشور 40 میلیون نفری عراق در دوران پس از جنگ به «چند صدهزار» نیروی نظامی نیاز خواهد داشت. اکنون و با گذشت سال ها به نظر می رسد که حق کاملاٌ با ژنرال شینسکی بوده و پیش بینی وی درست از آب درآمده است. سوالی که در اینجا مطرح می شود این است که در کشور ویرانی همچون سوریه که در حدود 25 میلیون جمعیت دارد؛ چندصد هزار سرباز مورد نیاز خواهد بود تا بتوان این کشور را در دوران پساجنگ کنترل و مدیریت کرد؟ سوال دیگر آن است که این سربازان و نیروی های نظامی از کجا فراهم خواهند شد؟ ایران یا شبه نظامیان شیعه طرفدار ایران؟

با در نظر گرفتن همه اینها، به نظر می رسد پیش از آنکه پیروزی در سوریه به دست ایران بیفتد و شکست روس ها از آنها یک احمق بسازد، پوتین باید استراتژی خود در قبال سوریه را تغییر دهد. یک نفر هست که کلید پایان بازی برنده برای پوتین در سوریه را در اختیار دارد و این فرد کسی نیست جز رئیس جمهور منتخب آمریکا، دونالد ترامپ. حتماً ایت ضرب المثل را شنیده اید که می گویند " دشمن دشمن من دوست من است"، اما ترامپ روزی این قاعده را نقض خواهد کرد و ثابت می کند که «دوستِ (ایران) دوستِ من (روسیه) همچنان دشمن من خواهد بود.»

منبع: اسرائیل نشنال نیوز / مترجم: زهره شهریاری