تصور شهروندان کره شمالی از اینترنت چیست؟

کره شمالی به قدری از دسترسی شهروندانش به اینترنت هراس دارد که حتی داشتن یک کامپیوتر شخصی در این کشور هم منوط به دریافت مجوز از مقامات دولت های محلی است و همه سیستم های کامپیوتری موجود در آن، درست مانند سلاح های گرم در اداره پلیس کره شمالی ثبت شده اند.

مالکیت خصوصی دستگاه های دورنگار در  این کشور ممنوع است و ارسال حتی یک فکس هم نیازمند دریافت مجوزهای مختلف است.

در اختیار داشتن دی وی دی های بدون مجوز در خاک کره شمالی هم به قدری غیر قانونی است که در صورت اطلاع پلیس می تواند پیگرد داشته و حتی به مجازات چندین سال بیگاری در اردوگاه های کار اجباری آن کشور منتهی شود. با این توصیف تصور کنید در صورت وقوع این اتفاق چه حوادثی ممکن است در این کشور رخ دهد.

از این رو خودتان می توانید تصور کنید که دسترسی به اینترنت در این کشور تا چه اندازه محدود است و تخلف از قوانین مربوط به آن چه پیامدهای بدی می تواند به دنبال داشته باشد.

علیرغم همه این تفاسیر کره شمالی اینترنت دارد و جالب است بدانید که شبکه کوچک ارتباطات اینترنتی میان کره شمالی و جهان خارج چندی پیش، پس از طیف گسترده ای از حملات سایبری مختل شد.

گفتنی است که ایالات متحده آمریکا مسئولیت این حملات را بر عهده نگرفت، با این حال رئیس جمهور آن کشور پیش از این، از انجام یک «واکنش مناسب» در پاسخ به حمله هکرهای کره شمالی به سونی خبر داد.

در ایالات متحده آمریکا، شنیدن خبر بروز اختلال در اینترنت کره شمالی شگفتی بسیاری را برانگیخت و این سوال را در ذهن آنها مطرح کرد که آیا یکی از فقیرترین کشورهای دنیا که داوطلبانه خود را در انزوای محض قرار داده واقعا به اینترنت دسترسی دارد؟

این اینترنت چگونه کار می کند؟ چه افرادی حق دسترسی به آن را دارند؟ و چرا کره شمالی اصلا دسترسی به اینترنت را در اختیار شهروندانش قرار داده است؟

تصور اقلیت کره شمالی که به اینترنت دسترسی دارند از این شبکه چیست؟

اگر به کره شمالی سفر کنید و از مردم آنجا در مورد اینترنت سوال نمایید درخواهید یافت که اغلب آنها اصلا نمی دانند که در مورد چه صحبت می کنید.

جمع کثیری از شهروندان این کشور در فقر مطلق به سر می برند و غالبا در مناطق روستایی ساکن هستند و اصلا روحشان از وجود جهان مجازی خبر ندارد.

اما در پیونگ یانگ که در واقع پایتخت این کشور است و احتمالا در یک یا دو شهر دیگر، آن دسته از شهروندان کره ای که دارای مشاغل اداری هستند یا در موسسات آموزشی فعالیت دارند با شنیدن سوال شما به یاد Kwangmyong خواهند افتاد.

بسیاری از کاربران اینترانت کره از طریق سیستم دایال آپ یا در آزمایشگاه های کامپیوتر به آن دسترسی پیدا می کنند. Kwangmyong نوعی شبکه بسته است که روی نسخه های ژاپنی کرک شده ویندوزهای مایکروسافت اجرا می شود و از لحاظ ظاهری به اینترنت واقعی شباهت دارد در حالی که در واقعیت اینگونه نیست.

اینترنت کره شمالی تنها قابلیت دسترسی از طریق مرورگرهای ساده و سرویس های ایمیلی اولیه را دارد که تنها تعداد انگشت شماری از سایت ها که از پیش سانسورهای لازم روی آنها اعمال شده است را می توان در آن مشاهده کرد.

این شبکه تنها برای تعداد کمی از آزمایشگاه های کامپیوتر در ادارات مهم دولتی، دانشگاه ها، و برخی کافی نت های شهرهای مهم قابل دسترسی است.

اما در کره شمالی سفرهای داخلی بدون کسب مجوز ممنوع است و به همین دلیل اغلب شهروندان این کشور هیچگاه پیونگ یانگ را ندیده یا نمی دانند که کافی نت های یاد شده کجا هستند.

اما برای دسترسی به این اینترنت هم به کامپیوتر نیاز است که در اختیار داشتن آن منوط به کسب مجوزهای دولتی است.

در خارج از بخش های یاد شده، در اختیار داشتن کامپیوتر (به غیر از عده معدودی از نخبگان جامعه که مصون از قوانین رسمی هستند) کاملا غیر قانونی است.

تنها کامپیوترهایی که در کره شمالی به چشم می خورند توسط کمپانی دولتی Morning Panda تولید می شوند که سالانه تنها چند هزار عدد کامپیوتر می سازد.

 اقلیت انگشت شماری از شهروندان کره شمالی می توانند اینترنت واقعی را ببینند

همانطور که گفته شد در کره شمالی گروه انگشت شماری از افراد نخبه وجود دارند که می توانند به اینترنت واقعی دسترسی داشته باشند و این کار برای سایر شهروندان عادی غیرقانونی است.

تعداد این افراد از چند هزار نفر فراتر نمی رود و عموما شامل اعضای اصلی دولت است که اغلب شان از مقامات عالی رتبه هستند.

هرچند که می توان تعداد مشخصی دستگاه متصل به اینترنت را از این IPهای محدود شناسایی کرد، اما باید بگوییم که رقم بیش از اندازه کوچک است.

ارتباطات اینترنت کره شمالی همگی از طریق یک خط برقرار می شود که از پیونگ یانگ آغاز شده و با امتداد به سمت نواحی شمالی این کشور در چین خاتمه می یابد و از آنجا با استفاده از زیرساخت های سازمان مخابرات دولتی چین موسوم به یونیکام با جهان خارج ارتباط پیدا می کند.

به بیان دیگر کره شمالی پشت فایروال عظیم چین قرار دارد. گفتنی است که از مدت ها قبل شایعاتی در مورد یک خط اینترنت سری دوم با نام T1 در کره شمالی مطرح می شود که دستگاه های مورد استفاده مقامات عالی رتبه تر آن کشور را با آدرس IP چین و سرعتی بالاتر به اینترنت متصل می کند.

اگر اینترنت واقعی را در کره شمالی دیده باشید در خواهید یافت که این اینترنت تنها روی سیستم های کامپیوتری بسیار پیشرفته یا حتی یکی از دستگاه های اپل (مثلا آی فون یا آی پد) قابل استفاده است و این سیستم ها هم برای استفاده مقامات عالی رتبه کشور به داخل قاچاق می شود.

این اینترنت سرعت بسیار پایینی دارد و همه سیستم های کره شمالی به آن متصل می شوند و پهنای آن میان دستگاه های متصل تقسیم می شود. این اینترنت معمولا به خاطر فرسوده بودن بسیاری از سیستم ها از شبکه خارج می شوند.

اما هر کسی که در کره شمالی به اینترنت دسترسی دارد یکی از نخبگان آن کشور نیست. این کشور ادارات مختلفی دارد که برای انجام کارهایشان باید به اینترنت دسترسی داشته باشند و از آن جمله می توان به متخصصان رسانه ای، هکرها و شمار معدودی از پژوهشگران تکنوکرات اشاره نمود.

اما برای آنکه این افراد پس از اتصال به اینترنت متوجه نشوند که در چه شرایطی زندگی می کنند و از ترویج آموخته هایشان در جامعه کره شمالی جلوگیری به عمل آید، دولت این کشور اقدام به تطمیع کارکنان می کند و مشاغلی که در آنها دسترسی به اینترنت نیاز است را با حقوق های بالا و در ساختمان های پیشرفته دولتی قرار می دهد که از قدر و منزلت بالایی هم برخوردارند.

چرا کره شمالی به شهروندانش اجازه دسترسی به اینترنت می دهد؟

پرسش فوق احتمالا مهم تر از این مسأله است که: چه افرادی به اینترنت واقعی در این کشور دسترسی دارند؟ چرا که پاسخ به این پرسش حرف های زیادی در مورد نحوه عملکرد دولت آن بیان می کند.

اگر بخواهیم به صورت کلی تر بگوییم ارتباط اینترنتی میان کره شمالی و جهان خارج آن سه دلیل اصلی و مهم دارد که در ادامه آنها را بر خواهیم شمارد.

نخستین و مهم ترین علت، تبلیغات است: در سال های اخیر تبلیغات صرفا متنی رسانه های دولتی این کشور شکل جدیدی به خود گرفته و حتی شاهد راه اندازی کمپین های بسیار مدرن حکومت کره شمالی در رسانه های اجتماعی هستیم که از آن جمله می توان به پخش مداوم فیلم های تبلیغاتی در یوتوب اشاره نمود که در ستایش حکومت کره شمالی و مذمت آمریکای امپریالیست منتشر می شود.

هرچند که کره شمالی (بر خلاف ادعای مقامات آن) صدها میلیون هوادار در خارج از مرزهای خود ندارد با این حال گروه بسیار کوچک اما مهم از طرفداران آن در کره جنوبی و ژاپن حضور دارند که همواره به ستایش عملکرد مقامات دولتی اش می پردازند.

دومین دلیل کره شمالی برای دسترسی به اینترنت هک کردن است. گمان می رود مقامات این کشور در سال های اخیر چندین هزار هکر با مهارت را تربیت کرده اند و در نظر دارند که با این کار مواضع خود در حوزه جنگ سایبری را تقویت نمایند.

کره شمالی می داند که هرگونه نبرد واقعی در برابر کره جنوبی یا آمریکا را خواهد باخت با این حال می تواند باعث بروز بی نظمی هایی در فضای آنلاین شود و در همین راستا هم سال هاست که حملاتی را علیه سازمان های دولتی و غیر دولتی این دو کشور ترتیب داده است.

حملات هکری می توانند نقش نوعی عامل بازدارنده را برای این کشور داشته باشند؛ به بیان دیگر کشورهای دیگر یا باید کاری با کره شمالی نداشته باشند و در غیر اینصورت دچار حملات سایبری از سوی این کشور شوند.

به علاوه خبرهایی هم در مورد استفاده دولت کره شمالی از اینترنت برای کسب پول، آن هم از طریق جعل و تقلب شنیده می شود. گفته می شود که هدف دولت کره از این کارها کسب منابع مالی برای تأمین بودجه مورد نیاز سازمان های تحت پوشش خود است.

دلیل سوم شامل نخبگان دولتی این کشور می شود که در واقع هسته داخلی دارندگان دسترسی به اینترنت را تشکیل می دهند و به خاطر این به اینترنت دسترسی دارند که در دنیایی جدای از هموطنان خود زندگی می کنند.

نخبگان جامعه کره شمالی به این قبیل اطلاعات نیاز دارند و باید بدانند که در خارج از مرزهای کشورشان چه اتفاقی می افتد و اوضاع جهان چگونه است تا با استفاده از این اطلاعات کشور خود را بگردانند.

مختل شدن اینترنت کره شمالی چه معنایی می تواند داشته باشد؟

مختل شدن اینترنت کره شمالی اعتراضات فراوانی را به دنبال داشت. اینکه دست ایالات متحده آمریکا در کار باشد یا هر کشور دیگری، در هر صورت روشن است که در نتیجه این اقدام، یک ملت به خاطر رفتار بد دولت شان تنبیه شده اند.