تاثیر توافق با ایران در سیاست موازنه ای آمریکا

فرارو- اسکات بیتس، رییس مرکز سیاست گذاری ملی آمریکا طی یادداشتی برای سایت دیپلمات نوشت: مذاکرات با ایران مفاهیم بسیاری برای سیاست آمریکا در اقیانوس آرام دارد. 

 

کسانی که زمانی از مفهوم سیاست «چرخش به آسیا-اقیانوس آرام» اوباما به هیجان آمدند، دلیل خوبی برای بی صبری از گام های آرام دولت اوباما در تغییر استراتژی کلی اش دارند. سیاست خارجی اغلب یک حرفه واکنشی است: نمی توان همیشه تعیین کرد که توجه و زمان دقیقا بر چه حوزه ای باید متمرکز باشد. مسائلی که باعث حواس پرتی می شوند چه تعطیلی داخلی دولت باشند، چه بحران بی سابقه در اروپای غربی، تاکنون چند بار باعث شده اند که دستورکار اعلام شده رئیس جمهوری آمریکا تحت تاثیر اتفاقات قرار گیرد. با این حال واقعیت همچنان این است که هرگونه تلاشی برای افزایش حضور آمریکا در اقیانوس آرام نیازمند جهت گیری مجدد، آگاهانه و هدفمند منابع خواهد بود.

 

توجه ما یکبار دیگر به سمت خاورمیانه جلب می شود. بیستم جولای زمان توافق موقت ایران و جامعه جهانی به انتها می رسد. چه مذاکرات برای شش ماه دیگر ادامه پیدا کند و برنامه هسته ای ایران به طور موثری متوقف باشد و چه یک توافق دایمی حاصل شود که تضمین کند ایران نمی تواند یک برنامه تسلیحات هسته ای را توسعه دهد، پیروزی سیاست خارجی آمریکا حتمی خواهد بود. هرکسی که علاقمند به ثمر نشستن سیاست توازن سازی مجدد در آسیا که بسیار به تاخیر افتاده، باشد از هر دوی این نتایج مثبت حمایت خواهد کرد، چراکه تنها با بستن یک فصل از درگیری ها در خاورمیانه می توان امیدوار به حرکت به سمت یک استراتژی جدید با تمرکز بر اقیانوس آرام بود.

 

مذاکرات ایران برنامه های کاربردی بسیاری برای سیاست آمریکا در اقیانوس آرام دارد. نخست اینکه ارزش دیپلماسی چندجانبه را نشان می دهد. ایران به واسطه یک ائتلاف واقعا بین المللی و معماری تحریم های جامع پای میز مذاکره آمد و این ارزش کار با متحدان برای دستیابی به یک هدف مشترک را نشان می دهد. متحدان آمریکا می توانند توافق موفقیت آمیز با ایران را پیروزی گفتگو و همکاری سازنده بدانند- نشانه ای از اینکه آمریکا از رویکرد یک جانبه و «دیپلماسی لعنتی» برخی محافظه کاران گذر کرده است. و قابل توجه است که حتی چین که معمولا پاینبد به سیاست خارجی غیرمداخله گرانه خود است، در اعمال فشار بر ایران شرکت داشته است.

 

در رابطه با مسئله چین، وارد کردن ایران به جامعه جهانی، هنجارهایی که از نظر آمریکا باید جدی گرفته شوند نیز تقویت می شوند. زمانیکه اختلافات ارضی در آب های آسیا می توانست آغازگر یک درگیری جدی جهانی باشد، نمایش این نکته که کشورهای تهاجمی نیز مجبور هستند بر اساس قوانین بین الملل مانند پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای عمل کنند، پیام روشنی با خود داشت. در دراز مدت، توافق با ایران که هم مانع از اشاعه و هم مانع از درگیری نظامی می شود، نشان می دهد که همکاری بین المللی به نفع تمام طرف های درگیر است.

 

شاید مهمترین نکته این باشد که جنگ با ایران که می تواند ناشی از شکست مذاکرات باشد، هزینه هنگفتی را متوجه منابع آمریکا خواهد کرد. دریاسالار ساموئل لاکلیر، فرمانده نیروهای آمریکا در منطقه اقیانوس آرام بارها تاکید کرده که سرمایه گذاری امنیتی فعلی آمریکا در صحنه عملیاتی –که تاکنون بیشترین میزان بوده و شامل تقریبا نیمی از سطح کره زمین و بیش از نیمی از جمعیت آن می شود- برای طرح ریزی نیروها، تضمین متحدان و اجرای قوانین دریایی نامناسب است؛ آمریکا نمی تواند چنین اشتباه پرهزینه ای را بار دیگر تامین مالی کند و بی شک پایان تلاش ها برای افزایش حضور در هر نقطه دیگر از جهان را طلسم خواهد کرد.

 

نهایتا اینکه آنچه در وین رخ می دهد، نه تنها افرادی که در مورد روابط ایران- آمریکا نگران هستند بلکه تمام آمریکایی ها را تحت تاثیر قرار می دهد. برخی متخصصان دانشگاهی و منطقه ای بیشتر تمایل دارند روی موضوع تخصصی خود متمرکز شوند اما این نمونه نشان می دهد که آمریکا باید به تصویر کلی تر نگاه کند. توافقی که مسئله پیچیده هسته ای ایران را حل کند و محدودیت هایی را بر غنی سازی اعمال کند و درعین نظارت بین المللی را افزایش دهد، تنها راه برای اطمینان سیاست خارجی آمریکا از این مسئله است که می تواند به چالش های امنیتی و فرصت های اقتصادی موجود در اقیانوس آرام رسیدگی کند.