تلگراف: اسد پیروز نبرد نیازی به سلاح شیمیایی نداشت

به گزارش خبرگزاری فارس، روزنامه «دیلی تلگراف» در یادداشتی به قلم «تیم استنلی»، نوشته است غرب یکبار در حمله به عراق مرتکب اشتباه شده و نباید بار دیگر به بهانه ای واهی این اشتباه را در سوریه تکرار کند.

استنلی که خود از مخالفان دولت سوریه است، در این یادداشت می نویسد: هوه! اسب هایت را نگه دار آقای اوباما. می شود قبل از آنکه برای جنگ به سوریه برویم، ببینیم که آیا بهانه ای قابل قبول برای این کار داریم یا نه؟ ما قبلا یک بار اشتباه وحشتناکی در مورد تسلیحات کشتار جمعی انجام داده ایم.

روایت رسمی آمریکا و انگلیس از آنچه در سوریه رخ داد، این است: پارسال ما خط قرمزی تعیین کردیم که اگر نظام سوریه از تسلیحات شیمیایی استفاده کند، عملا خود را به هدفی مشروع برای اقدام نظامی تبدیل کرده است. هفته قبل آن ها این کار را کردند و صدها زن و کودک را در حومه دمشق کشتند. «جان کری» (وزیر خارجه آمریکا) این اقدام را «شکستن تمام حدود اخلاقی» توصیف کرد و «پاسخگویی» نظام اسد را خواستار شد. وی تاکید کرد که بی تردید دولت سوریه مقصر است. و احتمالا هرکس که چیزی غیر از این بگوید، ابزار دست قاتلان خونسرد است.

اما روایت کری پر از ایراد است. اول اینکه ما باید ابتدا ثابت کنیم که این اسد بوده که از تسلیحات شیمیایی استفاده کرده. به خصوص اینکه ما نه مشخص کرده ایم از چه مواد شیمیایی ای در این حمله استفاده شده و نه معلوم کرده ایم واقعا چه کسی این کار را کرده است. البته دشواری دسترسی به منطقه آسیب دیده انجام بررسی ها و یافتن پاسخ برای این سوالات را پیچیده کرده است. اینجا یک منطقه جنگی است و طبیعتا انجام بررسی ها احتمالا زمان بیشتری می برد. انجام این بررسی ها به دلیل آنکه هر دو طرف یکدیگر را متهم می کنند، پیچیده تر هم هست. بنابراین، به نتیجه رسیدن تحقیقات به زمان نیاز دارد.

دوم اینکه چرا اسد باید دست به چنین کار احمقانه ای بزند؟ او به خوبی می دانست که با استفاده از تسلیحات شیمیایی خود را از هرگونه حمایت بین المللی محروم می کند و احتمالا باید پذیرای پاسخی از سوی غرب باشد. از آن مهمتر اینکه اسد پیشتر در نبرد سوریه پیروز شده بود. خوب چرا باید زمانی که در آستانه پیروزی نهایی است، دست به حمله شیمیایی بزند؟ حقیقت این است که اگر اسد دست به حمله شیمیایی می زد، تنها مخالفان بودند که از آن نفع می بردند، چراکه با این کار درگیری های سوریه بین المللی می شد و این چیزی بود که مخالفان مدت ها برای دستیابی به آن تلاش کرده بودند.

سوم اینکه حتی اگر اسد دست به حمله شیمیایی زده باشد، چرا غرب باید اقدامی علیه وی انجام دهد؟ ما طبق هیچ معاهده ای به انجام این کار متعهد نیستیم و قطعا در قانون اساسی آمریکا هم چنین موضوعی نمی تواند توجیهی برای آغاز یک جنگ باشد. خط قرمز آغاز جنگ هم در طول زمان تغییر کرد. زمانی که اوباما اولین بار این خط را ترسیم کرد، تقریبا خطی نامرئی بود. وی در این مورد گفته بود: «ما صراحتا به نظام اسد و همچنین دیگر بازیگران در این میدان اعلام کرده ایم که خط قرمز زمانی است که مشاهده کنیم که محموله ای از تسلیحات شیمیایی در حال جابجایی است یا در یک منطقه انبار شده... این اتفاق معادلات من را تغییر خواهد داد».

این یعنی اینکه اسد برای آنکه توجه آمریکا را جلب کند، تنها کافی بود تسلیحات شیمیایی را جابجا کند. هیچ نیازی نبود که از آن ها استفاده کند. اما این بار بر خلاف سال 2012 که خط قرمز اوباما به طرز تکان دهنده ای مبهم بود، «جان کری» با عباراتی کاملا صریح به تقبیح اقدامی می پردازد که حتی هنوز ثابت نشده است که اسد عامل آن بوده است. اما اگر غرب به دنبال بهانه ای حقوق بشری برای مداخله نظامی در سوریه است، موارد بسیار دیگری وجود دارد. در دو سال گذشته ده ها هزار انسان بی گناه کشته شده اند. یک حمله شیمیایی چه تفاوتی ایجاد می کند؟

ممکن است کری درست بگوید و دولت سوریه علیه مردم خود از تسلیحات کشتار جمعی استفاده کرده باشد. اما ما یک دلیل خیلی خوب برای شک کردن به این ایده داریم: عراق. به یاد داشته باشید که در سال 2003 «کالین پاول» وزیر خارجه وقت آمریکا با لحنی قاطع خطاب به سازمان ملل گفت که عراق قطعا سلاح کشتار جمعی دارد. قطعا، مطمئنا و حتما. اما حالا ما می دانیم که عراق چنین تسلیحاتی نداشته. حالا می دانیم که سازمان سیا از آنجا که می دانسته «صدام حسین» قبلا در مورد تسلیحات شیمیایی اش دروغ گفته، این بار نیز به اشتباه تصور کرده که وی دروغ می گوید. درست است که وقتی با دیکتاتوری هایی سر و کار دارید که بسیاری از گفته هایشان ساختگی است، اعتماد به آن ها بسیار دشوار است. اما غیرمنطقی است اگر تصور کنیم که هرچه که او می گوید دروغ است. هنوز اندک احتمالی وجود دارد که اسد عامل این جنایت نباشد. اگر ما بر اساس اتهامی غلط به جنگ برویم، کاری را کرده ایم که «تی اس الیوت» (ادیب و نویسنده) می گوید: بزرگترین خیانت این است که کار درست را به بهانه ای غلط انجام دهیم.