به آمریکا چپ چپ نگاه کنید نه ایران

 روزنامه انگلیسی گاردین نوشت: در مذاکرات اخیر ایران و 1+5، این ایران بود که نقشه راهی روشن برای مذاکرات پیشنهاد داد؛ پذیرش حق غنی سازی اورانیوم مانند هر کشور دیگر عضو پیمان منع اشاعه؛ ولی آمریکا نپذیرفت که تحریم ها را لغو کند.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، روزنامه انگلیسی گاردین در شماره اخیر خود مقاله ای تحت عنوان «در این رویارویی هسته یی، آمریکاست که خودسری می کند» درج کرده که مشروح آن به این شرح است:

این روزها سرتیتر همه اخبار جهان، درباره دو درگیری هسته یی است. ایران و کره شمالی که هر دو تحت تحریم های خارجی قرار دارند و به دلیل این که «رفتار مناسبی» ندارند، به انزوا تهدید شده تا رفتار خود را عوض کنند و بگویند ببخشید. اگر نه تنبیه بدنی می شوند زیرا قبلا به آنان هشدار داده شده بود که همه انتخاب ها روی میز است. این راهی است که ما برای اداره دنیا در پیش گرفته ایم که به نابودی خودمان می انجامد. به یک دلیل: ریاکاری! نه فقط به این دلیل که کشورهایی که صدها بمب اتمی دارند به کشورهایی که تعداد کمی بمب دارند یا اصلا ندارند ایراد می گیرند، ریاکاری بدتری در این میان وجود دارد. اگر تهدید کره شمالی به حمله اتمی به آمریکا (که اصلا نشدنی است زیرا آن کشور سیستم پرتاب این دو سه بمبی را که ساخته، ندارد) تهاجم به آمریکا محسوب می شود، چرا تهدید ایران به بمباران از سوی آمریکا در صورت متوقف نکردن تحقیقات هسته یی اش، تهاجم به شمار نمی آید. این مانند روز روشن است که کره شمالی هرگز نمی تواند کره جنوبی یا آمریکا را با بمب اتمی بزند، ولی بر عکس حمله به ایران کاملا شدنی و محتمل است. هیچ سناریوی قابل تصوری وجود ندارد که شورای امنیت سازمان ملل، حتی به آمریکا، چه رسد به اسراییل، اجازه اقدام نظامی علیه ایران را بدهد. حتی اگر ایران از این ادعای همیشگی خود که بمب اتمی غیراسلامی است، برگردد و آن را بسازد، پس چرا آمریکا تهدیدهای غیرقانونی می کند؟

علت اصلی بسیاری از تنش های بین المللی آن است که قدرت های بزرگ علاقه ای ندارند که درک کنند که ما در جهان چند قطبی زندگی می کنیم. ایده برتری طلبی، که معمولا آن را شبکه انحرافی رهبری می خواهند غیرقابل قبول است. در دوران پس از استعمار، مراکز قدرت، قدرت نرم و نفوذ بین المللی متعدد شده اند و ما باید خوشحال باشیم کشورهایی به صورت تک یا گروهی جرات کنند تمایلات قدرت طلبانه ابرقدرت ها را به چالش بکشند. ما باید از این هم فراتر برویم و ایده «جامعه بین الملل» را دست کم در تعریف امروزی غربی اش که مورد استفاده آمریکا و دوستانش است از ارزش بیندازیم. هنگامی که در اوت سال گذشته رهبران 120 کشور برای شرکت در نشست جنبش غیرمتعهدها به تهران رفته و بر ریاست ایران بر این جنبش صحه گذاشتند، دیگر ادعای آمریکا از اطلاق «دولت خودسر» به ایران خنده دار است. برای غرب مسلح کردن مخالفان سوریه امری طبیعی و ضروری به نظر می رسد ولی برای بزرگ ترین دموکراسی جهان، هند، و بسیاری از دموکراسی های آفریقایی، آمریکای لاتین، برزیل و آفریقای جنوبی چنین نیست. آنان اخیرا به همراه رهبران چین و روسیه در اجلاس بریکز، مخالفت خود را با تسلیح بیش تر جهان اعلام کردند و خواستار راه حل سیاسی برای درگیری ها شدند. البته نشست سران غیرمتعهد و بریکز چندان در رسانه های عقیده ساز و سیاست باز آمریکایی بازتاب نداشت. رامی خوری، نویسنده لبنانی دانش آموخته آمریکا این را جنایتی حرفه یی نامیده است. وی اخیرا در آمریکا بود و به این نتیجه رسید که پوشش خبری تحولات ایران در آمریکا همگی مبتنی بر فرضیات، وحشت پراکنی، نگرانی پردازی، اتهام و انتظارات است که هیچ کدام از این ها پشتوانه و شاهد معتبر واقعی ندارد. وی داستان سرایی ها و سناریوسازی های رسانه یی علیه ایران را قابل مقایسه با اقدامات رسانه یی منتهی به حمله آمریکا به عراق در 10 سال پیش می داند. بحران ادعایی ایران و کره شمالی، سزاوار این همه تبلیغات و تنبیهات نیست. گفت وگو و احترام به دیگران راه بهتری است. باید همه موضوعات در یک بسته مورد تبادل نظر قرار گیرد. نه به شکل پیشنهادات تک تک اشتهاآور شکلات مانند. طنز مطلب این است که در مذاکرات اخیر، این ایران بود که نقشه راهی روشن برای مذاکرات پیشنهاد داد. پذیرش حق غنی سازی اورانیوم مانند هر کشور دیگر عضو پیمان منع اشاعه؛ به عبارت دیگر، این موضوع به حاکمیت و حیثیت ملی مربوط است ولی آمریکا نپذیرفت که تحریم ها را لغو کند.