اشتباهات استراتژیک آمریکا، چین و روسیه

 توماس فریدمن . ترجمه :آرین پارسی
شرق:هنگامی که به جهان می نگرم، ازخود می پرسم آیا ما تمام «وقت اضافه» را تلف کرده ایم؟ ما وقت اضافه پنج ساله ژئوپولیتیکی را بر باد داده ایم و اگر بیدار نشویم و با هم به عنوان یک کشور [آمریکا]عمل نکنیم- و اگر چینی ها، روس ها و اروپایی ها چنین نکنند- همه واقعا پشیمان خواهیم شد. فکر کنید از زمان بحران بزرگ در سال 2008 از چه نعمت نسبی ای[برای بهره بردن از فرصت استراتژیک] برخوردار بوده ایم. آمریکا، اروپاییان و قدرت های عمده جهان همه تقریبا به طور کامل بر اقتصاد خودشان تمرکز کرده اند بدون احساس نیاز به نگرانی درباره جنگی بزرگ یا نزاعی که دنیایی را به هم خواهد ریخت. مسایلی که احیای شکننده اقتصادی را خاموش خواهند کرد و نیاز به هزینه های دفاعی گسترده تازه ای خواهند داشت. به این ترتیب می توان گفت که دنیا در پنج سال گذشته وقت اضافه ای ژئوپولیتیک در اختیار داشته است. اما اکنون به هر سوی که بگردید، بازیگران گوناگونی را می بینید که پایشان را بر خطوط قرمز گذاشته اند و هر لحظه برای عبور از آن خطوط آماده و حاضر به نظر می رسند، گاهی حتی به نظر می رسد که پایشان می خارد. پسربچه پادشاه کره شمالی، کیم جونگ اون، که به نظر کلا از مدار خارج است، به نیروهای موشکی استراتژیک خودفرمان داده تا در حال آماده باش باشند، آماده برای حمله به اهدافی در ایالات متحده و کره جنوبی در یک آن. از این روست که می بینید کره جنوبی ها با صدای بلند گمانه زنی می کنند که آیا باید این سوی خط قرمز بمانند و بمب اتمی خودشان را نسازند؟
همزمان پول مصر برای تهیه نان برای مردم در حال تمام شدن است و به گونه خطرناکی در حال عبور از خط قرمز تبدیل به کشوری شکست خورده است. رویدادی که کل منطقه را بی ثبات خواهد کرد. در نهایت کشورهای منطقه یورو که کمک مالی گرفته اند باید خود به قبرس کمک مالی کنند.
شاید بتوانید به قبرس کمک مالی کنید و مردم آن «آرایش» حساب های بانکی شان را بپذیرند اما ما تنها به اندازه یک خط قرمز باریک از این فاصله داریم که اسپانیایی ها یک روز صبح از خواب بیدار شوند و بپرسند چرا باید پولشان را در بانک ها به شکل یورو نگه دارند وقتی واقعا احتمال دارد که آنها هم با آرایش مشابهی روبه رو شوند. به قول وارن بافت اگر از نزدیکی بانکی گذشتید که همه در حال خروج از آن بودند شما هم در صف خروجی قرار بگیرید. از دست دادن فرار از بانک واقعا وحشتناک است.
اگر یکی از این خطوط قرمز زیر پا گذشته شود، افسوس پنج سالی را خواهیم خورد که از آنها استفاده نکردیم تا اقتصادمان را انعطاف پذیرتر بکنیم. هرچه باشد در ورزش وقت های اضافه وقت هایی هستند که شما نفس می گیرید، با سرعت بالا از اتفاقات بهره می برید، آنچه جواب داده و نداده را می سنجید، بازی ای را طراحی می کنید که مسابقه را ببرید و بعد در اجرای آن تشریک مساعی می کنید. تاریخدانان آینده قطعا می پرسند که ما آمریکایی ها چگونه نتوانستیم بر سر سرمایه گذاری های حساس زیرساختی کوتاه مدت، برای بهبود کشور با پول ارزان به همراه بسته های درازمدت اصلاحات مالیاتی و کاهش هزینه ها به توافق برسیم. نتیجه این شده که بیلان بسیار سخت تری برای تحمل طوفان های ژئوپولیتیک داریم. ولی تاریخدانان از چین هم سوالاتی خواهند پرسید: با خودتان چه فکری کرده اید؟ چه زمانی می فهمید که هر چیزی که برای آمریکا بد است لزوما برای چین خوب نیست؟ آیا لازم است که کره جنوبی، ژاپن، ویتنام و تایوان همه به بمب اتمی برسند تا شما بفهمید؟ چین غذا و سوخت کره شمالی را کنترل می کند.
چین می تواند هر زمان که بخواهد با قطع سوخت و غذا و باز کردن مرزهایش به روی پناهندگان به این نمایش مسخره پایان دهد. بله، چین نگران کره ای واحد و اتمی و سیل پناهندگان است اما آمریکا می تواند به تسهیل شکل گیری کره واحد غیراتمی کمک کند و پناهندگان را سامان دهد. رییس جمهور روسیه، ولادیمیر پوتین هم هست. مردی که در منطقه سه زمین بیسبال به دنیا آمده و فکر می کند چون کشورش نفت و گاز دارد می تواند پرش سه گام انجام دهد. روس ها واقعا اعتقاد دارند که به حال خود گذاشتن برخی کشورها برای لج کردن با ما نهایتا به سودشان خواهد بود؟ روسیه و چین به طرق مختلف بسیار غیرمسوول تر از ما هستند. ما باید انعطاف پذیرتر شویم اما نیستیم. ما کوته نظریم. آنها اما صرفا مضرند. در هر حال نتیجه ویژه این است که ممکن است روزی به عقب نگاه کنیم و آرزو کنیم که از این وقت اضافه ژئوپولیتیک استفاده کرده بودیم. امیدوارم تاریخدانان نگویند که ما پنج سال خوش شانس بودیم و بعد نه.