چراغی که به خانه رواست

دیپلماسی ایرانی: سران شورای همکاری خلیج­ فارس این هفته در منامه جایی که طی دو سال گذشته صحنه اعتراض های گسترده مردمی بوده جمع شدند تا سی­ و سومین اجلاس دوره­ ای خود را برگزار کنند. اجلاس سران شورا در شرایطی برگزار شد که دیگر نمی­ توان رسیدن امواج خیزش­ های مردمی عربی را به سواحل جنوبی خلیج ­فارس کتمان کرد شیوخ خلیج­ فارس دیگر نمی­ توانند در پشت درب های بسته کاخ ­های مجلل خود ادعا کنند که همه چیز اینجا آرام است. حداقل دو کشور عضو شورا (بحرین و کویت) دست به گریبان اعتراض های روزانه با مردم خود هستند. امارات عربی متحده نیز دو سال است که علم دشمنی با اخوان­ المسلمین را به عنوان جریان تهدید کننده حاکمیت­ های سنتی عربی برداشته است.

اجلاس های شورای همکاری طی سی ­و سه سال گذشته به اعتراف اکثر رسانه­ های جمعی عربی از جمله بی ­محتواترین اجلاس های عربی بوده و سران شورا در اتخاذ ساده ­ترین تصمیمات از جمله تکامل اقتصادی و بازار مشترک و پول واحد ناتوان بوده­اند طرح جنجالی عربستان برای اتحاد سیاسی اعضای شورا از سال گذشته وارد مذاکرات و دستورکار شورا شده است  بجز بخشی از حاکمیت بحرین که خود را در خطر می­بیند کسی از این طرح استقبال نکرده امّا رعایت جایگاه عربستان توسط کشورهای کوچک تر ایجاب می­ کند که این طرح همچنان در دستور کار باقی بماند.

امّا ناگفته پیداست که این طرح یک ابتکار خیالی برای رفع یک خطر فوری و آنی است. نکته جالب و در عین حال طنزآلود بحث­ های امسال سران شورا اشاره آنها به تحولات و خیزش ­های عربی می ­باشد آنها در بیانیه پایانی خود از تحولات دمکراتیک و تدوین قانون اساسی ملی در تونس، لیبی و مصر حمایت کرده و خواستار کناره­ گیری بشار اسد در سوریه شده­ اند!

«چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است» مردم حق دارند در واکنش به این مواضع سران خود بگویند اگر دمکراسی و داشتن قانون اساسی ملی برای مردم مصر و لیبی و تونس خوب است بهتر است فکری هم به حال مردم خود بکنید که ناچارند عقب مانده­ ترین نظام های سیاسی جهان را تحمل کنند. نظام هایی که در آنها همه راه ها برای مشارکت مردم در سرنوشت خود بسته است. طی دو سال گذشته حاکمیت بحرین سعی کرده با برگزاری اجلاس ها و نشست­ ها و رویداد بین­ المللی مثل اجلاس گفتگوهای منامه و مسابقات اتومبیل رانی فرمول یک وانمود کند که در بحرین همه چیز آرام است امّا چه کسی می ­تواند تجمعات اعتراضی چند صد هزار نفری را در خیابان های منامه و دیگر شهر و روستاهای این کشور نادیده بگیرد. همه این رویدادهای بین ­المللی برگزار می­ شود و حاکمان از تریبونهای رسمی حرفهای ملال­ آور خود را می­ زنند ولی در نهایت این صدای بلند مردم است که توجه خبرنگاران و رسانه­ های جمعی را به خود جلب می­ کند.

اجلاس سران شورا در منامه نمی ­تواند بر نقض فاحش حقوق بشر در این جزیره سرپوش بگذارد و کمک زیادی به حل بحران بین حاکمیت و مردم بکند. میهمانان رسمی می ­آیند و می روند ولی مردم بحرین پس از دو سال تحمل سرکوب شدید بعید است از خواسته ­های خود عقب بنشیند.

اگر سران شورا امروز از روند دمکراتیک در مصر و تونس و لیبی سخن می­ گویند باید بیاد آورند که حمایت خارجی از نظام های دیکتاتوری سابق این کشورها نتوانست مانع بزرگی برسر راه مردم این کشورها باشد. کلید بحران بحرین در دست مردم این کشور و حاکمیت است. هنوز اپوزیسون اصلی بحرین امید به توافق با حاکمیت را از دست نداده و از گفتگوهای جدی حمایت می ­کند اما با تعلل حاکمیت و امید بستن به حمایت های خارجی بیم آن می ­رود که دیگر اپوزیسون بحرین نتواند خشم مردم را مهار کند./14