دیکتاتورها هوشمند شده اند

عصرایران - ما دوست داریم که فکر کنیم دیکتاتور ها رهبرانی قدرتمندی هستند که بر اساس مصونیت و ظلمی عریان عمل می کنند مانند ساشا بارون کوهن در نقش ژنرال دریاسالار علاءالدین، حاکم مستبد آفریقا! اما تصویر دیکتاتورها ، الزاماً این گونه نیست و این ، موضوعی است که "ویلیام دابسون" در کتاب خود به نام "یادگیری منحنی دیکتاتور" بدان پرداخته است.
دابسون در کتابش می نویسد که دیکتاتور های امروز ، با استفاده از تحولات تکنولوژیک ، هوشمندانه تر عمل می کنند. ستمگران قدیمی مانند مائو، پل پات و یا عیدی امین مرتبا جنایت های خود را مخفی نگه داشته اند. اما این مسئله اکنون غیر ممکن است.

اگر دیکتاتوری تلاش کند که در حرکتی هماهنگ کشتار دسته جمعی را مخفی کند و آن را مانند یک راز نگه دارد، به احتمال زیاد شکست می خورد چرا که دست آخر این مسئله در یوتیوپ به نمایش گذاشته می شود.

جنایات جوزف کانی⁽¹⁾ -رهبر ازتش مقاومت اوگاندا - از طریق اینترنت افشا گری شد. چارلز تیلور ⁽²⁾ ، از لیبریا نیز توسط دادگاه ویژه سازمان ملل در سیرالئون گناهکار شناخته شده است و ... .

اما امروزه دیکتاتورها باهوش شده اند. آنان به تعداد معدودی از مخالفان خود اجازه حضور می دهند تا راه فراری برای خود بگشایند. 

چین را در نظر بگیرد. در هفته اخیر مطالعه جدیدی توسط سه دانشمندان سیاسی دانشگاه هاروارد انجام شده است. آنان راهی را برای تحلیل و تجزیه هزاران پست منتشر شده در رسانه های اجتماعی در چین یافته اند. موضوعی که این مسئله را ویژه می کند آن است که آنان ادعا کرده اند که این کار را پیش از آنکه دولت پکن دست به سانسور این پست ها بزند، انجام داده اند. 
پس آنان به دیدگاه های منحصری دست یافته اند که نه تنها تفکرات چینی ها را بازگو می کند بلکه بر مواردی که از نظر دولت چین باید سانسور و حذف شود را مشخص می کند.

آنان چه چیزی را فهمیده اند؟ خلاف آنچه شما فکر می کنید، انتقادهایی که از دولت چین مطرح شده کمتر مورد سانسور قرار گرفته است. حتی انتقادهای تند و تیز. 
به جای آن دولت چین بر سانسور مطالبی تمرکز کرده که بسیج توده ها را به دنبال دارد. پکن در سال گذشته جست وجوی اینترننتی واژه "انقلاب یاسمین" که به تحولات اخیر در تونس مربوط می شود را برای جلوگیری از افزایش بحث ها درباره بهار عربی مسدود کرده بود. 

همچنین در اقدامی مشابه در هفته های گذشته امکان جست وجوی اینترنتی شماره "۶/۴" در سایت های چینی غیر ممکن شده بود.
این شماره برگرفته از تاریخ چهارم ماه ژوئن است: سالگرد قتل و عام در میدان تیان آن من.

مطالعات در دانشگاه هاروارد نشان می دهد که اقدامات دولت پکن کاملا حساب شده است. در این گزارش آمده است که حدود ۵۰۰ معترض هر روز در خیابان های چین حضور دارند اما هر اقدامی که این اعتراضات کوچک را به تظاهرات بزرگ تر و سازمان یافته تر تبدیل کند سرکوب و خط پایانی بر آن کشیده می شود. 

مثال دیگر ، روسیه است ؛ پوتین به رسانه های نوشتاری آزادی بیان خوبی داده است چرا که از نظر تئوریک چند ده هزار نفری که در مسکو و سنت پترزبورگ روزنامه می خوانند اهمیت چندانی ندارند. اما این رژیم اخبار تلویزیون را به شدت کنترل می کند،از این رو انبوه افکار عمومی در روسیه تحت کنترل کرملین هستند.
اکنون ما شاهد چنین اتفاق هایی در چین، روسیه، ونزوئلا و دیگر کشورهای جهان حتی در میانمار هستیم. اما روزهایی که دیکتاتور ها می توانستند تمامی نیازهای مردم شان را نادیده بگیرند، به سر آمده است. 

هر چقدر که شهروندان کشوری بیشتر در جریان اخبار و رویدادهای کشورهای دیگر قرار بگیرند و بتوانند از طریق اینترنت و رسانه های اجتماعی با یکدیگر ارتباط بهتری داشته باشند، دیکتاتور ها مجبورند که امتیاز بیشتر و مهم تری به آنان دهند. این موقعیت و شرایط بدون شک بهتر از فضایی است که ۱۰، ۲۰ و یا ۳۰ سال قبل بر جهان حاکم بوده است.

 این الگوی جدید اجازه می دهد که فضاهای کنترل شده ای برای تجارت آزاد، آموزش باز و حتی بیان عقاید مختلف به وجود بیاید و شاید مردم  این کشور ها بتوانند از این فضای ایجاد شده برای گسترش حوزه آزادی بیان و برقراری آزادی، بهترین بهره را ببرند.

پی نوشت:

1 - جوزف کانی متولد ۱۹۶۱ رهبر گروهی شبه نظامی به نام ارتش مقاومت پروردگار است. جوزف کانی در صدد بر اندازی حکومت در اوگانداست.
او مبارزات نظامی خود را در سال ۱۹۹۲ میلادی آغاز کرد. از فعالیت های جوزف کانی می توان به آدم ربایی به خصوص کودکان اوگاندایی نام برد. وی پس از ربودن کودکان آنها را برده خود کرده و از پسران نوجوان به عنوان سرباز استفاده کرده و آنها را مجبور به کشتن والدین خود کرده همچنین پس از تجاوز به دختران آنها را مجبور کرده که به عنوان زنان هرزه به دست سربازان اجباری داده و سربازان را نیز مجبور به تجاوز به این دختران کرده تا بتواند از فرزندان آنها نیز در آینده استفاده کند.

تا چند سال پیش اسم جوزف کانی به گوش هیچکس دیگر بغیر از خود مردم اوگاندا نرسیده بود اما پس از فرار چند نوجوان اوگاندایی از دست او با گروهی از مردم امریکا ملاقات کردند، این دسته از مردم با وجود تلاش بیش از حد خود نیز نتوانستند دولت امریکا را راضی کنند که برای کمک به این کودکان دست به عمل زنند، اما مردمی که از کارهای وی آگاه شده بودند دست از تلاش نکشیدند و در شبکه های اجتماعی و دیگر جاها شروع به جمع آوری امضاهای مردم کردند. 

به این صورت بود که مردم بیشتر و بیشتر در مورد جوزف کانی آشنا شدند و نتیجه تلاش بی وقفه این گروه از مردم سرانجام به نتیجه رسید و توانستند دولت امریکا را وادار به کمک کنند.
دیوان بین المللی کیفری مستقر در لاهه، در تاریخ ۶ مه ۲۰۰۵ میلادی، حکم بازداشت جوزف کانی و چهار تن دیگر از رهبران ارتش مقاومت پروردگار را به اتهام ارتکاب «جنایات جنگی و جنایت علیه بشریت» صادر کرد.

2 - چارلز تیلور از ۱۹۹۷ تا  ۲۰۰۳ رئیس جمهور لیبریا بود. او که مدرک رشته اقتصاد از کالج بنتلی در ماساچوست آمریکا را دارد فرزند سوم از ۱۵ فرزند خانواده ای با والدین آمریکایی است.

چارلز تیلور در سال ۱۹۸۹ میلادی، شورش مسلحانه ای را در لیبریا رهبری کرد که به حوادث موسوم به «جنگ داخلی لیبریا» انجامید. درگیری های خونینی که بیش از ۴۰۰ هزار کشته برجای گذاشت. یکی ار رادیکال ترین گروه های مورد حمایت چارلز تیلور با گذشتن از مرز شمالی لیبریا، وارد کشور سیرالئون شد و خشونت ها به این کشور نیز کشیده شد. «جنگ داخلی سیرالئون» حدود یک دهه به به طول انجامید و حدود ۱۲۰ هزار کشته بر جای گذاشت. 
کشته شدگان این جنگ ها، تنها نظامیان نبودند. ده ها هزار نفر از مردم عادی، نیز مورد تجاوز، قطع عضو، بردگی و ربوده شدن فرزندانشان برای شرکت در جنگ واقع شدند.

بر اساس شهادت یکی از رهبران جوخه های مرگ در دادگاه لاهه، چارلز تیلور به سربازانش دستور داده بود تا اعضای قبیله کراهن - قبیله ساموئل دو، رئیس جمهور اسبق لیبریا - را بخورند.

از دیگر اتهامات چارلز تیلور، فروش «الماس های خونین» به دست آمده از اردوگاه های کار اجباری، جهت خرید اسلحه و تامین نیاز تسلیحاتی جبهه متحد انقلابی سیرالئون بوده است.

چالرز تیلور در تاریخ ۲۶ آوریل ۲۰۱۲ میلادی، طی حکم دادگاه بین المللی لاهه به ۱۱ مورد اتهام[۱۱] از جمله «جنایت جنگی» و «جنایت علیه بشریت» محکوم شناخته شد.
در ۳۰ مه ۲۰۱۲ وی در دادگاه ویژهٔ سیرالئون در لاهه به اتهام ارتکاب جنایات جنگی به پنجاه سال زندان محکوم شد.