موافقت با تشدید تحریم ها،مخالفت با گزینه نظامی

دیپلماسی ایرانی: طی هفته گذشته مقامات رژیم صهیونیستی یک تور اروپاگردی جهت متقاعد کردن مقامات اروپایی برای اعمال فشار بیشتر بر ایران ترتیب داده اند. در حالی که ایهود باراک وزیر جنگ این رژیم به بریتانیا سفر کرده بود، نتانیاهو به فرانسه رفت تا ببیند رئیس جمهور جدید فرانسه نیز مانند سارکوزی همراهی همه جانبه ای با تل آویو نشان خواهد داد یا خیر؟  دیپلماسی ایرانی تبعات تورهای اروپایی  مقام های رژیم صهیونیستی و میزان نزدیکی مواضع کشورهای قاره سبز با تل آویو در خصوص پرونده هسته ای ایران را  با دکتر پیروز ایزدی، کارشناس مسائل اروپا بررسی کرده است. متن این گفتگو به شرح زیر است:

نتانیاهو در سفر به فرانسه چه اهدافی را پیگیری کرد؟

این اولین سفر آقای نیتانیاهو به فرانسه بعد از انتخاب آقای اولاند به ریاست جمهوری این کشور است. فرانسه به عنوان کشوری که عضو دائم شورای امنیت است، برای اسرائیل حائز اهمیت است. به طور کلی می توان سه مسئله را به عنوان دستور کار این سفر بر شمرد. اول بحث قدیمی اعراب و اسرائیل یا همان مسئله فلسطین و مذاکرات صلح است. البته در این زمینه هیچ تحرکی در صحنه دیپلماتیک طی ماه های اخیر مشاهده نشده و مذاکراتی هم که قبلا بین مقامات اسرائیلی و فلسطینی وجود داشت، فعلا با یک بن بست مواجه شده است. دومین مسئله، بحث هسته ای ایران است. اسرائیل مایل است دولت فرانسه را ترغیب کند که موضع سخت تری در قبال ایران داشته باشد. هرچند که آقای اولاند چندین بار گفته است که باید تحریم ها را تشدید کنیم اما راه حل دیپلماتیک را برای حل این مسئله پیشنهاد می کند. به هر حال فشار بیشتر بر ایران مد نظر مقامات اسرائیلی است. مسئله سوم حملاتی است که اخیرا علیه یهودیان در فرانسه صورت گرفته و در آن چند یهودی کشته شده اند. عملیات یهودستیزانه گهگاه در فرانسه به خصوص از طرف اقلیت های مهاجر صورت می گیرد. این مسئله موجب نگرانی اسرائیل است. اهم گفت و گو ها حول این موضوعات بوده است.

با توجه به این که این اولین سفر یک مقام اسرائیلی بعد از روی کار آمدن آقای اولاند است، آیا می توان تفاوت هایی بین رویکرد آقای اولاند و آقای سارکوزی در نگاه به روابط فرانسه و اسرائیل پیدا کرد؟

آقای سارکوزی زمانی بر سر کار آمد که دولت شیراک تحت تاثیر سیاست گلیستی یعنی سیاست نگاه به اعراب بود. این سیاستی بود که از زمان ژنرال دوگل تعقیب می شد و بر روابط ویژه با کشورهای عربی تاکید می کرد. چرا که کشورهای عرب دارنده بیشترین منابع انرژی هستند و تعدادی از آن ها در گذشته جزء مستعمرات یا تحت قیمومت فرانسه بوده اند. این کشورها می توانستند جای پای نفوذ فرانسه فراهم کنند و وزن فرانسه را در معادلات بین المللی افزایش دهند. مضاف بر این که می توانستند بازار خوبی برای محصولات فرانسوی به خصوص صنایع تسلیحاتی باشند. از این جهت در آن مقطع کشورهای عربی اهمیت بسیار زیادی برای فرانسه داشتند.

کفه ترازوی در آن زمان به نفع کشورهای عربی می چربید. اما زمانی که آقای سارکوزی روی کار آمد، در همان ابتدا اشاراتی شد که او از طرف مادری ریشه یهودی دارد و این مسئله می تواند باعث گرایش او به سمت اسرائیل شود. نکته دیگر این بود که او از قدیم با آقای نتانیاهو و جناح راست اسرائیل روابط دوستانه ویژه ای داشته است. نشانه هایی از تمایل او به یهودیان نیز مشاهده شد. او اولین رئیس جمهور فرانسه بود که در انجمن یهودیان فرانسه سخنرانی کرد. او سفرهای متعددی نیز به اسرائیل داشت. لذا با توجه به این نشانه ها گفته می شد که کفه ترازو به سمت اسرائیل سنگین شده است. اگرچه نشانه هایی از گرم تر شدن روابط فرانسه و اسرائیل دیده می شد اما در عمل  مشاهده شد که تغییر چندانی ایجاد نشد. چون روابط با کشورهای عرب آن چنان برای فرانسه اهمیت داشت که سارکوزی نمی توانست آن ها را نادیده بگیرد.

به نظر می رسد رویکرد آقای اولاند هم به همین صورت باشد. هر چند که ممکن است آقای اولاند رابطه فرانسه با اسرائیل را حفظ کند اما جهان عرب با توجه به پتانسیل هایی که برای فرانسه دارد از اهمیت زیادی برخوردار است. البته همان طور که در زمان سارکوزی مطرح می شد، اگر روابط فرانسه با اسرائیل گرم تر شود، قدرت تاثیرگذاری و نفوذ فرانسه در اسرائیل هم بیشتر می شود و می تواند در مذاکرات صلح نقش موثر تری ایفا کند. در زمان شیراک به این دلیل که نفوذ فرانسه در اسرائیل به علت سردی روابط کم بود، نمی توانست در این روند تاثیرگذار باشد.

با توجه به فضای موجود در کشورهای عربی و نگاه فرانسه نسبت به مذاکرات صلح، به نظر شما چقدر احتمال دارد تحولی در این زمینه رخ دهد؟

در حال حاضر نوعی بن بست در مذاکرات صلح ایجاد شده است. مصر شرایط جدیدی را تجربه می کند و در مورد رویه دولت مصر نسبت به مسئله اسرائیل و فلسطین ابهام وجود دارد و وضعیت مشخص نیست. در این چارچوب طبیعی است که فرانسه هم نمی تواند اقدامی انجام دهد. چون طبیعی است که نقش اول در این ماجرا به عهده امریکا است. چرا که این کشور بیشترین نفوذ را در اسرائیل دارد و نقش اساسی در هر راه حلی در مسئله فلسطین توسط امریکا بازی می شود. فرانسه در نهایت می تواند نقش مکمل داشته باشد.

یکی از برنامه های نتانیاهو ترغیب فرانسه به اعمال فشار بیشتر بر ایران بوده است. فرانسه چقدر با اسرائیل همراهی خواهد کرد؟

آقای لوران فابیوس، وزیر خارجه فرانسه اخیرا اظهار نظری کرده و گفته است که فرانسه با هر گونه حمله اسرائیل به ایران مخالف است. او گفته بود که این اقدام حتی به نفع اسرائیل هم نخواهد بود و باعث خواهد شد که اسرائیل اعتبار خود را از دست بدهد. آقای اولاند هم هر چند که از تحریم ها حمایت کرده است، با حمله نظامی مخالفت کرده و راه حل دیپلماتیک را ارجح می داند. آقای اولاند لحن تند آقای سارکوزی را ندارد و در سیاست خارجی تا حدی از نظر سبک و سیاق متفاوت است و با لحن ملایم تری صحبت می کند. البته ممکن است در اصول چندان تفاوتی با سارکوزی نداشته باشد. /12