صندوق های رای سخن می گویند آقای نخست وزیر
خبرآنلاین: اگر پوتین و مدودف صدای اعتراض امروز رای دهندگان را نشنوند فردا روزی باید برای حفظ دولت خود به زور متوسل شوند.
انتخابات پارلمانی روسیه یکشنبه گذشته با پیروزی حزب روسیه واحد به پایان رسید. حزب متعلق به ولادیمیر پوتین در این انتخابات اندکی بیش از 50 درصد آرا را به خود اختصاص داد. در بسیاری از کشورها این رقم را می توان نماد پیروزی چشمگیر خواند. با اینهمه نه تنها در روسیه که در دیگر رسانه های غربی هم این نتیجه را به شکست پوتین و همراهانش در حزب 'روسیه واحد' تعبیر کردند.با وجود انکه نتیجه این انتخابات چراغ قرمزی به پوتین و رئیس جمهور مدودف است و رای دهندگان روس با این حرکت خود نشان دادند که قرار نیست کورکورانه به هر آن جا که کرملین می رود سر بکشند اما می توان اینگونه هم استباط کرد که روس ها به دنبال تغییرات عمده در ساختار سیاسی خود نیستند.
برخی تحلیل های منتشر شده در رسانه های غربی مانند آنچه که در نیویورک تایمز به چاپ رسید استدلال می کند که حزب 'روسیه واحد' در این دور از انتخابات 238 کرسی از مجموع 450 کرسی دوما را به خود اختصاص داد و این در حالیست که در دور قبل کرسی های در اختیار پوتین و همراهانش 315 مورد بود. بر این اساس این حزب در دور تازه دوما نمی تواند به تنهایی برای تغییر قانون اساسی اقدام کند. اما انچه که این رسانه ها فراموش کردند این بود که حزب روسیه واحد نیازی به تغییر قانون اساسی در آینده نزدیک ندارد. قانون اساسی موجود در روسیه تمام مقدمات برای رئیس جمهور را فراهم کرده و حتی با توجه به از دست دادن کرسی های پیشین باز هم روسیه واحد حرف نخست را در دومایی می زند که هیچ حزب تازه ای به گردونه احزاب حاضر در آن اضافه نشده است.
دوما در حال حاضر به نسبت پست ریاست جمهوری که در سال 1993 توسط بوریس یلتسین نخستین رئیس جمهور پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی به تدوین رسید از قدرت چندانی برخوردار نیست. در فاصله سالهای 1991 تا 93 ، یلتسین با پارلمانی روبه رو بود که اعضای آن با طرح های وی برای درمان اقتصاد بیمار روسیه موافق نبودند. در پاییز 1993 این اختلاف ها به اوج رسید و در نتیجه آن یلتسین پارلمان را منحل کرد. بر اساس قانون اساسی که یلتسین در آن سالها تدوین کرد دست رئیس جمهور در تمام حوزه ها باز است جز بودجه. علاوه بر این در شرایطی که دوما سه بار گزینه مدنظر رئیس جمهور برای نخست وزیری را رد کند، رئیس جمهور این قدرت را در اختیار دارد که با انحلال پارلمان به سراغ برگزاری رفراندوم برود.
سالهای حضور پوتین و مدودف در راس قدرت به افزایش اختیارات رئیس جمهوری در قانون اساسی روسیه منجر شد. بر اساس نسخه نخست قانون اساسی یک فرد می تواند برای دو دوره پیاپی چهار ساله بر کرسی ریاست جمهوری در روسیه تکیه بزند. دمیتری مدودف پس از حضور در کرملین ، این قانون را تغییر داد و بر اساس مصوبه دوما اکنون یک فرد می تواند برای دو دوره شش ساله پیاپی عنوان رئیس جمهور را به خود اختصاص دهد. بر این اساس پوتین می تواند در صورت پیروزی در انتخابات 2012 برای 12 سال دیگر عنوان مرد شماره یک را در اختیار داشته باشد. علاوه بر این با وجود تمام حاشیه سازی های رسانه ای ، روسیه واحد در دوما این دوره هم با چندان چالش جدی برای به کرسی نشاندن اهداف خود روبه رو نیست. شاید از تعداد کرسی های در اختیار حزب حاکم در دوما کاسته شد اما ترکیب این نهاد حقوقی هیچ تغییری نکرده است. احزاب کمونیست، روسیه واحد و لیبرال دموکرات ها همان اعضایی هستند که پیش از این هم در دوما بودند. در میان این سه حزب ، کمونیست ها همواره در کلام حداقل بیشترین مخالفت ها را با حزب روسیه واحد داشته اند. با این وجود اعضای این حزب به ندرت در دوما با طرح های مورد حمایت روسیه واحد مخالفت کرده اند. این حزب شاید در مسائل کوچک داخلی مانند پرداخت حقوق به بازنشستگان با حزب حاکم مخالفت کند اما در خصوص مسائل امنیت ملی مانند حمله به گرجستان در 2008 تمام قد از عملکرد کرملین و این حمله حمایت کرد.
علاوه بر این حزب لیبرال دموکرات که در دهه نود توسط کرملین تاسیس شد هم در یک دهه گذشته مخالفت جدی آنچنانی با روسیه واحد نداشته است. رهبر این حزب بیشتر به دنبال جلب توجه و حضور در رسانه های داخلی و خارجی است تا مخالفت جدی با پوتین .
نویسنده این مقاله برای فارن افیرز در این خصوص می نویسد: حقیقت این است که در روسیه احزابی که به عنوان اپوزیسیون کرسی را به خود اختصاص داده اند به معنای واقعی کلمه مخالف نیستند. اگر هم اپوزیسیون واقعی در این کشور وجود داشته فعالیت آن بسیار پیش تر از یکشنبه گذشته و زمان برگزاری انتخابات محدود شده بود. تنها هفت حزب توانستند از تونل محدودیت های سخت ثبت نام در این انتخابات بگذرند. دیوان عالی اجازه عرض اندام را به احزابی که دیدگاه های مستقل و لیبرال تر داشتند، نداد. رهبری سایر احزاب محروم مانده از شرکت در انتخابات همان هایی هستند که این روزها به نشانه اعتراض به نتیجه انتخابات خیابان های مسکو را اشغال کرده اند. این احزاب از حمایت آنچنانی مردمی برخوردار نیستند و نمی توان جمعیت های جمع شده در خیابان های پایتخت را نماینده اکثریت جامعه روسیه دانست.
در نهایت باید گفت که بازنده اصلی در این انتخابات نه حزب روسیه واحد بود و نه ولادیمیر پوتین. بازنده مرد در سایه قد و قامت پوتین یعنی دمیتری مدودف بود. بیست و چهارمین روز از ماه سپتامبر بود که دمیتری مدودف رسما ولادیمیر پوتین را به عنوان کاندید در انتخابات ریاست جمهوری اعلام کرد .اگر ولادیمیر پوتین در ماه مارس بتواند برگ برنده را به خود اختصاص دهد تنها مهره های این شطرنج عوض خواهند شد و مدودف حکم نخست وزیری را دریافت می کند. جابه جایی این صندلی ها کاسه صبر کسانی را که چشم دیدن افزایش قدرت پوتین را ندارند، لبریز خواهد کرد. مدودف که اکنون تنها نامزد برای احراز پست نخست وزیری در سال 2012 است تنها فردی بود که نامش در راس لیست روسیه واحد در انتخابات اخیر به چشم می خورد . استراتژیست های این حزب اعتقاد داشتند که مدودف به تنهایی به اندازه ای محبوب است که بتواند پیروزی را برای این حزب به ارمغان آورد.
فارن افیرز در نهایت می نویسد: شاید این انتخابات آغازگر هیچ گونه تبادل قدرت جدی در ساختار سیاسی روسیه نباشد اما حقیقت این است که زنگ خطری بود برای مردی که عزم خود را برای پیروزی در انتخابات 2012 جزم کرده است . شاید حجم اعتراض ها به این انتخابات اندک باشد و به خیزشی نظیر انقلاب رنگی اوکراین منتهی نشود اما اگر پوتین و مدودف صدای اعتراض امروز رای دهندگان را نشنوند فردا روزی باید برای حفظ دولت خود به زور متوسل شوند
انتخابات پارلمانی روسیه یکشنبه گذشته با پیروزی حزب روسیه واحد به پایان رسید. حزب متعلق به ولادیمیر پوتین در این انتخابات اندکی بیش از 50 درصد آرا را به خود اختصاص داد. در بسیاری از کشورها این رقم را می توان نماد پیروزی چشمگیر خواند. با اینهمه نه تنها در روسیه که در دیگر رسانه های غربی هم این نتیجه را به شکست پوتین و همراهانش در حزب 'روسیه واحد' تعبیر کردند.با وجود انکه نتیجه این انتخابات چراغ قرمزی به پوتین و رئیس جمهور مدودف است و رای دهندگان روس با این حرکت خود نشان دادند که قرار نیست کورکورانه به هر آن جا که کرملین می رود سر بکشند اما می توان اینگونه هم استباط کرد که روس ها به دنبال تغییرات عمده در ساختار سیاسی خود نیستند.
برخی تحلیل های منتشر شده در رسانه های غربی مانند آنچه که در نیویورک تایمز به چاپ رسید استدلال می کند که حزب 'روسیه واحد' در این دور از انتخابات 238 کرسی از مجموع 450 کرسی دوما را به خود اختصاص داد و این در حالیست که در دور قبل کرسی های در اختیار پوتین و همراهانش 315 مورد بود. بر این اساس این حزب در دور تازه دوما نمی تواند به تنهایی برای تغییر قانون اساسی اقدام کند. اما انچه که این رسانه ها فراموش کردند این بود که حزب روسیه واحد نیازی به تغییر قانون اساسی در آینده نزدیک ندارد. قانون اساسی موجود در روسیه تمام مقدمات برای رئیس جمهور را فراهم کرده و حتی با توجه به از دست دادن کرسی های پیشین باز هم روسیه واحد حرف نخست را در دومایی می زند که هیچ حزب تازه ای به گردونه احزاب حاضر در آن اضافه نشده است.
دوما در حال حاضر به نسبت پست ریاست جمهوری که در سال 1993 توسط بوریس یلتسین نخستین رئیس جمهور پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی به تدوین رسید از قدرت چندانی برخوردار نیست. در فاصله سالهای 1991 تا 93 ، یلتسین با پارلمانی روبه رو بود که اعضای آن با طرح های وی برای درمان اقتصاد بیمار روسیه موافق نبودند. در پاییز 1993 این اختلاف ها به اوج رسید و در نتیجه آن یلتسین پارلمان را منحل کرد. بر اساس قانون اساسی که یلتسین در آن سالها تدوین کرد دست رئیس جمهور در تمام حوزه ها باز است جز بودجه. علاوه بر این در شرایطی که دوما سه بار گزینه مدنظر رئیس جمهور برای نخست وزیری را رد کند، رئیس جمهور این قدرت را در اختیار دارد که با انحلال پارلمان به سراغ برگزاری رفراندوم برود.
سالهای حضور پوتین و مدودف در راس قدرت به افزایش اختیارات رئیس جمهوری در قانون اساسی روسیه منجر شد. بر اساس نسخه نخست قانون اساسی یک فرد می تواند برای دو دوره پیاپی چهار ساله بر کرسی ریاست جمهوری در روسیه تکیه بزند. دمیتری مدودف پس از حضور در کرملین ، این قانون را تغییر داد و بر اساس مصوبه دوما اکنون یک فرد می تواند برای دو دوره شش ساله پیاپی عنوان رئیس جمهور را به خود اختصاص دهد. بر این اساس پوتین می تواند در صورت پیروزی در انتخابات 2012 برای 12 سال دیگر عنوان مرد شماره یک را در اختیار داشته باشد. علاوه بر این با وجود تمام حاشیه سازی های رسانه ای ، روسیه واحد در دوما این دوره هم با چندان چالش جدی برای به کرسی نشاندن اهداف خود روبه رو نیست. شاید از تعداد کرسی های در اختیار حزب حاکم در دوما کاسته شد اما ترکیب این نهاد حقوقی هیچ تغییری نکرده است. احزاب کمونیست، روسیه واحد و لیبرال دموکرات ها همان اعضایی هستند که پیش از این هم در دوما بودند. در میان این سه حزب ، کمونیست ها همواره در کلام حداقل بیشترین مخالفت ها را با حزب روسیه واحد داشته اند. با این وجود اعضای این حزب به ندرت در دوما با طرح های مورد حمایت روسیه واحد مخالفت کرده اند. این حزب شاید در مسائل کوچک داخلی مانند پرداخت حقوق به بازنشستگان با حزب حاکم مخالفت کند اما در خصوص مسائل امنیت ملی مانند حمله به گرجستان در 2008 تمام قد از عملکرد کرملین و این حمله حمایت کرد.
علاوه بر این حزب لیبرال دموکرات که در دهه نود توسط کرملین تاسیس شد هم در یک دهه گذشته مخالفت جدی آنچنانی با روسیه واحد نداشته است. رهبر این حزب بیشتر به دنبال جلب توجه و حضور در رسانه های داخلی و خارجی است تا مخالفت جدی با پوتین .
نویسنده این مقاله برای فارن افیرز در این خصوص می نویسد: حقیقت این است که در روسیه احزابی که به عنوان اپوزیسیون کرسی را به خود اختصاص داده اند به معنای واقعی کلمه مخالف نیستند. اگر هم اپوزیسیون واقعی در این کشور وجود داشته فعالیت آن بسیار پیش تر از یکشنبه گذشته و زمان برگزاری انتخابات محدود شده بود. تنها هفت حزب توانستند از تونل محدودیت های سخت ثبت نام در این انتخابات بگذرند. دیوان عالی اجازه عرض اندام را به احزابی که دیدگاه های مستقل و لیبرال تر داشتند، نداد. رهبری سایر احزاب محروم مانده از شرکت در انتخابات همان هایی هستند که این روزها به نشانه اعتراض به نتیجه انتخابات خیابان های مسکو را اشغال کرده اند. این احزاب از حمایت آنچنانی مردمی برخوردار نیستند و نمی توان جمعیت های جمع شده در خیابان های پایتخت را نماینده اکثریت جامعه روسیه دانست.
در نهایت باید گفت که بازنده اصلی در این انتخابات نه حزب روسیه واحد بود و نه ولادیمیر پوتین. بازنده مرد در سایه قد و قامت پوتین یعنی دمیتری مدودف بود. بیست و چهارمین روز از ماه سپتامبر بود که دمیتری مدودف رسما ولادیمیر پوتین را به عنوان کاندید در انتخابات ریاست جمهوری اعلام کرد .اگر ولادیمیر پوتین در ماه مارس بتواند برگ برنده را به خود اختصاص دهد تنها مهره های این شطرنج عوض خواهند شد و مدودف حکم نخست وزیری را دریافت می کند. جابه جایی این صندلی ها کاسه صبر کسانی را که چشم دیدن افزایش قدرت پوتین را ندارند، لبریز خواهد کرد. مدودف که اکنون تنها نامزد برای احراز پست نخست وزیری در سال 2012 است تنها فردی بود که نامش در راس لیست روسیه واحد در انتخابات اخیر به چشم می خورد . استراتژیست های این حزب اعتقاد داشتند که مدودف به تنهایی به اندازه ای محبوب است که بتواند پیروزی را برای این حزب به ارمغان آورد.
فارن افیرز در نهایت می نویسد: شاید این انتخابات آغازگر هیچ گونه تبادل قدرت جدی در ساختار سیاسی روسیه نباشد اما حقیقت این است که زنگ خطری بود برای مردی که عزم خود را برای پیروزی در انتخابات 2012 جزم کرده است . شاید حجم اعتراض ها به این انتخابات اندک باشد و به خیزشی نظیر انقلاب رنگی اوکراین منتهی نشود اما اگر پوتین و مدودف صدای اعتراض امروز رای دهندگان را نشنوند فردا روزی باید برای حفظ دولت خود به زور متوسل شوند
نظر شما :