طرح «گام به گام» یک گام به پیش یا دو گام به پس؟

سرعت گیری موضوع طرح گام به گام در این شرایط و عدم انتشار رسمی ان برای افکار عمومی در حالیکه همه کشورها ی 5+1 و دستگاه های اطلاعاتی انها از جزئیات مطلع هستند سوالات خاصی را بوجود می اورد که ضروری است به اقناع ملی در این خصوص پاسخ داده شود.

به گزارش فارس، بعد از اجلاس های متعدد بین سعید جلیلی دبیر شورای امنیت ملی با نماینده گروه 5+1 در ژنو و استانبول که همراه با یک وقفه همراه بود موضوع چگونه به حرکت در آوردن شرایط و اهمیت حل موضوع هسته ای از طریق مذاکرات از اهمیت بیشتری برخوردار شد.

بازی غرب با ترکیه و برزیل و ناخشنودی روسیه از شرایط منجر به عدم نتجه گیری مطلوب از شرایط شد و همزمان امریکا و اروپا تلاش کردند تا تحریک شرایط را از موضع منفی و با طرح موضوعات ادعایی و پر رنگ کردن نقش اژانس محتوی تعاملات را به بدون در نظر گرفتن درک از مواضع ایران در مدالیته عملا ارزش همکاری ایران در گذشته را صفر کنند.

در همین شرایط بود که با توجه به سیاست سختگیرانه غرب در نیل به تفاهم جدید، جمهوری اسلامی ایران را تشویق به تامین نیازهای خود در چارچوب غنی سازی صلح آمیز با شدت 20 درصدی کرد.
غرب که انتظار سرعت بازی و جدیت ایران را نداشت تلاش کرد تا با عملیات روانی و اتخاد رویکرد بر خورد نیمه سخت در اقدامات امنیتی وارد حوزه جدیدی از دندان نشان دادن را دنبال کند.

ترور دانشمندان ایرانی توسط عوامل رژیم تل آویو و خراب کردن تاسیاسات هسته ای از طریق انتقال ویروس رایانه ای از قبیل این خرابکاری ها بود.
تحولات خاورمیانه و شدت گرفتن خیزش مردم مسلمان بر علیه فساد دولتی و اتخاد رویکرد کرامت و مبارزه با دیکتاتورها منجر به غافلگیر شدن غرب در شرایط جدید شد و مجبور شدند تا در اولویت های خود در شرایط زمانی تجدید نظر کنند و عملا موضوع هسته ای ایران بصورت موقت از دستور کار فوری غرب خارج شد.

حذف روسیه در تحولات جدید در خاورمیانه و پیگیری سپر موشکی توسط غرب و همراه شدن بحران اقتصادی در حوزه اروپایی و امریکا گویای به سقف رسیدن تعاملات روسیه و غرب را تداعی می کرد.
قدرت بازی و اثر بخشی ژئوپلیتیکی ایران در دور جدید تحولات منطقه ای اهمیت بیشتری در معادلات را بوجود آورد و روسیه با بازگشت به تحولات خاورمیانه از نقش ایران درک تازه تری را بدست آورد.

لذا در این شرایط با پیگیری متوالی لابی صهیونیستی در امریکا و اروپا اهمیت "اولویت دار کردن موضوع ایران"در دستور کار 5+1 قرار گرفت. غرب که سیاست کندن روسیه در موضوع هسته ای و سوریه را در معادلات منطقه ای از ایران را دنبال می کرد، در هر دو زمین، طراحی و سرعت سیاست خود را افزایش داد.
ایران که نشان داده بود که توانایی و قابلیت در حرکت روبه جلو را دارد با همکاری روسیه بالاخره فاز راه اندازی اولیه نیروگاه بوشهر را رقم زد و عملا مختصات شرایط را تغییر ودلایل ادامه سیاست غنی سازی را به اثبات رساند.

در این شرایط بود که اهمیت باز اندیشی شرایط و سامان دادن وضعیت بعدی برای غرب از ویژگی بیشتری برخوردار گردید. حضور روسیه بعنوان فصل جدید برای اغاز تعاملات بصورت عمده در گردونه گفتگوی مشترک مسکو و واشنگتن و با تعاملات لاوروف –کلینتون که همراه با خاموشی مثبت امریکا همراه بود به حرکت در امد. اروپا که زمانی خود را نقطه تعیین کننده در مدیریت موضوع هسته ای ایران میدید از سطح اول به سطح دوم نزول پیدا کرد و امروزه بی دلیل نیست که اقای هیگ از طرف ایرانی می خواهد که دشمن به حساب نیاید و از سوی دیگر پاریس، شیپور برخورد نظامی پیش دستانه را تبلیغ می کند و آلمان که درگیر افزایش موقعیت خود در اجلاس بن دوم است سیاست اهمیت تعامل منطقه ای با ایران را برجسته می کند.

سرعت گیری موضوع طرح گام به گام در این شرایط و عدم انتشار رسمی آن برای افکار عمومی در حالیکه همه کشورها ی 5+1 و دستگاه های اطلاعاتی انها از جزئیات مطلع هستند سوالات خاصی را بوجود می اورد که ضروری است به اقناع ملی در این خصوص پاسخ داده شود. ایا در شرایط فعلی غرب همان سناریوی تکراری در دوران پایانی اصلاحات که با سیاست امتیاز گیری وارد تعامل شد با ترفند و مهارتی جدید در دیپلماسی خود ظاهر شده است؟

طرح مباحثی از قبیل امادگی ایران برای تعلیق تولید غنی سازی 20 در صدی که در سفر ریاست جمهوری در نیویورک مطرح گردید ویا همراه شدن موضوع ایجاد خط تلفن نظامی و ... بیانگر کدام قطعه از پازل طرح گام به گام است و براستی روسیه و غرب چگونه موضوع تعلیق را که انتظار پایانی انها است در ابتدا و تدریجی مطرح می کنند.

آیا تعامل با مکانیسم چانه زنی دقیق و براساس پیگیری کارشناسی دقیق دنبال می شود؟ چگونه است که غرب ابتدا و قبل از مذاکرات رسمی از بالاترین مقام اجرایی کشور مواضعی را در نیویورک دریافت می کند.
اهمیت وزن چانه زنی و عناصر مذاکراتی در جدول زمانی چگونه همسنگ و برابر شده اند تا یک تعامل با عزت و حکمت شکل بگیرد؟

براستی جایگاه اجماع ملی و قناع ملی پشتوانه اصلی پیشبرد علمی کشور بوده است و دولتمردان دقت داشته باشند که در این مسیر دچار غفلت استراتژیک نشوند و با تدبیر و درایت و بصیرت مدافع منافع ملت شریف ایران اسلامی باشند.

ضروری است تا دست اندرکاران مذاکراتی بدانند که امروزه که کشور توانایی غنی سازی را حتی به سطح صادرات تجهیزات هسته ای ارتقا داده است اجازه به حریف ندهند تا با ایجاد شکاف در روند چرخه هسته ای و همزمان با عملیات روانی و ناتوان جلوه دادن توان سیاسی – اقتصادی کشور شرایط خود را تحمیل کنند و بایستی شیوه تعاملات خود را با اگاهی جامع و سر بلندی و بر اساس نیل به یک تفاهم حداکثری و "نه حداقلی و معطوف به شرایط تاکتیکی" طرح گام به گام را بررسی نموده و از تعجیل در قضاوت خودداری و براساس رهنمود های نظام و منافع ملی حرکت کنند.