قذافی، صدام دیگریست
با کشیده شدن موج انقلاب به طرابلس در دو روز گذشته شرایط حال حاضر حاکم مستبد لیبی بار دیگر باعث شد عده‌ای به مقایسه وی و صدام بپردازند.
به گزارش ایسنا، روزنامه نیویورک تایمز در گزارشی تحلیلی به مقایسه معمر قذافی، حاکم لیبی با صدام، دیکتاتور عراق پرداخت و نوشت:
« حدود 20 سال پیش در دوران جنگ خلیج فارس زمانی که یک خبرنگار قذافی را با صدام مقایسه کرد، رهبر لیبی به این امر اعتراض کرد و خود را برتر از رئیس‌جمهوری وقت عراق دانست، اما در حال حاضر وقتی بخواهیم میان صدام و قذافی مقایسه‌ای انجام دهیم به نقاط مشترک و تشابهات فراوانی دست می‌یابیم.
قذافی همانند صدام که در سال 2003 متعهد شده بود دشمنان را در آستانه پایتخت مغلوب خواهد ساخت، اقدام کرد. همچنین در سال 2003 دو تن از پسران صدام از جمله ولیعهد وی بی‌آنکه گلوله‌ای شلیک کنند، از بغداد گریختند. این در حالی است که چندی پیش دو تن از پسران قذافی به دنبال تشدید درگیری‌ها در پایتخت خود را به انقلابیون تسلیم کردند.
در نگاهی دیگر می‌توان شباهت دیگری را میان صدام و قدافی یافت. به دنبال رسیدن دامنه درگیری‌ها به پایتخت، قذافی ناپدید شده است. در جنگ عراق نیز زمانی که تانک‌های آمریکا به بغداد رسیدند، صدام بر فراز بام مسجدی در یک منطقه سنی‌نشین ایستاد و متعهد شد در کنار مردم عراق مقاومت کند. صدام پس از این حضور در ملأعام به مدت هشت ماه ناپدید شد و پس از این بازه زمانی، بار دیگر و این بار پشت میله‌های بازداشتگاه نیروهای نظامی آمریکا مجبور به حضور در ملأعام شد.
در آخرین پیام رادیویی قذافی وی انقلابیون را موش خطاب کرد و این در حالی است که پس از آن کسی از مکان دقیق اقامت وی خبر ندارد. با این حال درگیری‌های شدید در پایگاه نظامی باب العزیزیه در مرکز طرابلس بی‌شک نشان می‌دهد که تشابه بسیاری میان حکومت قذافی و حکومت صدام وجود دارد. فرماندهان انقلابیون ظاهرا به این نتیجه رسیده‌اند که قذافی پس از ماهها بمباران ناتو که تقریبا همه چیز را در روی زمین با خاک یکسان کرده است، به تجهیزات زیرزمینی خود پناه برده که دچار آسیب چندانی نشده‌اند. این اقدام مشابه اقدامی است که صدام پس از حملات علیه مواضع زمینی‌اش انجام داد.
به رغم اینکه عناصر گارد ریاست‌جمهوری لیبی طبق گزارش‌ها در مقابله با انقلابیون این کشور مغلوب شده‌اند و برخی از آنها به نیروهای انقلابی پیوسته‌اند، رهبر لیبی ظاهرا همچنان بر حضور در راس قدرت به هر نحو ممکن اصرار دارد.
اما با این حال ناتو و انقلابیون ممکن است با یک شرایط مشابه با آنچه در جنگ عراق به وقوع پیوست، مواجه شوند. این احتمال وجود دارد که معمر قذافی به تقلید از صدام اجازه دهد بخش‌های بسیاری از پایتخت به سرعت تحت کنترل انقلابیون درآید و سپس از شرایط به وجودآمده به عنوان دامی برای نیروهای انقلابی استفاده کند. همچنین در بلندمدت این امر متحمل به نظر می‌رسد که لیبی و به ویژه پایتخت این کشور شاهد نوعی درگیری شبه‌نظامی نظیر آنچه در عراق ملاحظه شد، باشد. درگیری‌ها در عراق با گذشت بیش از هشت سال از زمان آغاز یورش نظامی آمریکا به این کشور در سال 2003 هنوز هم ادامه دارد و ده‌ها هزار کشته برجای گذاشته است.
احتمال بروز چنین درگیری‌هایی در لیبی که کابوسی وحشتناک به نظر می‌رسد، حساسیت‌هایی را درمیان رهبران غرب از جمله دیوید کامرون نخست‌وزیر انگلیس، نیکولا سارکوزی، رئیس‌جمهوری فرانسه و باراک اوباما رئیس‌جمهوری آمریکا برانگیخته است. عملی شدن تعهد این رهبران برای براندازی رژیم قذافی و مهیا کردن نیروهای نظامی لازم برای نیل به این تعهد ممکن است باعث رقم خوردن فصلی جدید از درگیری‌ها در لیبی شود.
پرسش عمده این است که آیا این احتمال وجود دارد که لیبی نیز مانند عراق پس از فروپاشی رژیم دیکتاتوری شاهد درگیری‌های خونین و نیز جنگ داخلی باشد؟ پرسش دیگر این است که آیا غرب که تاکنون همکاری نظامی‌اش با انقلابیون لیبی عمدتاً محدود به حملات هوایی بوده، در هرج‌و‌مرج‌های احتمالی در آینده نیز وارد عمل خواهد شد؟
کامرون نخستین مقام غربی بود که به متمایزکردن وقایع اخیر لیبی که به سرعت رقم خورد با غارتگری‌ها، کشتارها و خشونت‌ها در جنگ عراق پرداخت.
کامرون اظهار داشت که کارشناسان ایجاد ثبات در لندن ماهها به همکاری با انقلابیون لیبی برای انتقال مسالمت‌آمیز قدرت پرداخته‌اند.
وی افزود: در حال حاضر تدابیری در دست اجراست که از آن جمله می‌توان به تاکید بر اینکه انقلابیون باید حقوق‌بشر را رعایت کرده و از انجام اقدام‌های خشونت‌بار خودداری کنند.
نخست‌وزیر انگلیس افزود که در ارتباط‌های مکرر با مصطفی عبدالجلیل، رهبر انقلابیون لیبی این نتیجه به دست آمده که دولت آتی لیبی باید اطمینان حاصل کند که همه بخش‌های این کشور در آینده آن سهیم باشند.
اظهارات کامرون نشان‌دهنده وجود نگرانی‌هایی درخصوص این امر است که نیروهای انقلابی پس از پیروزی طرف مغلوب را مورد حمله قرار دهند.
از سوی دیگر انقلابیون همچنین خواستار تسهیلات پزشکی، تعمیر شبکه‌های ارتباطی، منابع برق، سوخت و آب در کوتاه‌ترین زمان ممکن هستند.
در حال حاضر پرسش اصلی این است که آیا اراده نیروهای انقلابی و عوامل خارجی در لیبی به اندازه‌ای قوی و راسخ است که اوضاع کشور را به شرایط عادی و باثبات بازگرداند؟»
نظر شما :