تلاشی دیگر برای خروج از انزوا

کشورهای ایران، هند، اندونزی، مالزی، سریلانکا، الجزایر، مصر، کنیا، نیجریه، زیمبابوه ، سنگال، ونزوئلا، برزیل، مکزیک، آرژانتین، شیلی، کلمبیا، پرو، جاماییکا اعضای اصلی و ناظر گروه 15 هستند. ایران رئیس کنونی این گروه است.

سیاست دولت اکنون حکایت از یارگیری می‌کند؛ اعضای گروه 15 یا عضوی از شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی هستند یا در شورای امنیت عضویت دارند یا عضوی از مجمع عمومی سازمان ملل هستند. برنامه دولت این است که بتواند با شکل دادن گروه‌هایی مانند گروه 15 به شکلی از انزوای سیاسی فعلی خارج شود. کنفرانس خلع سلاح تهران نیز در همین راستا برگزار شد.

دولت در شکل دهی این گروه‌ها یا برگزاری کنفرانس‌هایی مانند خلع سلاح به دنبال نتیجه گیری سریع  و مستقیم نیست بلکه در مرحله اول این حضور را نشانه‌ای از منزوی نبودن این کشور فارغ از نگاه‌های درونی و داوری‌های بیرونی می‌داند. سفرهای مختلف دیپلماتیک آقای احمدی نژاد و وزیر امور خارجه را نیز در همین چارچوب باید تحلیل کرد.

ایران بارها امتحان کرده است که نمی‌توان به رای و حمایت کشورها در تصمیم گیری‌های بین المللی اطمینان کامل داشت، اعضای شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی نیز پیش از مرحله رای گیری روابط نزدیکی با ایران داشتند اما در زمان رای گیری درست بر خلاف آنچه نشان داده بودند عمل کردند و با رای مثبت یا ممتنع در مورد ایران موجب شگفتی شدند.

باید توجه داشت که چندان نمی‌توان به رای و همراهی کشورهای مختلف اعتماد کرد. اعضای گروه 15 نیز چندان برای حمایت از ایران در قابل اعتماد نیستند. گرچه ممکن است تهران به لحاظ اقتصادی قول‌هایی به این کشورها بدهد اما سیاست خارجی این کشورها در جایی دیگر تعریف شده است.

تصور نمی‌شود که اعضای گروه 15 غیر از آن که یک رای در شورای امنیت یا در مجمع عمومی سازمان ملل دارند تکیه گاه مهم دیگری داشته باشند. به عنوان مثال هند که قدرت اقتصادی بزرگی محسوب می‌شود حاضر به همکاری با ایران در ارتباط با خط لوله گازی صلح نشد و این قرارداد را نیمه کاره رها کرد. به این ترتیب چندان نمی‌توان بروی کشورهای عضو این گروه برای حمایت از ایران در مواقع حساس حساب کرد.