تحرک دیپلماسی در فرصت نهایی

اولا،مشخص نیست مقصود ایشان از داووس ایران چیست، اما اگر قرار باشد اجلاسی با حجم و اهمیت داووس در ایران برگزار کنیم اما سطح آن مانند اجلاسی خلع سلاح تهران باشد که عده‌ای از کشورهای درجه 3 و 2 در کمترین سطوح در آن مشارکت کنند فکر می کنم بهتر است آقای وزیر  در این ایده خود تجدید نظر کنند.

ثانیا، به‌ یاد دارم اصل ایده در اواسط دهه هفتاد و در زمان وزارت آقای ولایتی مطرح شد و حتی مکان مورد نظر برای آن رامسر پیشنهاد شد اما به‌ دلایلی به نتیجه نرسید. البته به روز کردن پیشنهاد ولو از آن زمان ایده خوبی است.

ثالثا، پیشنهاد ایران برای داشتن اجلاسی در سطح و اندازه داووس به این معناست که در هر حال اجلاس داووس از همایش‌های موفق، موثر و تاثیر گذار در سطح جهان است. و اگر اینچنین است آقای متکی به‌عنوان رییس دستگاه دیلماسی کشور، باید به این سوال پاسخ دهند که چرا نسبت به حضور برخی شخصیت های تاثیرگذار ایرانی در این اجلاس حساسیت هایی مشاهده می‌شود؟

به عنوان یک عضو خانواده وزارت خارجه کشورمان از فعال شدن دیپلماسی کشور استقبال می کنم  و این آرزوی من و همه دوستانم در وزارت خارجه است که کشورمان با عزت و سرفرازی در استیفای حقوق به‌حق هسته‌ای‌مان موفق شود ولی نباید از نظر دور داشت که فعال شدن دیپلماسی تنها در گفتار و رفت و آمدهای دیپلماتیک نیست و نیازمند ابزارهای کارآمد دیپلماتیک است. بر این باورم که اولین و مهمترین ابزار، سرمایه نیروی انسانی وزارت خارجه و دیپلمات‌های ورزیده، هوشمند، با تجربه و آشنا به تحولات روز دنیاست که متاسفانه برخوردهای حذفی دستگاه دیپلماسی که از چند سال قبل آغاز شده این سرمایه ارزشمند را مستهلک، بی انگیزه و ناکارآمد کرده است.

مجریان دیپلماسی تنها و تنها رئیس جمهور و وزیر امور خارجه نیستند، آنها تصمیم گیران در عرصه های سخت افزاری و سیاستگذاری هستند. در تمام کشورهای دنیا همین‌طور است. رییس جمهور، وزرا و آدم‌های در این رده عناصر ستادی در روابط خارجی کشورند.

اجرای دیپلماسی فعال به عهده  وزارت امورخارجه و دیپلمات‌های ورزیده در این دستگاه و همچنین ظرفیت‌های دیپلماسی عمومی کشور است.

فعال شدن دیپلماسی در بحث هسته ای ایران بسیار ارزشمند و باعث خوشحالی است است و عزم راسخ ایران در رایزنی های دیپلماتیک حقوق حقه ایران را حفظ و تامین خواهد کرد. اما متاسفانه مثل دیپلماسی کشور در 4-5 سال اخیر و رایزنی های ایران با دیگر کشورها در مساله هسته ای مثل کشتی گیری است که بیشترین زمان مسابقه را با فرار از مقابل حریف از دست داده و با اخطارهای مکرری که به‌واسطه فرارها گرفته در آستانه باخت قرار گرفته و در ثانیه‌های پایانی می‌خواهد با تلاش و صرف انرژی فراوان کمبود خود را جبران کرده و پیروز میدان باشد، غافل از اینکه در فرصت پایانی با تنی خسته و امتیازاتی از دست رفته پیروزی دشوار است.

سفر آقای احمدی نژاد و رایزنی‌های او در نیویورک، بررسی پیشنهادات برزیل و ترکیه یادآور تحرک دیپلماسی در فرصت های پایانی است.

 با این وجود امیدواریم که کشورمان بتواند پیروز میدان باشد. هرچند با توجه به چیدمان موجود و شرایط ایجاد شده، چشم‌انداز این پیروزی دشوار به نظر می رسد. اما به‌عنوان یک ایرانی آرزوی همه ما این است که کشورمان در عرصه های مختلف موفق باشد.