استراتژی امریکا، تعامل بیشتر با ایران
نویسنده خبر:
حسین سلیمى
تغییر در سیاستهای امریکا از نگاه دکتر حسین سلیمی
باراک اوباما، رییس جمهور امریکا با ادعای این که ایران همچنان تهدیدی برای امنیت ملی آمریکا محسوب میشود تحریمها علیه تهران را به مدت یک سال دیگر تمدید کرد.
از سوی دیگر باراک اوباما نشانههایی از تمایل امریکا برای مذاکره با ایران را آشکار کردهاست.
دکتر حسین سلیمی، استاد دانشگاه و کارشناس مسائل سیاسی آینده روابط ایران و امریکا را در گفتاری مورد بررسی قرار داده است:
شعار تغییر و آغاز مذاکره به معنای این نیست که به یکباره همه چیز در سیاست خارجی امریکا تغییر کند. سیاست خارجی کشورها عناصر متفاوت و متغیری دارد. طبیعتا وقتی دولت آقای اوباما صحبت از تغییر به میان میآورد به معنای این نیست که از فردا تمام مسائل از ماجرای هستهای ایران، تحریمها و قطعنامههای سازمان ملل را نادیده میگیرد و سیاستی همراه با حسن نیت و حسن تفاهم را آغاز میکند. نه، چنین نیست.
به نظر میرسد که نقد مواضع دولت ایران در مورد مسائل هستهای جزو مسائل متداول دولت امریکا است و طبیعتا تا زمانی که تغییر جدی در سیاستهای هستهای ایران به وجود نیاید، تحریمها و اقدامات امریکا ادامه پیدا خواهد کرد. منتها تغییری که احتمالا در این زمینه به وجود خواهد آمد، در مورد رویکرد کلی نسبت به ایران است. یعنی وضع موجود نقد خواهد شد ولی درهای جدیدی نیز گشوده خواهد شد. دولت اوباما اکنون با ادبیات جدیدی با ایران برخورد میکند و خواهان مشارکت دادن ایران در برنامههای امنیتی و فرآیندهای ثبات در خاورمیانه است. اینها تغییری است که به وجودآمده و طبیعتا تناقضهایی هم وجود خواهد داشت. بنابراین اگر تمدید تحریمها را به معنای این بدانیم که دولت اوباما نیز مانند دولت قبلی است و تفاوتی ندارد، اشتباه است. از طرف دیگر نیز اگر عدهای فکر کنند که با روی کارآمدن دولت جدید به یکباره همه چیز از نگرشها و برنامهها و تحریمها عوض خواهد شد این چنین نخواهد بود.
به نظر من همچنان امکان مذاکره ایران و امریکا وجود دارد. ایران و امریکا منافع مشترکی در مسائل مختلف دارند که به طور ناگزیر دو کشور را به سمت مذاکره و گاهی تعامل خواهد کشاند. اما مواضع هر دو طرف نسبت به هم انتقاد آمیز خواهد بود ولی وجود انتقاد، ناهماهنگی و یا موضوعاتی که با یکدیگر هم عقیده نباشند به معنای عدم مذاکره نیست. دیپلماسی روابط ایران و امریکا را نباید همه یا هیچ تلقی کرد. یعنی یا دو کشور کاملا به یکدیگر نزدیک شوند و در همه چیز با یکدیگر تفاهم داشته باشند و همان رفتاری را داشته باشند که طرف مقابل انتظار دارد و یا اینکه در نقطه تقابل و یا تضاد کامل قرار بگیرند. این چنین نیست.
هم تحولاتی که در امریکا صورت گرفته و هم تحولات سیاسی که در ایران شاهد آن خواهیم بود، و همچنین منافع مشترک دو کشور در عرصه منطقهای، دو کشور را در نهایت به سمت گفتوگو و حد محدودی از تعامل پیش خواهد برد.
یکی از پارامترهایی که باعث میشود امریکاییها در ایجاد تغییر در روابطشان با ایران دست دست کنند و به نوعی در این زمینه یک اقدام همه جانبه انجام ندهند، انتظاری است که به دنبال تغییرات سیاسی در ایران میکشند. البته این تنها پارامتر موجود در روابط بین دو کشور نیست ولی یکی از پارامترهای جدی است. با هر تحول سیاسی که در ایران صورت بگیرد، چه روی کارآمدن گروههای معتدلتر و چه باقی ماندن دولت فعلی، در نهایت استراتژی امریکا به تعامل بیشتر با ایران خواهد بود، گرچه آنها متمایل هستند که با گروههای معتدلتر در ایران تعامل برقرار کنند.
نظر شما :