برخورد غیرظریف با ضیافت رجوی در پاریس

نویسنده: سرگه بارسقیان، سردبیر «دیپلماسی ایرانی»
دیپلماسی ایرانی: همایش فریفتگان فرقه رجوی که امروز در پاریس برگزار شد، تکرار نمایش سال قبل بود؛ حتی در جایگاه مهمانان ویژه که جزو مقامات سابق کشور ها بودند، چهره جدیدی نبود. به عبارتی هیچ جذب جدیدی از سوی سازمان رجوی صورت نگرفته؛ ترکی الفیصل، برنار کوشنر، نیوت گینگریج، رودلف جولیانی، جو لیبرمن، جان بولتون و…همه سابقه سخنرانی در نشست های مجاهدین خلق را دارند. به جمعشان کسی اضافه نشده و این خود نشانه شکست است. حضور و سخنرانی برنار کوشنر، وزیر خارجه سابق فرانسه نیز نباید عجیب باشد؛ حرف های امروزش درباره نظام سیاسی ایران هم برای اولین بار نبود که از او شنیده می شد. کوشنر حتی در دوره وزارت خارجه و در جریان اعتراضات سال ۸۸ هم نظرات مشابهی داشت. به گفته های ترکی الفیصل نیز نباید وقعی نهاد؛ این شاهزاده سعودی که امروز مدعی غیردموکراتیک بودن انتخابات ریاست جمهوری ایران شده خودش در عربستان معترض تحویل تاج و تخت سلطنت مطلقه پادشاهی به محمد بن سلمان است. مقامات سابق آمریکایی هم همان اسم های همیشگی هستند؛ بولتون، لیبرمن و جولیانی همان نویسندگان نامه به دونالد ترامپ هستند که به رئیس جمهور آمریکا توصیه کردند با فرقه رجوی علیه جمهوری اسلامی ایران همکاری کند.
خبرگزاری «آسوشیتدپرس» و «فاکس نیوز» ۱۷ بهمن ۱۳۹۵ گزارش داده بودند که رودی جولیانی و نیوت گینگریچ برای سخنرانی علیه ایران از سخاوتمندی های سازمان مجاهدین خلق سود برده اند. «الین چائو»، وزیر حمل و نقل کابینه دونالد ترامپ اعتراف کرده که سازمان برای ایراد فقط یک سخنرانی ۵ دقیقه ای، ۵۰ هزار دلار به او پرداخت کرده است. با این وصف، رجوی مزد بگیر جدیدی هم نتوانسته به دام بیاندازد.
اما مساله مهم، برگزاری نشست امسال فرقه رجوی تنها ساعاتی پس از سفر وزیر امور خارجه ایران به پاریس است. البته محمدجواد ظریف در واکنش به این نشست به مقامات فرانسوی گفته حضور منافقین «یک نقطه ابهام در روابط» است و از قول آن ها تاکید کرده که ارتباطی با این گروه ندارند. اما اینکه گروهی تروریستی در خاک کشوری دیگر، با حضور مقامات سابق برخی دیگر از کشور ها، علیه نظام قانونی و رسمی یک کشور عضو سازمان ملل تجمع برگزار کرده و خواهان سرنگونی نظام سیاسی آن کشور شوند، نه فقط «نقطه ابهام» نیست بلکه نوعی «اقدام مغایر» با موازین بین المللی است که وزارت خارجه و سفارت ایران در پاریس نباید به راحتی از کنار آن بگذرند. البته انتخاب زمان سفر ظریف به رغم اطلاع از برگزاری این نشست منافقین، خود مورد نقد جدی است، ولی این اطمینان خاطر مقامات فرانسه که ارتباطی با این گروه ندارند، با سکوت در مقابل نشستی که وزیر خارجه سابق فرانسه آن را «یک میتینگ خانوادگی» توصیف می کند محل تشکیک است.
مساله فقط با احضار سفیر یا کاردار فرانسه در تهران به وزارت امور خارجه قابل حل شدن نیست. کوشنر مدعی شده «در کشور من فرانسه به شما ظلم شد و من از این بابت احساس گناه می کنم.» منظور او از این ظلم، حمله دولت فرانسه در ۲۷ خرداد سال ۱۳۸۲ به مقر مجاهدین در اورسورواز بود که حدود ۳۰۰ عضو این تشکیلات به اتهام «برنامه ریزی به منظور اجرای عملیات تروریستی» بازداشت شدند. از سال ۸۲ تا ۹۶ چه تفاوتی در رویکرد دولت فرانسه به فرقه رجوی رخ داده که از برخورد با تروریست ها تا میزبانی ضیافت آن ها تغییر نقش داده است؟ برخورد با مقر مجاهدین، چند روز پس از انتقاد جدی کمال خرازی، وزیر خارجه وقت ایران از دومینیک دوویلپن، همتای فرانسوی خود از «غیرقابل قبول و غیرقابل فهم بودن حضور و فعالیت یک سازمان تروریستی در خاک فرانسه» رخ داد. بویژه که خرازی تذکر داده بود «به نظر می رسد این تروریست ها که در ایران به ما ضربه زده اند، در اورسورواز، از یک موقعیت دارای مصونیت برخوردارند.» منافقین مدعی اند دوویلپن به خرازی گفته «می توانم به شما اعلام کنم که نیکولا سارکوزی دارد یک عملیات را در این رابطه تدارک می بیند.» با قبول این روایت معترفانه باند رجوی، عنصر دیپلماسی ایرانی در این فرآیند برجسته تر می نماید. شاید اینجا باید ادبیات دیپلماتیک را از «نقطه ابهام» به «عنصر اتهام» تبدیل کرد. دول قربانی تروریسم «حق دفاع مشروع در برابر عملیات های مسلحانۀ گروه های مخالف غیردولتی مستقر در سرزمین کشور ثالث» دارند. رابطه ایران و فرانسه در شرایط فعلی به شدت نیازمند اولتیماتوم جدی در بازتعریف نقش میزبانی پاریس در ضیافت ورشکستگان سیاسی و بازنشسته های دولتی دیگر کشور ها و سازمان تروریستی تغییر نام داده ای است که در فرآیند سازمانی خود حتی سابقه یک انتخاب ساده ندارد و امروز مدعی انتخابات و آزادی در ایران شده است.