کابينه تحميلى عراق و مشکلات آن
دیپلماسی ایرانی: هنگامی که پارلمان عراق به نامزدهای کابینه مالکی رای می‌داد، نفس‌ها در سینه حبس بود؛ نه برای این که ممکن است نمایندگان پارلمان به وزرای کابینه جدید رای ندهند بلکه برای همه این سئوال پیش آمد افرادی که برای وزارت‌خانه‌ها معرفی شده‌اند، که هستند؟ در اعماق وجودمان از انتخاب این وزرا که به ضرس قاطع می‌توان گفت ناکارآمدند ابراز نگرانی کردیم و هم‌زمان دلمان برای مالکی سوخت به این دلیل که نمی‌دانیم آیا می‌تواند این دولت را در آینده مدیریت کند یا خیر؟ دولتی که هیچ کدام از وزرایش سر جای خود نیستند و هر کس مغایر با تخصصی که دارد، پست و وزارت گرفته است.
بدتر از همه خط خوردن نام کسانی است که توسط هیئت بازرسی و عدالت محکوم شده بودند. صرفا به دلیل اینکه فهرست العراقیه راضی شود، نام صالح المطلک و ظافر العانی و ... از فهرست محکومان هیئت بازرسی و عدالت حذف شدند در حالی که برای همه ثابت شده بود که این افراد با حزب بعث ارتباط دارند. آقای مطلک تا هم‌اکنون با ساجده، همسر صدام حسین همکاری تجاری دارد.
بی‌دلیل نیست که عقلای قوم فریاد و شیون به پا کرده‌اند. حسن العلوی از یک سو شیون می‌کند که آقای علاوی چرا به ملت خیانت می‌کنی و افراد ناکارامد را به مالکی معرفی می‌کنی و ائمه جماعات فریاد می‌زنند که این چه دولتی است تشکیل شده، 42 وزیر برای چیست؟ این همه تناقض را چه کسی پاسخگو است؟ آخر مهندس برق چگونه می‌تواند وزارت کشور را اداره کند؟ کارشناس مدیریت از وزارت نیرو چه می‌داند و قص علی هذا؟
آقایان نباید ایراد بگیرند. این دولتی است که از مالکی خواسته شده بر اساس رضایت همگان تشکیل دهد. این کابینه نتیجه جلب رضایت همگان است. العراقیه، مجلس اعلا، جریان صدر، سنی ها، شیعیان، کردها، ایزدی‌ها، مسیحی‌ها همه و همه باید راضی از این دولت باشند. به همین دلیل می‌بینیم 42 وزیر دارد، که نیمی از آنها عملا بدون استفاده‌اند و فقط قرار است بودجه دریافت کنند و خرج خود و هم‌حزبی‌هایشان کنند. قرار هم نیست به هیچ مقامی از دولت پاسخگو باشند و فقط قرار است در برابر روسای احزاب و جریان‌های سیاسی خود سر خم کنند و تازه از این فراتر عده‌ای از آنها به سفارش کشورهای خارجی به پست‌ها گمارده شده‌اند، پس باید پاسخگوی منافع آن کشورها نیز باشند.
از سوی دیگر پارلمان عراق در حالی دستور به تشکیل دولت داد که در سیاستی شبهه‌ناک به عصر جاهلیت شبه جزیره عرب بازگشتیم. هیچ اثری از زنان در میان وزیران کابینه نیست. به قول خانم صفیه السهیل نماینده پارلمان «پاک‌سازی حزب بعث را از مردان گرفتند و شامل زنان کردند!»
خانم آلاء طالبانی می‌گوید: «بنا بود مردان و زنان با هم عراق را بسازند، قرار بود بر عراق هم مردان و هم زنان با هم حکومت کنند. در حالی که شاهدیم هیچ زنی در کابینه نیست آیا پاسخ وعده‌ها همین است؟!»
در حالی که با نامزدی خانم میسون الدملوجی برای وزارت فرهنگ پیش‌بینی می‌شد حداقل یک وزارتخانه به زنان برسد و حداقل زنان یکی از وزارت‌خانه‌های فرهنگ، زنان، محیط زیست یا گردشگری را اداره کنند در کمال ناباوری هیچ زنی برای آنها انتخاب نشد و همه پست‌ها به مردان رسید.
مجلس با این کار یک وهن بزرگ کرد، حق زنان را به رسمیت نشناخت و اجازه نداد حداقل در عراق جدید زنان احساس غبن و زیان نکنند. البته هنوز ناامید نیستیم، امیدواریم آقای مالکی برای معرفی مابقی پست‌هایی که هنوز متصدیانشان تعیین نشده‌اند حداقل یک زن را به عنوان وزیر به پارلمان معرفی کند. اگر چه باید دعا کنیم که آقای مالکی از پس اداره این شهرآشوب موسوم به دولت هم برآید.
نظر شما :