بحران فراموش شده

مقاله ای از بان کی مون، دبیر کل سازمان ملل در خصوص اشاعه فقر و گرسنگی به مناسبت نشست اخیر در مادرید، پیرامون این موضوع

این روزها در اخبار اشاره چندانی به بحران غذایی نمی شود. عنوان های خبری به سلطه افت اقتصادی در آمده اند. بحران اقتصادی با وجودی که ممکن است فراموش شده باشد، اما از بین نرفته است. میلیون ها نفر هنوز آن را هر روز تجربه می کنند.

هرچند که قیمت ها در بازارهای جهانی تنزل یافته اند، با این وجود همچنان به اوج خود طی سال 2008 در بسیاری از کشورهای فقیر نزدیک هستند. فرار بودن قیمت ها سرمایه گذاری و زراعت برای کشاورزان را دشوار می کند. عدم دسترسی به کمک های بین المللی به این مشکل افزوده شده است.

قدرت خرید خانواده های فقیر و متوسط در جهان در حال توسعه – و حتی کشورهای ثروتمند – به واسطه رشد اقتصادی آهسته کاهش یافته است. تعداد گرسنگانی که قادر به تامین مایجتاج غذایی خود نیستند، به حدود یک میلیارد تن می رسد. 50 میلیون نفر از این تعداد را کودکانی تشکیل می دهند که دارای سوء تغذیه هستند.

ما از این آمارها به وحشت افتاده ایم. وضعیت انسانی ما را شگفت زده کرده است؛ خانواده هایی که به جای دو وعده غذا در روز، یک وعده صرف می کنند، کشاورزانی که نمی توانند بذر و کود مورد نیاز خود را تامین کنند و اعمال بزهکاری که در حال افزایش است.

اینها بدان معنا است که باید اقدامی انجام گیرد. چیزی که طی دهه های اخیر به دست فراموشی سپرده شده است، فاصله اندکی میان غذای کافی به قیمت نازل و کمبودهای کمرشکن و حتی قحطی وجود دارد.

به همین دلیل است که ما خواستار افزایش تمرکز بین المللی بر امنیت غذایی هستیم. این برای رفاه جهانیان بسیار ضروری است. باید اطمینان یافت که افراد فقیر به غذا دسترسی خواهند داشت. باید روی نظام هایی که حفاظت اجتماعی، کشاورزی و تجاری را به گونه ای که غذا را برای همه تامین خواهد کرد، کار کنیم.

فقر و گرسنگی جهانی نمی تواند بدون بهبود در وضعیت تولید و توزیع کشاورزی کاهش یابد. بیش از یک میلیارد – در حدود 75 درصد از فقرای جهان – در مناطق روستایی زندگی می کنند و به برای معاش خود به کشاورزی وابسته هستند.

بسیاری از امور کشاورزی توسط زنان انجام می گیرند. تلاش های آنان سهم عمده ای را در تولید داخلی کشورهای فقیر دارد. این کشاورزان کوچک می توانند بیشتر تولید کنند، اما در صورتی که از حمایت برخوردار نبوده و بذر و کود و زمین کافی در اختیار نداشته باشند، نمی توانند این مهم را به انجام برسانند. آنها حتی توان ارائه محصولات خود را در بازار ندارند. طی سال گذشته تعداد زیادی از آنان به جمع گرسنگان پیوستند – به ویژه خانوارهایی که توسط زنان اداره می شوند.

مردم آفریقا بیش از سایرین از این وضعیت متاثر شده اند. اما عدم امنیت غذایی یک چالش جهانی است و این چالش به دلیل تغییرات آب و هوایی دشوارتر می شود.

ما نگران این هستیم که کمک های توسعه ای برای کشاورزی همچنان به روند نزولی خود ادامه دهد. این کمک ها از 13درصد در اوایل دهه 80 تا 9/2 درصد در سال های 2005 و 2006 تقلیل یافته است. ما نگران این هستیم که نظام های غذایی ناکارآمد جلوه کرده، ذخایر غله کاهش یافته، قیمت ها و شورش های مربوط به کمبود غذایی افزایش یابند. ما می دانیم که جهان با بحران های غذایی شدیدتری مواجه خواهد شد، مگر این که اقدامی عمومی برای ثبات منابع غذایی صورت گرفته و از کسانی که آسیب پذیرتر هستند، حمایت کند. ما نمی توانیم به انتظار بنشینیم تا این داستان بار دیگر تکرار شود.

تلاش های بزرگی در سال گذشته انجام گرفت. گروه های کشاورزی سازمان ها، شرکت های خصوصی و دولت ها در بسیاری از کشورهای فقیر تلاش های زیادی را اغلب با کمک یکدیگر برای مهار بحران امنیت غذایی به انجام رساندند. واکنش بین المللی ستودنی هستند. اما ما می دانیم که این اقدامات کافی نیستند.

ما بیش از 40 وزیر دولتی و رئیس سازمان بین المللی را از سراسر جهان در مادرید گردهم جمع کردیم تا تعهد ما برای مبارزه علیه گرسنگی را به اجرا درآورند. ما بر اساس یک طرح اقدام در جهت واکنشی هماهنگ و موثر به منظور مبارزه علیه عدم امنیت غذایی عمل خواهیم کرد.

این نشست در حالی صورت می گیرد که بسیار از کشورهای اهدا کننده کمک با وجود فشارهای اقتصادی موجود، متعهد شده اند که به تمام کشورها در مورد درک اهداف توسعه هزاره کمک کنند. اولین اهداف – پایان دادن به فقر و گرسنگی – می توانند از طریق بهبود دسترسی به غذا و حمایت از کشاورزان کوچک، مورد خطاب قرار گیرند.

ما بر آن هستیم که موضوع "امنیت غذایی برای همه" ما را به اهدافمان در جهت کاهش گرسنگی و فشار بر مردم نزدیک تر کند.

ما می دانیم که برای ایجاد یک جهان امن از نظر غذایی و کاهش گرسنگی به ویژه در میان کودکان، نیازمند کمک های مالی مستمر است. کمک های اضافی به کشاورزی و توسعه زراعت باید با قوانین اثربخش، سازگاری پیدا کنند. ما باید هماهنگی را تقویت کنیم و نظام های مالی و موسسه ای را در جهت دستیابی به شفافیت و نتایج مطلوب، به کار گیریم.

زمانه محنت اقتصادی، زمانه رجوع به بنیان ها است. و هیچ نیاز انسانی یا تکیه گاه اقتصادی اساسی تر از حق داشتن غذا نیست.

منبع: اینترنشنال هرالد تریبیون