ترامپ جنگ اسرائیل با ایران را نمی‌خواهد

دیپلماسی ایرانی: بازگشت دونالد ترامپ به کاخ سفید و آغاز دور جدید ریاست جمهوری او تغییرات بسیاری را در رویکرد کشورهای مختلف جهان نسبت به ایالات متحده امریکا ایجاد کرده است. این مساله شامل خاورمیانه نیز می شود. ترامپ چگونه شرکای خود را انتخاب می کند و قرار است چگونه با ایران تعامل داشته باشد. در دور پیش او چشم و گوش بسته سیاست های اسرائیل را دنبال کرد. اکنون نیز به نظر می رسد همان شیوه ادامه دارد، اما هم‌زمان این برداشت نیز إحساس می شود که او به دنبال جنگی جدید در خاورمیانه نیست، حتی اگر این جنگ قرار است با تحریک اسرائیل علیه ایران باشد. ژانگ یوان، استاد موسسه مطالعات خاورمیانه دانشگاه مطالعات بین المللی شانگهای در چین در گفت وگوی اختصاصی با دیپلماسی ایرانی درباره سیاست ترامپ نسبت به خاورمیانه و نوع نگاه او به این منطقه می‌گوید: «از دوران دولت جورج دبلیو بوش تا بازگشت ترامپ به سکان سیاست آمریکا، سیاست خاورمیانه ای ایالات متحده در سال های اخیر روندهای عمومی نسبتا ثابت خود را داشته است. اولین روند، انقباض استراتژیک کلی از خاورمیانه است، به این معنی که کاهش ورودی های مستقیم نظامی در خاورمیانه یک اصل اساسی است که سیاست خاورمیانه ای دولت ایالات متحده باید در نظر بگیرد. در عین حال، انقباض استراتژیک نیز به این معناست که ایالات متحده از گسترش رویارویی نظامی در خاورمیانه و تشدید جنگ در خاورمیانه حمایت نمی کند. ایالات متحده در پارادوکس تجربه انقباض استراتژیک است اما از سلطه مطلق بر خاورمیانه دست نمی کشد.»

وی در ادامه می افزاید: «روند دوم تجزیه وحدت و یکپارچگی خاورمیانه است. با توجه به نیازهای آمریکا، از یک سو روابط سیاسی منطقه ای را بر اساس فرقه گرایی تقسیم می کند و در عین حال روابط ائتلافی را درون فرقه ها تقسیم می کند. از سوی دیگر، ایالات متحده در مورد میزان "پاداش یا مجازات" کشورهای خاورمیانه مطابق با روابط نزدیک یا دور دوجانبه آنها با اسرائیل تصمیم می گیرد.»

خانم یوان به رویکرد دیگری در سیاست خارجی ایالات متحده نیز اشاره می کند و می گوید: گرایش سوم، شکل دادن به تهدیدات منطقه ای است تا توجیه کافی برای مداخله در خاورمیانه برای آمریکا در هر زمان که نیاز باشد، فراهم کند. کلمات کلیدی در سیاست خارجی امریکا، از تروریسم، دیکتاتوری، سیستم‌های سیاسی صادرات محور گرفته تا تهدیدات هسته‌ای می‌توانند چیزی را تشکیل دهند که ایالات متحده آن را مشکلات خاورمیانه می‌نامد، بنابراین مشروعیت بین‌المللی و داخلی مداخله ایالات متحده در خاورمیانه را شکل می‌دهد.»

او تاکید می کند، ترامپ در دور دوم نیز این سه روند اصلی را ادامه خواهد داد. 

استاد موسسه مطالعات خاورمیانه دانشگاه مطالعات بین المللی شانگهای چین درباره استراتژی ترامپ برای انتخاب شرکایش همچنین می گوید: «استراتژی ترامپ برای انتخاب شرکای استراتژیک و متحدان استراتژیک در خاورمیانه، بر اساس عمل‌گرایی است. روش‌های ترامپ برای سرکوب رقبای خود در خاورمیانه نیز بسیار عمل‌گرا هستند. تفاوت‌های بین ایدئولوژی‌ها و سیستم‌های سیاسی معیارهای ثابتی برای تقسیم اردوگاه‌های دشمن نیستند.»

وی در پایان به موضوع ایران اشاره می کند و می گوید: «در دوره گذشته، ترامپ از برنامه جامع اقدام مشترک (JCPOA)  خارج شد و فشار حداکثری بر ایران اعمال کرد. در دوره جدید، سیاست خاورمیانه‌ای ترامپ هنوز حول محور ایران استقرار خواهد یافت. با توجه به روند کلی کاهش حضور و توجه استراتژیک ایالات متحده به خاورمیانه و همچنین ویژگی‌های سیاسی عمل‌گرای ترامپ، از یک سو، دولت ترامپ ممکن است تصمیم به تعامل با ایران بگیرد و از سوی دیگر، احتمال لغو تحریم‌ها از طریق مذاکرات سیاسی نیز وجود دارد. سلاح‌های اقتصادی ابزار اصلی دولت ترامپ برای تعامل مستقیم با ایران هستند؛ از سوی دیگر، ایالات متحده همچنان به فشار همه‌جانبه اسرائیل بر ایران از جمله تأسیس فشار نظامی اسرائیل برای تضعیف امنیت ایران، ادامه خواهد داد. اما دولت ترامپ همچنین اطمینان حاصل می‌کند که تنش نظامی بین اسرائیل و ایران به سطح جنگ نرسد.»