ایران امارات را مسئول تیرگی روابطش با عربستان می داند

دیپلماسی ایرانی: امسال دیپلماسی ایرانی دهمین سال از یادداشت های متوالی سرکیس نعوم را متفاوت از سال های گذشته منتشر می کند، چرا که امسال آگاهی بیشتری از او و دیدگاه هایش دارد. در دیداری که در تهران با او داشتم متوجه شدم که او ایران را دوست دارد، طرفدار انقلاب اسلامی است "چرا که با ظلم مخالف است" و می گوید حکومت سابق ایران را که حکومت شاهنشاهی بوده، حکومت ظالمی می دانسته که اراده ای از خود نداشته است. با سیاست های امریکا مخالف است و آن را در جهت استثمار کشورهای دیگر و تصاحب اختیار و توانایی هایشان می داند اما واقعگراست و اعتقاد دارد نمی توان امریکا را نادیده گرفت. می گوید در طول بیست سال سفر مداومی که به امریکا داشته و با مقام های مختلف فعلی و سابق امریکایی در ارتباط بوده و گفت وگو داشته است، امریکا را خوب می شناسد. امریکا را به خاطر مردمان خوبش، دنیای پیشرفته اش و زندگی مدرنش دوست دارد، اما همواره به سیاست های سلطه جویانه امریکا انتقاد داشته است. او همچنین می گوید که ارزش قلمش را بالاتر از هر چیز می داند و هرگز حاضر نیست آن را بفروشد. نعوم همچنین گفت با وجود این که می توانسته از سال ها قبل شناسنامه امریکایی بگیرد اما این کار را برای خود خفت می داند و هرگز حاضر به انجام این کار نشده است و هر دفعه مانند هر شهروند لبنانی به سفارت امریکا می رود و برای سفر به این کشور ویزا می گیرد. 

سرکیس نعوم حدود دو ماه قبل از این که به امریکا برود و یادداشت های هر ساله اش را تهیه کند، در ایران بود. برای همین توانستیم امسال با او هماهنگ کنیم که بر خلاف دو سال اخیر، یادداشت هایش را به طور کامل در اختیار ما قرار دهد تا شامل محدودیت هایی که روزنامه النهار برای خوانندگانش ایجاد کرده است، نشویم. در این جا دیپلماسی ایرانی سی و چهارمین بخش از سلسله یادداشت های سرکیس نعوم را منتشر می کند:

یکی از مقامات مهم که در دولت های مختلف امریکا کار کرده و سمت های بالا و مهمی داشته است و با مقامات عالی رتبه کار کرده و همچنان اوضاع داخل و خارج از کشورش را دنبال می کند، پرسید: «در ایران که اخیرا از آن دیدن کردی درباره عربستان و امارات چه می گویند؟»

گفتم: «مشکلات عربستان با ایران روشن است، همه می دانند چیست. اما درباره امارات متحده عربی، و به طور خاص ولیعهد آن، شیخ محمد بن زاید، او را مسئول تنش روابط عربستان با ایران و تلاش برای تیره تر کردن روابط می دانند.»

پرسید: «چرا؟»

گفتم: «برای این که معتقدند امارات از یمن بر خلاف آنچه وعده داد عقب نشینی نکرد و همچنان درگیر جنگ یمن است و در حالی که مسئولان اماراتی و ایرانی ها در عمان گرد هم می آمدند امارات همچنان درگیر جنگ بود.»

نظر داد: «اما امارات همان طور که وعده داده بود دو سال پیش از یمن عقب نشینی کرد یا لااقل این طوری اعلام کرد، و فقط به شکل سمبلیک حضورش را در جنوب حفظ کرده است.»

گفتم: «ایرانی ها معتقدند که امارات ساحلی شیشه ای است، به ویژه دبی، به دلیل ساختمان های بلند و شیشه ایش چنین لقبی به آن داده اند، و فقط یک موشک به سمتش شلیک شود به لرزه می افتد و خیلی آسیب می بیند، در حالی که عربستان سعودی جغرافیای بسیار گسترده ای دارد و برای همین می تواند موشک های ایرانی که توسط حوثی های یمن شلیک می شوند را تحمل کند یا آنها را از خود دور کند.»

گفت: «این تحلیل خیلی اشتباه است. ایران حمله موشکی به امارات را بیازماید تا ببیند واکنشش چه خواهد بود، و این را هم ببیند که چه سامانه دفاع پیشرفته و مدرنی در اختیار دارد. امارات نیروی نظامی در لیبی و افغانستان و جاهای دیگر دارد.»

سپس از او درباره لیبی غرب در جنگ داخلی – منطقه ای – بین المللی پرسیدم. جواب داد: «ژنرال حفتر بر حدود 95 درصد از مساحت لیبی تسلط دارد. بعضی وقت ها 5 تا 10 درصد از تسلط خود بر اراضی را از دست می دهد اما دوباره مسلط می شود. طرابلس در غرب علیهش شورش کرده، البته او می تواند آنجا را به صورت نظامی اشغال کند، اما ویرانی و نابودی که به دنبال این اشغال می آید نیز می تواند بسیار زیاد باشد. برای همین به محاصره آن با وجود این که رسما اعلام کرده است که می خواهد آن را آزاد کند، بسنده می کند. در طرابلس دولت «وفاق ملی» که السراج ریاست آن را بر عهده دارد ارتشی در اختیار ندارد. قبلیه ها و گروه های شبه نظامی ای در اختیار دارد که درشان مزدورهایی از سوریه و غیر سوریه هستند، همچنین قطر حضور نظامی در غرب طرابلس دارد. اما در شرق لیبی که حفتر بر آن رهبری می کند مصری ها و اماراتی ها و روس ها هستند. در لیبی و طرابلس ایتالیایی ها و فرانسوی ها و آلمانی ها نیز تا اندازه ای حضور دارند. کسانی که با سراج بودند بیشتر متمایل به حفتر شده اند. بدترین چیز در لیبی جامعه بین المللی و امریکایی است که دولت طرابلس را به رسمیت می شناسند و آن را مشروع می دانند. تنها راه حل لیبی این است که اتحادیه عرب دست به کار شود و مجموعه ای تشکیل دهد که متشکل از قبایل طرابلس و مناطق آن و حفتر و گروه های همراه او باشد و بعد از  آن دولت تشکیل دهد.»

ادامه دارد...