ترامپ به دیپلماسی پشت کرده است

دیپلماسی ایرانی: در ژوئیه 1951، مذاکرات آتش بس آغاز شد و نهایتا پس از دو سال مذاکرات دشوار، جنگ دو کره متوقف شد. کره شمالی در آن زمان هر نوع تلاشی که توانست انجام داد تا به منافع خود در گفتگوها دست یابد.

اگر مذاکرات امسال میان ایالات متحده و کره شمالی به طور نمادین به رقابت تبدیل شود به نفع کره شمالی خواهد بود. آنها مدت زیادی است که این بازی را ادامه داده اند و در آن مهارت دارند. اگر ترامپ گمان می کند در رویارویی چهره به چهره با کیم، به دلیل توانایی خود در زمینه معاملات و یا اینکه او جثه ی بزرگتری دارد، پیروز خواهد شد به طور قطع در اشتباه است.

مذاکرات پیش روی اگر اتفاق بیفتد بسیار بهتر از سایر گزینه های قابل تصور برای توسعه رابطه آمریکا و کره شمالی است.

 تصمیم ترامپ، طیف های سیاسی و بیشتر راست گرایان را شگفت زده کرده است. آنها هر نوع مذاکره با دشمن را یک امتیاز به نفع دشمن تلقی می کنند تا یک ابزار دیپلماسی برای دستیابی به منافع آمریکا.

عرف این است که شیوه ی سخنرانی در مورد دشمنان نباید به آنها امتیاز بدهد. علاوه برآن، نباید وارد لفاظی در مورد سایر دولت ها شد مگر اینکه نفعی برای آمریکا در آن وجود داشته باشد. ترامپ در هفته های اخیر دو امتیاز به کشورهای خارجی داده که هیچ نفعی برای آمریکا نداشته است. یکی در نظر گرفتن بیت المقدس به عنوان پایتخت اسراییل و دیگری وعده ی دیدار با کیم، کسی که فقط در مورد توقف آزمایش هسته ای و موشکی خود سخن گفته است.

خطرات تصمیمات زودهنگام

تصمیم فوری، شخصی و غیر معقول ترامپ، فرصت کمی برای روند سیاسی سازمان یافته باقی می گذارد تا به رییس جمهور کمک کند بهترین تصمیم را اتخاذ کند. بروکراسی در سیاست خارجی به منظور ایجاد و اجرای سیاست ها به وجود آمده و ترامپ بارها نشان داده است که او قادر به تشخیص و فهم آن نیست. این شیوه رفتاری او تنها منحصر به تصمیمات خاص نیست بلکه شامل بی اعتنایی او به وجود تعداد زیادی صندلی های خالی مقامات ارشد نیز هست.

تصمیم گیری فوری ترامپ، رد حمایت های سازمانی، و دیگر ویژگی های مشکل ساز او در دیدار با کیم نتایج نامطلوبی در پی خواهد داشت. بدترین نتیجه محتمل وقتی است که جلسات هیچ خروجی که آمریکا به عنوان یک توافق یا یک پیروزی آن را توصیف کند، نداشته باشد. ترامپ خواهد گفت که مسیر صلح برای خلع سلاح هسته ای کره را مورد آزمایش قرار داده است و بنابراین هیچ جایگزینی برای حمله ی نظامی وجود ندارد. این بزرگترین نگرانی است که این جلسه ممکن است منجر به آن شود.

روند سیاسی سازمان یافته و بروکراسی مربوط، برای راهنمایی ترامپ و همچنین برای اطمینان از ارزیابی همه منافع، و خطرات احتمالی ضروری است. یک نمونه برجسته از هزینه های عدم توجه به روند سیاسی، حمله دولت جورج بوش به عراق در سال 2003 است. در آن زمان هیچ گزینه ی سیاسی و یا بحث سیاسی برای پاسخ به این سوال که آیا جنگ راه حل خوبی است وجود نداشت. اگر روند سیاسی طی می شد نتیجۀ منطقی این بود که آغاز چنین جنگی اشتباه بزرگی است.

چالش ها درباره کره شمالی

چالش های سیاسی با کره شمالی جدی است. مشکل اصلی این است که کره شمالی سلاح هسته ای خود را به عنوان یک بازدارنده ضروری می داند، در حالی که بقیه جهان آنها را به عنوان یک خطر و مشکل جدی می دانند که باید حل شود. هر راه حلی در مورد خلع سلاح هسته ای، مجموعه ای از مسائل بزرگ مانند روابط امنیتی در شرق آسیا و حتی به هم پیوستن دو کره را شامل می شود.  

 قبل از اینکه نشست اتفاق بیافتد، هنوز هم فرصت بکارگیری یک روند سیاسی مناسب هست. یک کارشناس مسائل کره گفته است:" دیپلماسی ناگهانی این دو رهبر ممکن است ما را به جنگ نزدیک تر کند. اگر مذاکرات شکست بخورد هر دو طرف گزینه ی دیپلماسی دیگری ندارند." مذاکره با کره در سطح ریاست جمهوری شانس موفقیت را کم و خطرات را بیشتر می کند. ترامپ بدترین رئیس جمهور است که به وضوح نشان می دهد چرا هر رییس جمهور باید تصمیماتش را با یک روند سیاسی کامل و منظم پشتیبانی کرده باشد.

منبع : لوبلاگ / ترجمه تحریریه دیپلماسی ایرانی / 33