دیپلماسی ایرانی: سبک رئیس جمهور منحصر به فرد است، اما محتوای سیاست خارجی او به طرز شگفت آوری آشناست.

من در دو ماه گذشته از وبسایت فارین پالیسی فاصله گرفته بودم تا به صورت فشرده نوشتن یک کتاب را به پایان ببرم. خوشحالم که اعلام کنم که نسخه اولیه این کتاب به پایان رسیده و این کتاب - "جهنم نیات خوب: نخبگان سیاست خارجی ایالات متحده و زوال برتری ایالات متحده" - پاییز آینده منتشر خواهد شد. خوانندگان همیشگی این وبسایت تعجب نخواهند کرد اگر بدانند که این کتاب نقد گسترده ای از سیاست خارجی ایالات متحده از زمان پایان جنگ سرد است، و تمرکز اصلی آن بر آسیب شناسی ساختارهای سیاست خارجه امریکا و تعهد اشتباه آن به استراتژی ناکارآمد هژمونی لیبرال خواهد بود. با فرا رسیدن تاریخ نشر در مورد این موضوع بیشتر خواهم نوشت، اما شما از الآن شروع به صرفه جویی کنید تا با نشر کتاب قادر به خرید آن باشید.

فاصله گرفتن من از محیط کار برای به پایان بردن کار کتاب مصادف شد با اولین سالگرد تنفیذ رئیس جمهوری ایالات متحده، دونالد ترامپ، و بازگشت من فرصتی مناسب برای تامل در اولین سال حضور او در خدمت است. این یک سال قطعا خسته کننده نبوده است. چه کسی می توانست پیش بینی کند که یک توسعه دهنده املاک و مستغلات و مجری برنامه های تلوزیونی، که زندگی شخصی اش تغذیه کننده نشریات زرد و کار حرفه ای او سرشار از ورشکستگی، دادخواهی و رژه شرکای و مشتریان پیشین ناراضی یک روز به پست ریاست کاخ سفید برسد. ریاستی که ویژگی های معرف آن تا کنون پشت پا زدن، خیانت، و سردرگمی بوده است.

با این حال، مهمترین چیز در مورد تاثیر ترامپ در سیاست خارجی ایالات متحده این است که این سیاست ها چقدر کم تغییر کرده اند. در طول مبارزات انتخاباتی، او سیاست خارجی ایالات متحده را "فاجعه ای تمام و کمال" توصیف کرد و قول داد که "خانه تکانی" کند. او قصد داشت تا چندین "توافق بد تجاری" را پاره کند، کشور را از "کسب و کار ملت سازی" بیرون بیاورد، و با دشمنان با تندی برخورد کرده و به متحدان "سواری مجانی" ندهد. با این حال، از آن زمان که او سوگند یاد کرده، امور مربوط به سیاست ایالات متحده با همان ترتیب همیشگی پیش رفته است. سبک ترامپ قطعا متفاوت است (و این تفاوت معنی مثبتی ندارد)، اما ماهیت و محتوای سیاست خارجی ایالات متحده به طرز شگفت آوری آشنا است.

به عنوان مثال، با اینکه یک بار ناتو را «منسوخ» خواند، ترامپ و همکارانش بارها و بارها تعهد ایالات متحده به این اتحاد را تأیید کرده و در واقع اقدام به افزایش کمک های ایالات متحده برای بهبود دفاع در اروپای شرقی کرده اند. علاوه بر این، شکایات شفاهی او در خصوص اینکه اعضای اروپایی ناتو بار خود را به دوش نمی کشند، هیچ چیز جدیدی نیست. سن اختلافات بر سر میزان مشارکت اعضای این پیمان به اندازه عمر این پیمان است. باراک اوباما، رئیس جمهوری پیشین، رابرت گیتس، وزیر دفاع پیشین و بسیاری دیگر از مقامات ایالات متحده، هیچ حرفی در انتقاد از متحدان اروپایی آمریکا برای عدم پرداخت کافی به این پیمان ناگفته نگذاشته بودند.

به همین ترتیب، به جای همکاری با ولادیمیر پوتین، رئیس جمهوری روسیه، کاخ سفید همچنان به روسیه و به ویژه به چین به عنوان مخالفان اصلی قدرت نگاه می کند، همان رویه ای که اوباما و جورج دبلیو بوش در پیش گرفته بودند. این هسته برداشت استراتژی امنیت ملی کاخ سفید و استراتژی جدید دفاع ملی پنتاگون است و به سختی می تواند متفاوت از سیاست گذشته ایالات متحده تلقی شود. من چند سال پیش هشدار دادم که "سیاست قدرت بزرگ" بازگشته و ترامپ (یا دقیق تر بگوییم، ساختار امنیت ملی در سطحی وسیع تر) نیز این را درک کرده است.

سیاست ایالات متحده در خاورمیانه هم خیلی تغییر نکرده است. ایالات متحده همچنان، حمایت های کم و بیش بی قید و شرطی را از متحدان محلی - مصر، اسرائیل، اردن و عربستان سعودی - می کند. پس تغییر چندانی ایجاد نشده است. جریان جنگ علیه داعش طبق برنامه ای که در دولت اوباما تدوین شده بود ادامه پیدا کرد و حالا دولت ترامپ سعی دارد چگونگی اداره روابط پیچیده بین کردها، عراقی ها، سوری ها، ترک ها و دیگر بازیگران محلی را بفهمد. آیا این با سیاست اوباما متفاوت است؟ جواب: هیچ تفاوتی ندارد.

منبع : فارین پالیسی / ترجمه تحریریه دیپلماسی ایرانی / 33