جهان تسلیم قلدری ایالات متحده نشد

دیپلماسی ایرانی: وقتی در ژوئن 1950 کره شمالی با حمله به کره جنوبی، جنگ کره را به راه انداخت، به لطف غیبت اتحاد جماهیر شوروی در جلسه رای گیری شورای امنیت، سازمان ملل پرچمدار پاسخ نظامی به کره شمالی شد. شوروی در اعتراض به این ماجرا که کرسی چین به کمونیست های مائو زدونگ که اکتبر قبل در جنگ داخلی چین پیروز شده بودند، تعلق نگرفته حضور در جلسات شورای امنیت سازمان ملل را تحریم کرده بود. در حالی که وتوی شوروی در میان نبود، شورای امنیت به سرعت قطعنامه لازم برای حمله نظامی به رهبری ایالات متحده برای مقابله با تجاوز کره شمالی را تصویب کرد.

روس ها به این نتیجه رسیدند که مشاجره شان مبنی بر اینکه عدم حضور یکی از اعضای دائم شورای امنیت می بایست باعث تعطیلی رای گیری در شورا شود راه به جایی نخواهد برد. شوروی پشت کرسی خود بازگشت و شروع به وتوی قطعنامه های دیگر علیه کره کرد.

دیپلمات های ایالات متحده به رهبری دین اچسون، وزیر امور خارجه، هیات های نمایندگی دیگر کشورها در سازمان ملل را ترغیب کردند تا مجمع عمومی داشته باشند، جایی که وتویی در کار نخواهد بود، و در مسائلی که شورای امنیت قادر به اقدام نیست ادعای قدرت کند. این ادعای قدرت مشهور به "اتحاد برای صلح" نوامبر 1950 در مجمع عمومی سازمان ملل تصویب شد.

مجمع عمومی به سختی از این قدرت خود استفاده کرده چرا که شناسایی مسئولیت هایی که در منشور سازمان ملل مشخص شده کار دشواری است. این قدرت به عنوان آخرین راه حل در مواجهه با انحصارگرایی یکی از اعضای شورای امنیت در بهره گیری از حق وتو شناخته می شود. آخرین باری که از این قدرت استفاده شد به هفته گذشته باز می گردد، زمانی که مجمع عمومی قطعنامه ای را تصویب کرد که عینا شبیه به قطعنامه ای بود که سه روز پیش از آن مورد حمایت تمام چهارده عضو شورای امنیت قرار گرفته بود اما ایالات متحده آن را وتو کرده بود. این قطعنامه پاسخی بود به بیانیه شناسایی بیت المقدس به عنوان پایتخت اسرائیل توسط دولت ترامپ و همچنین انتقال سفارت ایالات متحده به آن.

رای گیری در مجمع عمومی با رای مثبت 128 کشور، 9 رای مخالف و غیبت 35 کشور همراه بود. تنها آرای "نه"، به جز ایالات متحده و اسرائیل، متعلق به کشورهای بسیار کوچک اقیانوس آرام بود که ایالات متحده هر موقع میزان حمایت ها کم است روی آنها حساب می کند: جزایر مارشال ، میکرونزی، نائرو و پالائو بود. همچنین گواتمالا، هندوراس و توگو.

متحدان اصلی ایالات متحده، فرانسه، بریتانیا و آلمان در میان کشورهایی قرار داشتند که رای مثبت دادند.

چنین پشتیبانی قدرتمندی حتی با توجه به تهدیدات و قلدری های ایالات متحده مناسب بود و جای شگفتی نداشت. به جای آن از اعضا می خواهد تا با قطعنامه های شورای امنیت در خصوص بیت المقدس و شناسایی دوباره وضعیت و حکمرانی شهری که بر اساس قطعنامه های شورای امنیت می بایست سرنوشت اش از طریق خط مذاکرات مشخص شود، همراه باشند.

در میان حقایق بزرگی که در اقدام سازمان ملل مستتر است می توان به احساس بین المللی برای تحقق عدالت و انصاف اشاره کرد. بسیاری از کشورها شیوه برخورد دولت اسرائیل با فلسطینی ها و رویکرد دولت ترامپ برای لابی در خصوص این قطعنامه را طرد کردند.

تهدیدات و قلدری های نماینده آمریکا در سازمان ملل کاری از پیش نبرد. تاکتیک های خام و ناپخته از جمله لفاظی های نیکی هیلی مبنی بر "یادداشت اسم کشورها" و گزافه گویی های ترامپ در خصوص قطع کمک های ایالات متحده تاثیری نداشت. اردن و مصر دو کشور عربی هستند که بعد از اسرائیل بیشترین کمک های مالی را از ایالات متحده دریافت می کنند اما به قطعنامه مجمع عمومی رای مثبت دادند. خامی بیش از حد تاکتیک هیلی و اهانتی که قلدری ها متوجه کشورها می کرد، احتمالا باعث شد این تاکتیک نتیجه معکوس دهد.

از همه مهمتر، نتیجه رای گیری توضیح مبرهن دیگری بود مبنی بر اینکه چقدر ظرفیت ایالات متحده برای مجبور کردن جهان از آن چیزی که ناسیونالیست های آمریکایی تصور می کنند کمتر است. سیاست ها و لفاظی های ترامپ باعث شده است که اعتماد جامعه جهانی به ایالات متحده به درجات پایین تری سقوط کند.  

منبع : نشنال اینترست / ترجمه تحریریه دیپلماسی ایرانی / 33

انتشار اولیه: یکشنبه 10 دی 1396 / انتشار مجدد: دوشنبه 25 دی 1396