خطرات کمیته نجات آمریکا

نویسنده: جویی مک لین

دیپلماسی ایرانی: هرج و مرج همچنان در کاخ سفید حکومت می کند و استیو بنن آخرین قربانی آن است. جان کلی، رئیس جدید کارکنان کاخ سفید علی رغم تمام تلاش ها نتوانسته نظم را ایجاد کند چراکه منبع واقعی هرج و مرج خود رئیس جمهور است.

این مساله برای سیاست داخلی به اندازه کافی بد است اما با توجه به وخامت شرایط در افغانستان و شبه جزیره کره، این ترس معقول وجود دارد که فرمانده دمدمی مزاج کل قوای ما بتواند تنها با توییت هایش ما را به سمت جنگی آتشین هدایت کند.

در مواجهه با این ترس باید به این مساله توجه کتیم که در اطراف کاخ سفید افراد عاقلی حضور ندارند که سکان هدایت امنیت ملی آمریکا را به دست بگیرند. در هفته ای که گذشت وزیر امنیت داخلی سابق، جی جانسون این اخطار را داد که «صادقانه می گویم اگر دوست من جان کلی یا دیگر دوستم، جیمز ماتیس پیش من بیایند و بگویند که درباره استعفا از کاخ سفید فکر می کنند به آنها خواهم گفت مطلقا این فکر را نکنید. شما باید بمانید. ما به افرادی مانند جان کلی، جیمز ماتیس و مک مستر احتیاج داریم تا این کشتی را به سلامت سکان داری کنند.»

بسیاری از باتجربه ها در واشنگتن معتقدند که پنتاگون به رئیس جمهور اجازه نخواهد داد تا کار احمقانه ای انجام دهد یا فرمان حمله ای را صادر کند که نتیجه آن چیزی جز خودکشی نباشد. آنها همین حالا هم برخی از دستورات احمقانه ترامپ را نادیده گرفته اند. در واقع گفته می شود که به صورت غیررسمی «کمیته نجات آمریکا» ایجاد شده که از ژنرال ها، مخالفان نیویورکی ترامپ و چند سناتور جمهوری خواه تشکیل شده است.

مشکل چنین تصوری چیست؟ کنترل غیرنظامی ارتش یکی از نوآوری های تعریف شده و ارزش های رده بالا در دموکراسی آمریکایی است. زمانی که جورج واشنگتن از سمتش به عنوان فرمانده ارتش استعفا داد هیچ کس در سراسر جهان چنین کاری را باور نمی کرد. همگی انتظار داشتند که او خود را پادشاه اعلام کند. زمانی که شاه جورچ سوم این را شنید با صدای بلند گفت: «اگر این کار را کرده باشد او بزرگ ترین مرد جهان است.» او این کار را کرد چرا که واقعا مرد بزرگی بود.

اما دونالد ترامپ هیچ شباهتی به جورج واشنگتن ندارد. بنابراین در دومین دهه از قرن 21 ما خود را در جنگی خطرناک انداخته ایم بسیار دورتر از آنچه پدرانمان به ما یاد داده بودند. به یاد داشته باشید که دموکراسی ما هنوز تجربه ای هیجانی است که تنها 241 سال قدمت دارد و بسیار شکننده تر از چیزی است که تصورش را دارید. تنها زمانی که در تاریخ آمریکا، ارتش سر ناسازگاری با دولت غیرنظامی را داشت شورش در زمان جورج واشنگتن بود که این مرد بزرگ این شورش را با یک جفت عینک معمولی خواباند.

امروز اما نیروی نظامی ما ممکن است با تصمیمی سخت تر مواجه شده باشند. اگر یک فرمان ناعادلانه، دستوری غیراخلاقی و نادرست به آنها بدهد که برابر با خودشکی باشد آیا آنها نافرمانی می کنند؟ آیا می شود با این سایه هیولای خون آشام جنگ از ادامه درست حرکت کشور اطمینان حاصل کرد؟ عدم پیروی از یک رئیس جمهور منتخب، صرف نظر از اینکه رئیس جمهور چه شخصی باشد، تحقیر و عدم پیروی از او قطعا موجب بحران قانون اساسی خواهد شد. کنگره در این میان چه کاری انجام خواهد داد؟ دادگاه عالی کشور چه خواهد کرد؟

هیچ سبقه تاریخی ای در این باره وجود ندارد. در سال 1832، دادگاه عالی ایالات متحده سیاست غلط اندرو جکسون را که خلاف قانون اساسی بود محکوم کرد. جکسون فریاد زد: «آقای مارشال تصمیم خود را گرفته است. حالا اجازه دهید آن را به اجرا در بیاورد.» او راه خود را رفت و همواره سایه ای از ترس را با خود همراه داشت.

آیا امتناع پنتاگون برای عدم اطاعت از دستورات رئیس جمهور ایجاد شورش می کند؟ یا جنبشی نظامی به راه خواهد افتاد؟ اگر برخی از فرماندهان تصمیم بگیرند از ترامپ پیروی کنند و زنجیره دستورات پنتاگون را نادیده بگیرند آن گاه چه خواهد شد؟ آیا آنها شورشی علیه پنتاگون به راه خواهند انداخت؟

همه اینها تئوری و البته بسیار بعید است. اما اشتباه نکنید اینها خطراتی است که ترامپ کشور را در مقابل آن قرار داده است. تنها یک لحظه فریبکارانه کافی خواهد بود که برخی از رهبران حزب با احساس خطر کاری کنند که همه چیز در حالتی ناپایدار فرو برود. هنگامی که ژنرال ها بخواهند شما را نجات دهند به هیچ وجه نمی توانید پیش بینی کنید که کار به کجا می کشد. کراسوس و پومپئی می توانند جولیوس سزارهای عصر معاصر باشند. پس پیش از آنکه امیدوار باشید و آرزو کنید که ژنرال های کاخ سفید ما را از شر مرد عجیب کاخ سفید نجات خواهند داد، مراقب باشید که آرزوی چه چیزی را دارید.

منبع: گاردین/ مترجم: روزبه آرش