اخباری که کمتر به آن برخورده ایم

دیپلماسی ایرانی: سرباز اردنی ای که در یک درگیری قابل تقدیر سه امریکایی را در پایگاه جویه در جنوب اردن قبل از پایان سال گذشته میلادی کشته بود اخیرا به حبس ابد محکوم شد، یک مرد امنیتی اسرائیلی در سفارت دشمن در امان، پایتخت اردن به دو مرد اردنی حمله کرد و آنها را کشت و یکی از آنها بدون بازخواست به اسرائیل برگشت و جنایتکار جنگی، بنیامین نتانیاهو، از او استقبال کرد و او را در آغوش گرفت.

اعتقاد بسیاری به تدابیر ملک عبدالله دوم دارم و می دانم که عمق جامعه اردن را درک می کند، هیچ حکمی هم از سوی خودم صادر نمی کنم، اما می گویم سرباز اردنی که آن درگیری را علیه امریکایی ها انجام داد مستحق حکمی به مراتب کمتر بود. در حالی که آن نیروی امنیتی اسرائیلی می بایست بازداشت می شد و مورد بازخواست قرار می گرفت. فکر می کنم شاید پادشاه بتواند جلوی خشم طایفه الحویطات را بگیرد اما بعید است بتواند جلوی خشم مردم اردن در برابر قتلی که آن فرد امنیتی اسرائیلی انجام داده و از دست عدالت فرار کرده را بگیرد.

بیایم اخبار را کامل کنیم.

در دبی دستور توقف چاپ مجله «اربین بیزنس» به اتهام نشر «اخبار دروغ» صادر شد و اعلام شد که باید فعالیت سایت آن نیز دست کم برای یک ماه متوقف شد. تلاش می کنم خوش بین باشم و بگویم که جلوی انتشار این مجله اقتصادی را گرفتن به دلیل مسائل اقتصادی بوده برای این که مقامات دبی بعد از مشکلاتی که در بخش ساخت و ساز در پی بحران مالی امریکا و جهان در سال 2009 دچار شدند تصمیم به توقف پروژه های مسکن گرفتند و برای همین نمی خواستند اخبار آن در رسانه ها مطرح شود.

این خبر را مدیای قطر منتشر کردند، قطر چنان به پخش چنین اخباری مبادرت می کند گویی که قطر دشت روزنامه نگاری آزاد در میان کشورهای عربی خلیج فارس است، در حالی که یک روز هم خود آزادی رسانه را تجربه نکرده است. به هر حال مجله مجازات شد و مجازاتی که برای آن در نظر گرفته شد مطابق با قوانین داخلی دبی است و به معنای کشتن ناشر یا نویسنده مقاله، آن طور که در بسیاری از کشورهای عربی از جمله لبنان که به تاریخ آزادی رسانه ای اش افتخار می کند، روی می دهد، نیست.

خبر دیگری که می خواهم در این جا به آن اشاره کنم موج مهاجرت از آفریقا به سمت اروپاست، هر مهاجری که به سلامت به سواحل اروپا می رسد مهاجر دیگری یا حتی با تعداد بیشتر در دریا غرق می شود. در نیمه اول همین سال فعلی، تعداد مهاجرانی که فقط به ایتالیا رسیدند، صدهزار نفر بوده است، سازمان عفو بین الملل و سازمان های بین المللی دست اندر کار مهاجرت برآورد می کنند که دست کم ده هزار نفر در طول این مدت در دریای مدیترانه غرق شده باشند.  

بیشتر متقاضیان پناهندگی از لیبی با قایق هایی که به درد این کار نمی خورند رهسپار اروپا می شوند، که هزینه آن را با دادن جانشان می پردازند. در جایی خواندم که کشورهای اروپایی در حال بررسی برنامه ای برای کمک به کشورهای آفریقایی هستند. به اعتقاد من اگر این برنامه مورد توجه قرار بگیرد به اروپای غربی کمک می کند نه فقرای آفریقا، چرا که جلوی پناهندگی از شمال آفریقا به سمت دریای مدیترانه را می گیرد.

به سوریه می روم، کشوری که آن قدر اوضاع اسفناکی دارد که نمی توانم آن را توصیف کنم، اما چه کنم که می بینم بعد از صدها هزار نفر از مردم بی گناهی که کشته شده اند، حیوانات نیز مثل انسان ها به دلیل گرسنگی در حال مرگ هستند. 9 حیوان در آستانه مرگ از باغ وحشی در اطراف حلب به ترکیه منتقل شده اند.

حلب از کمبود شدید مواد غذایی و آب شرب رنج می برد اما این مساله باعث نمی شود که کنسرت موسیقی در قلعه تاریخی آن برگزار نشود. در  این کنسرت کودکانی از طایفه ارتدوکس به همراه آهنگ ساز معروف سوری، شادی جمیل، به اجرای برنامه پرداختند. یادم است روس ها کنسرت موسیقی ای را سال گذشته در تدمر برگزار کردند، با وجود این که آرزو می کنم سوریه به آن سوریه ای که می شناختم و دوستش داشتم بازگردد اما فکر نمی کنم موسیقی یا رقص روی ارواح بازماندگان چیزی باشد که الآن شهروند سوری به آن نیاز داشته باشد.

در عمان، موسیقی ای در حال برگزاری است که از موسیقی غربی الگوبرداری شده و در آن از مهریه بالای ازدواج ها شکایت می شود. محمد المنجی، خواننده این آهنگ می خواند که پسری از پدرش خواست خواسته های دختری را که دوست دارد برآورده کند تا بتواند با این دختر ازدواج کند. این دختر یک آپارتمان و یک خودرو و مهریه بالا را خواسته تا با ازدواج با او موافقت کند.

در تونس کار جدی تر است. پارلمان تونس قانون «خشونت علیه زنان» در حمایت از زنان در برابر هر گونه خشونتی که شامل خشونت خانواده می شود را تصویب کرد. آرزو می کنم این قانون با موفقیت به اجرا درآید و فقط جوهری روی کاغذ باقی نماند.

در لندن روزنامه ساندی تایمز از مقاله ای که نویسنده اش، کوین مایر، که خود نامش یهودی است، علیه یهودیان نوشته، عذرخواهی کرد. نویسنده به حقوق برابر کارکنان «رادیو و تلویزیون» حمله کرده و گفته دو نفر از کارکنان این سازمان، وانیسا فیلتز و کلودیا وینکلمن، هر دو یهودی هستند.  

روزنامه در تویتر خود بابت این مقاله عذرخواهی و نویسنده این مقاله را اخراج کرد. مقاله این نویسنده را خواندم و به هیچ وجه آن را ضدیهودی ندیدم، در حالی که انتظار می رود آزادی بیان یا آزادی رسانه ها در بریتانیا محترم و مصون بماند، چنین برخوردی را منصفانه ندیدم، بهتر بود که نویسنده این مقاله اول در دادگاه ها که صلاحیت و تجربه بیشتری در این گونه موارد دارند، محکوم می شد، بعد چنین برخوردی با او صورت می گرفت.  

منبع: الحیات / تحریریه دیپلماسی ایرانی/11