کارلوس از شکنجه سفید می گوید

دیپلماسی ایرانی: قرن بیستم به گفته بسیاری از مورخان، قرن تحول های شگرف بوده است. قرنی که در آن جنگ های بی نظیر تاریخ نظیر جنگ های جهانی اول و دوم رخ دادند و تاریخ بشریت به دست افراد و سیاستمدارانی که هر کدام طرحی برای رسیدن به مصالح و منافع خود داشتند، تغییرات شگرف یافت که مسیر طبیعی بسیاری از امت ها و کشورها را تغییر داد. در این میان تقسیم جهان به جهان غرب و جهان سوم تعابیری نامتجانس به وجود آورد که از درون این تناقضات افراد تحول خواهی ظهور کردند که در حقیقت می خواستند در برابر خواسته ها و طرح های منفعت طلبانه جهان غرب بایستند. افرادی که آرمان خواهانی بودند که گمان می کردند آرمانشان آن قدر قدرت دارد تا بتواند در برابر قدرت های بزرگ جهان بایستد و رویای مدینه فاضله آنها را تحقق بخشد. کتاب "اسرار جعبه سیاه" گفت وگو با چهار نفر از همین آرمان خواهانی است که تلاش کردند به خیال خود قدرت های بزرگ را وادار به تسلیم در برابر اراده آهنین خود کنند. افرادی که جهان غرب آنها را تروریست های بین المللی نه آرمان خواه می داند. در این جا بخش پنجاه وپنجم این کتاب را می خوانید:

بر اساس قوانین فرانسه هر زندانی نباید بیش از سه ماه در نظام ایزوله به سر ببرد. هر وقت که این مدت تمام می شود، چه کسی تصمیم می گیرد تا تو در نظام ایزوله بیشتر بمانی؟ چه دلایلی وجود دارد که اجازه می دهد بیشتر در ایزوله بمانی؟

من به طور مداوم از 15 اوت 1994 وارد نظام ایزوله شدم. دلایلی که اجازه می دهد من همیشه بعد از پایان سه ماه در ایزوله بمانم، همیشه مشابه هم هستند. همیشه از مدیریت زندان نامه ای دریافت می کنم که در آن آمده است: «مناسب تر است که دوره ایزوله اختصاص یافته به شما برای حفاظت از امنیت و نظام داخل موسسه (زندان)، با توجه به مخاطراتی که متوجه شماست، و تاثیری که انتظار داریم شما بر دیگر زندانیان بگذارید، در صورتی که در زندان مشترک با آنها قرار بگیرید، ادامه یابد. همچنین به دلیل احتمال این که بخواهید فرار کنید، به ویژه که شما می توانید از کمک خارجی نیز بهره ببرید بهتر است که در ایزوله بمانید.»

چه کسی تصمیم می گیرد این تمدید انجام شود؟

رسما مدیر زندان با تفویض ویژه از وزارت دادگستری آن را امضا می کند.

حقیقتش این است که این دستورات صوری هستند که تصمیم نهایی برای ماندن در ایزوله تا ابد را پوشش می دهند. برای این که تصمیم به انجام چنین کاری با دستورات کلی قضایی منافات دارد.

هدف از این که در طول این مدت در ایزوله بمانی چیست؟

هدف نابودی من است!

با توجه به تجربه ات و تجربه های زندگی با افرادی که با آنها زندگی کردی – بعدا – با افراد زندانی در «بخش ایزوله»، تاثیراتی که می تواند بر زندانی بخش ایزوله برای مدت های طولانی بگذارد، چیستند، به ویژه که روان شناسان توصیه می کنند که طرف زندانی فقط باید سه ماه در چنین حالتی باشد، برای این که باید موازنه روانی زندانیان حفظ شود؟

انسان بر اساس طبیعتش «حیوانی اجتماعی» است، وقتی که به نظام ایزوله تحمیل می شود، دچار دردی قابل وصف می شود. برای این که هیچ تماس یا گرمای انسانی حس نمی کند. این اتفاق می تواند آثار خطرناک و متعددی بر جا بگذارد، از جمله:

• احساس اهانت و «کثافت بودن» که باعث می شود بسیاری نسبت به خود چه از لحاظ جسمی و چه از لحاظ فکری بی تفاوت شوند.
• دچار «پارانویا» می شود، برای این که زندانی احساس می کند که دیگر «فرد» نیست بلکه تنها «شیء» است که توسط ایادی دشمن به بازی گرفته می شود.
• در «منیت» فرد بزرگنمایی می شود برای این که در انزواست و همه چیز بر او بسته است.
• دچار انحطاط شدید روانی می شود برای این که کرامت زندانی به صورت روزانه مورد توهین قرار می گیرد، که بعضی ها را به سمت فردگرایی مفرط می کشاند که بعضی وقت ها تا حد رفتارهای کودکانه می رسد.
• بعضی وقت ها رفتارهی خصمانه و خشونت آمیز بروز می کند که بعضی اوقات به فروپاشی روانی می رسد و تمایل به خودکشی را بر می انگیزد.
• اصول انسانی در ذهن زندانی فرو می پاشد و رفتارهای افراد موجود در اطراف او سبب ایجاد احیانا – بدون مبالغه – تمایلات شدید برای هم دردی با قضایای مربوط به دیگران می کند.
• ظهور انواع مختلفی از برخوردهای «پاتولوژی» می شود. به گونه ای که نظام ایزوله دوره پیری جسمانی را نزد فرد زندانی سرعت می بخشد، بارزترین عوارض آن: ضعف بینایی و شنوایی، و ظهور بیماری های پوستی است. علاوه بر آن انواع تعارض ها و انحراف های روانی بروز می کند، مثل تندخویی و تغییرپذیری سریع در رفتار، تنش های روانی و خشونت، و در بعضی وقت های حملات عصبی سبب می شود تا بعضی از این افراد حتی به مرز «شیزوفرنی» هم برسند.

همه این برخوردها نوعی از «شکنجه سفید» (غیر ظاهری) محسوب می شود، که همه اینها کاملا با ساده ترین مبانی حقوق بشری منافات دارد.

ادامه دارد...