پشت پرده تکرار ادعاهای امارات درباره جزایر سه گانه ایرانی

کشورهای عربی خلیج فارس و در رأس آن ها امارات متحده عربی، طی چند دهه اخیر بار ها ادعای دروغین خود پیرامون مالکیت بر جزایر تنب بزرگ و کوچک و ابوموسی را تکرار کرده اند. با توجه به اینکه ریشه حاکمیت ایران بر این جزایر به دوران پیش از اسلام بازمی گردد، این پرسش مطرح می شود که دلیل این همه ادعا و جنگ خبری در این رابطه از سوی امارات و دیگر کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس چیست؟

به گزارش «تابناک» به نقل از پایگاه خبری «خلیج 24»، احمد الجروان که سمت رئیس پارلمانی کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس را بر عهده دارد، در تازه ترین ادعاهای خود در رابطه با حاکمیت ایران بر جزایر سه گانه، ضمن متهم کردن ایران به دخالت در امور کشورهای عربی، مدعی شد ایران باید به «اشغال» جزایر سه گانه پایان دهد.

بر اساس این گزارش، رئیس پارلمان کشورهای عربی در سومین جلسه عمومی کنفرانس پارلمان عربی که در قاهره، پایتخت مصر برگزار شد، ایران را به پیروی از سیاست حسن هم جواری دعوت کرد و گفت، ایران باید مالکیت امارات بر جزایر ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک را به رسمیت بشناسد و از طریق گفت وگوی مستقیم یا رجوع به دیوان بین المللی دادگستری، مسأله حاکمیت بر جزایر سه گانه را حل کند.

واقعیت آن است که پیش از این هم رهبران کشورهای حاشیه خلیج فارس، به ویژه حاکمان امارات متحده عربی بارها و در مقاطع مختلف تاریخی، به طرح ادعاهای مشابه بدون آنکه به نتیجه آن امیدی داشته باشند، مبادرت کرده اند.

این ادعاهای جسته و گریخته اما متعدد در حالی مطرح می شود که بر اساس واقعیت حاکمیت ایران بر جزایر سه گانه ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک ریشه در دوره امپراتوری های ایلامی، ماد، هخامنشی، اشکانی و ساسانی دارد. پس از دوران اسلامی نیز مالکیت ایرانیان بر این جزایر سه گانه تا سال 1908 که این منطقه تحت اشغال انگلیس درآمد، ادامه داشت.

بر اساس اسناد تاریخی تا سال 1971 اشغال انگلیسی ها بر این جزایر ادامه داشت تا اینکه نهایتاً در 30 نوامبر این سال و پس از توافق ایران و انگلیس این جزایر پس از نزدیک به ۷۰ سال اشغال و شکایت های مداوم دولت ایران علیه اشغالگری انگلیس به ایران بازگردانده شد.

در این رابطه، بر اساس واقعیت های تاریخی می توان یادآورد شد که پس از این رویداد و هنگام ورود نیروهای ایرانی به ابوموسی، شیخ صقر، برادر شیخ خالد امیر شارجه رسماً از سوی حکومتش به نیروهای ایرانی تبریک و خوشامد گفت.

حال و با همه آنچه گفته شد، اگر دو نکته مهم مرتبط با مالکیت ایران بر جزایر سه گانه یعنی از سویی واقعیت تاریخی و کهن این مالکیت که به پیش از اسلام باز می گردد و از سوی دیگر توافق رسمی ایران و دولت انگلستان ـ به عنوان اشغال کننده بخشی از سرزمین ایران درنیمه قرن 20 ـ در سال 1971 مبنی بر بازگرداندن مالکیت این جزایر به ایران را کنار یکدیگر بگذاریم، سؤال مهمی که مطرح می شود، آن است که دلیل این همه ادعاهای جسته گریخته و متعدد حاکمان امارات متحده عربی و دیگر رهبران کشورهای حاشیه خلیج فارس در رابطه با اعاده مالکیت جزایر سه گانه چیست؟

پیروز مجتهدزاده استاد دانشگاه و کارشناس مسائل جغرافیای سیاسی در این رابطه معتقد است: «این ادعا از نظر حقوقی، تاریخی، جغرافیایی، سیاسی و ژئوپلتیک جای هیچ توجیهی ندارد و در این رابطه مواردی که امارات تلاش کرده ادعایش در مورد این جزایر را بین المللی کند بسیار است؛ اما در هیچ موردی امارات حتی نتوانسته است یک قدم به پیش بردارد، زیرا حرف و بحثشان کاملاً غیرقانونی است».

فارغ از آنچه گفته شد، نکته مهمی که به نظر می رسد در تحلیل ها و پاسخ یابی های کارشناسان و صاحب نظران در رابطه با چرایی طرح این ادعاهای مکرر که در بازه های زمانی پیوسته صورت می گیرد، مغفول مانده، آن است که امارات متحده عربی به خوبی در حال استفاده از قانون مشمول مرور زمان نشدن است؛ به این معنی که امارات متحده عربی در این امید و آرزوی واهی است که روزی بتواند با اقتدار کافی و قدرت ملی بالا در برابر ایران عرض اندام کند و اگر احتمالاً در آینده امارات و دیگر متحدان عربش توانایی اعمال فشار بر ایران را داشتند، در گام اول بتوانند جزایر سه گانه را از مالکیت ایران خارج کنند.

به عبارت بهتر امارات متحده و حاکمان عرب به خوبی می دانند که اگر در مقاطع مختلف زمانی از روی ضعف و مظلوم نمایی در مجامع جهانی ادعای دروغین خود را طرح نکنند، در آینده این موضوع مشمول مرور زمان خواهد شد و به این استناد که چرا تا کنون ادعایی در این رابطه مطرح نکرده اید، به سادگی در مجامع قانونی محکوم و ادعایشان قابل رد خواهد بود.

اما امارات متحده تلاش می کند در آینده خیالی خود در مجامع جهانی این گونه استناد کند که ما در مقاطع مختلف تاریخی و زمانی این موضوع را طرح کردیم، ولی به دلیل عدم توان احقاق حق، موفق به اعاده حق نشدیم.