بارقه‌های کم‌سوی موفقیت مذاکرات ژنو 3

دیپلماسی ایرانی: به نظر نمی رسد که طرف های حاضر در نشست ژنو 3 به حداقل توافق برای پایان دادن به جنگ داخلی سوریه و حل مسالمت آمیز بحران رسیده باشند تا به موجب آن بتوان گفت که مذاکرات شاق و سختی که در جریان است، به نتیجه می رسد، منافع هر کدام از طرف ها به شدت با یکدیگر تناقض دارد و اختلافات شدید و عمیق جدایی شگرفی میانشان ایجاد کرده است.  

ترک ها با مشارکت کردهای سوریه در ژنو 3 همچنان مخالفت می کنند علی رغم این که کردهای سوریه نقشی مهم در تضعیف شبکه داعش ایفا کردند و در منطقه کوبانی در مرز سوریه – ترکیه شکست سختی را متحمل این گروه تروریستی کردند. مخالفان سوری ای که اخیرا قبول کردند در ژنو حاضر شوند نیز نماینده همه طرف های سوری نیستند، اکثر افراد آنها دوستان عربستان سعودی هستند که بر دور کردن فوری بشار اسد از قدرت پافشاری می کنند و می گویند که او نمی تواند بخشی از آینده سوریه باشد، این مشکلی است که همچنان طرف های اساسی درگیر در بحران سوریه در راس آنها واشنگتن و ریاض و مسکو بر سر آن اختلاف نظر دارند. آن چه مواضع را سخت تر می کند این است که هیئت نمایندگی دولت سوریه به ریاست بشار الجعفری، نماینده سوریه در سازمان ملل در حالی به ژنو آمده است که به همراه خود چیزی را آورده که می تواند به شدت همه را شوکه کند و مواضع آنها را در مذاکرات تقویت کند، بعد از آن که ارتش سوریه بعد از درگیری های اخیرش با گروه های مسلح وابسته به داعش و گروه های نظامی وابسته به جیش الفتح با حمایت نیروهای هوایی روسیه توانست خسارت های سنگینی را متوجه آنها کند و به دروازه های حلب، دومین شهر سوریه برسد و به زودی می رود تا کنترل کامل این شهر را به دست بگیرد، اکنون می تواند با قدرت بیشتری پشت میز مذاکره بنشیند و مخالفان را به امتیاز دادن وادار کند.  

روشن است که همه این عوامل در محسابات روس ها و امریکایی ها که انتظار دارند مذاکرات ژنو چند ماهی طول بکشد و در خلال آن با بحران های خسته کننده ای مواجه شود، به حساب می آید، اما به نظر می رسد که روس ها و امریکایی ها با همراهی اروپایی ها بر ضرورت پایان دادن به جنگ داخلی سوریه و بستن این چاه فاسدی که شرارت های گوناگون آن دامن همه طرف ها را گرفته است، به توافق رسیده باشند، وضعیتی که خاورمیانه را به لبه پرتگاه هرج و مرج خطرناکی رسانده است که می تواند دامنه آن به لبنان و اردن و عراق در صورتی که حکومت سوریه سقوط کند، برسد، و آن چه در عراق اتفاق افتاد را این بار در سوریه رقم بزند، اتفاقی که به زمانی باز می گردد که پب بریمر حاکم امریکایی عراق شد و دستور به انحلال ارتش، سازمان امنیت و همه نهادهای دولتی عراق داد. شاید بتوان گفت از خوش شانسی فعلا مصالح و امنیت اروپا به بحران سوریه گره خورده است، چرا که فشار جنگ داخلی سوریه موج شدیدی از مهاجرت را به اروپا به وجود آورده است. اتفاقی که سبب شده است تا 4 میلیون نفر دروازه های اروپا را بکوبند.

 

منبع: الاهرام / تحریریه دیپلماسی ایرانی/11