سیسی در لندن؛ حقوق‌ بشر در محاق

دیپلماسی ایرانی: تنها چیزی که می توانم در ارتباط با سفر عبدالفتاح سیسی رئیس جمهور مصر به لندن بگویم اینست که اشاره ای داشته باشم به آخرین گزارش سازمان عفو بین الملل در مورد مصر: «سال (گذشته) بدنبال برکناری محمد مرسی در جولای 2013، شاهد ادامۀ نقض قابل توجه حقوق بشر در این کشور بودیم. دولت (جدید مصر) به شدت آزادی های بیان، تشکلات و گردهمایی را محدود کرد. هزاران نفر بعنوان بخشی از یک برنامۀ گستردۀ سرکوب، دستگیر و بازداشت شدند، در حالیکه بسیاری از بازداشت شدگان متحمل (پدیدۀ) «ناپدید سازی اجباری» شدند. اخوان المسلمین همچنان غیرقانونی باقی ماند و بسیاری از رهبران آن بازداشت شدند و به زندان افتادند. شکنجه و دیگر رفتارهای نامناسب با بازداشت شدگان به شکل روتین درآمد و با مصونیت از سوی اعمال کنندگان دنبال شد. صدها نفر در دادرسی های کاملاً ناعادلانه به حبس و اعدام محکوم شدند. نیروهای امنیتی در برابر معترضین از زور بیش از حد استفاده کردند و با مصونیت مرتکب قتل های غیرقانونی شدند. زنان با تبعیض و خشونت مواجه بودند. بعضی از پناهجویان به زور برگردانده شدند. تخلیۀ اجباری همچنان ادامه یافت. ده ها نفر از مردم به دلیل گرایش و هویت جنسی بازداشت شدند و تحت تعقیب قرار گرفتند. دادگاه ها صدها حکم اعدام صادر کردند؛ اجرای مجازات اعدام از ژوئن 2011 دوباره شروع شد.»

واقعاً در کار و هنر نخست وزیر انگلیس (دیوید کامرون) مانده ایم. در فوریه 2011، ایشان در میدان تحریر حضور پیدا کرد و با فعالان طرفدار دموکراسی در مصر، سرنگونی رهبر سابق مصر یعنی حسنی مبارک را جشن گرفت. و اما الان در کمتر از ۵ سال ایشان اینجاست و دارد خیلی گرم از جانشین مبارک یعنی فرماندۀ ارتش سابق که در پی یک کودتای نظامی قدرت را به دست آورد و بر تجربۀ ناقص این کشور با دموکراسی پایان داد استقبال می کند.

برای خیلی از مصری ها، سیسی حتی از مبارک هم بدتر است. طبق یک گزارش جدید که توسط سازمان حقوق بشری الکرامه منتشر شد، بیش از 320 نفر از زمان شروع کودتای نظامی در جولای 2013، در زندان های مصر جان خود را از دست داده اند که این امر «نتیجۀ مستقیم شکنجه، سوء رفتار و مانع شدن از درمان پزشکی» بوده است. بیش از 1000 نفر در اعتراضاتی که پس از کودتای نظامی رخ داد کشته شدند. و هنوز، وقتی مصری ها به آنچه در لیبی و سوریه رخ داده نگاه می کنند، به این نتیجه می رسند برای آنان بهتر است از سیسی حمایت کنند. برای منطقه به طور کل، همچنین برای قدرت های غربی، یک حاکم مستبد نظامی خیلی بهتر از تروریسم داعش به نظر می رسد. همچنین، باید در نظر گرفت که اسرائیل نیز روی همکاری مصر حساب کرده تا بتواند حماس را در غزه تحت محاصره نگه دارد.

مصر از منظر وسعت و جمعیت، مهمترین کشور عربی به حساب می آید. تنها مردمی که در قاهره زندگی می کنند به اندازۀ تمام مردمی هستند که در لیبی زندگی می کنند. طبیعتاً به نفع هیچ کسی حداقل مردم نیست که این کشور دچار هرج و مرج شود. ضمناً دوران کوتاه حکومت مرسی اخوان المسلمینی را هم به سختی می توان در عمل نمونه ای از یک دموکراسی لیبرال به حساب آورد.

تنها چند هفته از حضور رئیس جمهور چین شی جین پینگ در لندن می گذرد. در مدت زمان حضور او به سختی می شد زمانی برای پاک کردن فرش قرمز زیر پای ایشان پیدا کرد؛ شاید بهتر باشد خیابان داونینگ (خیابانی که خانه و دفتر کار رسمی نخست وزیر در آن واقع است) یک فرش قرمز دیگر تهیه نماید: می توان عبارت لاتین "raison d'état" یا همان مصلحت سیاسی را با نخ ابریشم روی این قالیچۀ قرمز حک کرد. دیکشنری در تعریف عبارت بالا می نویسد: «یک دلیل کاملاً سیاسی برای عملی که یک دولت یا حاکم انجام می دهد، خصوصاً وقتی این عمل با صراحت، عدالت و صداقت منافات داشته باشد.»

رئیس جمهور چین به لندن آمد چرا که او ارمغان میلیادرها دلار سرمایه گذاری چین در اقتصاد انگلیس را با خود آورد. سیسی هم جای پای ایشان می گذارد و قول همکاری در مبارزه با گروه های جهادی را می دهد چیزی که آقای کامرون آن را «مبارزه ای نسلی با یک ایدئولوژی سمی و افراطی» نامیده است. البته، مسئلۀ دیگر که نباید از قلم بیفتد، سفارش تسلیحات ساخت انگلیس از سوی مصر است.

از سوی دیگر، چه قدر خجالت آور است که بلافاصله پس از ورود سیسی به لندن، انگلیس، مصر را به اعمال اقدامات امنیتی ضعیف در فرودگاه شرم الشیخ متهم می کند که باعث شد (به نظر انگلیسی ها) یک بمب داخل هواپیمای روسی شود و جان ۲۲۴ نفر را بگیرد. در نتیجه، حدود 20 هزار توریست انگلیسی به دلیل لغو تمامی پروازها به این فرودگاه و از این فرودگاه سرگردان شدند.

در مصاحبه با بی بی سی، رئیس جمهور سیسی تاکید کرد که وی «یک نقشۀ راه برای اجرای دموکراسی واقعی در مصر» دارد و این بسته به تصمیم مردم مصر خواهد بود که در این فرآیند اخوان المسلمین چه نقشی در آیندۀ مصر داشته باشد.

باور این مساله برای هزاران طرفدار اخوان المسلمین که اکنون در زندان های نامناسب مصر به سر می برند سخت است و شاید سخت تر برای سندس عاصم ۲۸ ساله که در دوران بدفرجام ریاست جمهوری مرسی سخنگوی اخوان المسلمین در ارتباط با رسانه های خارجی بود و اکنون دادگاه های مصر در غیاب وی حکم به اعدامش داده اند.

گفتگو با رهبران جهانی- حتی آنانی که دستانی آغشته به خون دارند- بخشی از شرح وظایف کسی است که به خیابان داونینگ (پلاک ۱۰) می رود. اما سکوت اختیار کردن و هیچ چیز نگفتن در برابر بدترین اعمال آنها بخشی از شرح وظایف نخست وزیر انگلیس نمی باشد. بنابراین، اگر قرار است آقای کامرون با یک رهبر جهانی که سابقۀ حقوق بشری رقت انگیزی دارد دیدار کند، بهتر است ایشان به صورت علنی حرف هایی را مطرح نماید. شاید آن وقت ما بتوانیم طرفداران حقوق بشری در چین، مصر یا جاهای دیگر را از اینکه به فکرشان هستیم راضی نگه داریم که مطمئناً آنها نیز به این مساله توجه دارند.
منبع: هافینگتون پست / مترجم: علی اصغر موقاری