لبنان در مسیر آشوب

دیپلماسی ایرانی: بازیگران عرصه سیاسی در لبنان موفق شدند بحران را در این کشور تا آن جا بالا ببرند که این کشور زیبا که به عروس خاورمیانه مشهور است و مظهر پاکیزگی محسوب می شود به عناوین نخست رسانه ها تبدیل شود و آشوب سراسر این کشور را در بر گیرد.

خیل عظیمی از مردم چنان تظاهرات وحشتناکی راه انداختند که تصاویر آن وحشت هر بیننده ای را بر می انگیخت. تظاهراتی که در پی آن نیروهای امنیتی مجبور به مداخله شدند و ضد و خوردهایی به وجود آمد که منجر به زخمی شدن افرادی از هر دو طرف شد.

همانند همیشه سیاستمداران و نیروهای حزبی در لبنان به سرعت نیروهای امنیتی را مسبب اوضاع کنونی دانستند و انگشت اتهام را به طرف آنها گرفتند. در حالی که مسئولیت نیروهای امنیتی این است که از اشغال نهادهای دولتی و توسط معترضین جلوگیری کنند و به دفاع از آنها برخیزند و اجازه ندهند نهادهایی مثل کاخ نخست وزیری اشغال شوند حتی اگر قربانی زد و بندهای سیاسی شوند، این وظیفه آنها است.

این در حالی است که بعضی از سیاستمداران و نمایندگان لبنانی بعد از تظاهراتی که ماهیت آن برای همه سیاستمداران لبنانی افشا شد، به میان خبرنگاران آمدند و اظهاراتی عجیب و غریب بیان کردند بدون این که وخامت اوضاع جاری در کشور را درک کنند. محمد الصفدی، نماینده جریان 14 مارس در پارلمان لبنان گفت: «صحنه سرکوب تظاهرکنندگان به صرف این که نظر خود را بیان می کنند مردود است و محکوم می شود.»

نبیل نقولا، نماینده جریان ملی عضویت خود را در پارلمان لبنان در اعتراض به ناآرامی های مردمی در بیروت تعلیق کرد، و گفت نمی خواهد شاهد زور در کشورش علیه تظاهرکنندگان باشد.  

نجیب میقاتی، نخست وزیر سابق لبنان گفت وقتی که تجمع جوانان در مرکز بیروت به شیوه مسالمت آمیز و بدون سلاح آغاز شد، به خودم گفتم این حرکت جدیدی است که جریان های 8 و 14 مارس را ملغی می کند و حرکت جدیدی را پایه ریزی می کند که حرکت 22 اوت نام خواهد داشت.

الآن حکیم، وزیر اقتصاد لبنان در تویتر خود با تظاهرکنندگان ابراز همدردی کرد و از این که «نیروهای امنیتی با خشونت با آنها برخورد کردند» ابراز تاسف کرد. و گفت: «نزد آنها می آییم تا مانند حزب کتائب از مطالبات آنها بدون هر گونه معامله یا ساخت و پاخت سیاسی دفاع کنیم.»

با توجه به واقعیت ها و برای خودداری از هر گونه برخورد با تظاهرکنندگان و عبور آنها از سیم خاردارهای امنیتی و جلوگیری از ورود آنها به مقرهای رسمی حکومتی که می توانست افراد زیادی را قربانی کند، نیروهای ضد شورش از آب پاش ها استفاده کردند تا تظاهرکنندگان را از منطقه های امنیتی دور کنند. بعد از این که اوضاع متشنج تر شد نیروهای امنیتی مجبور شدند از گاز اشک آور استفاده کنند که این کار برای حفظ امنیت و افزایش نظم عمومی امری متداول است.

نیروهای امنیت داخلی می گویند آنها در موقعیت دشمنی یا رویارویی نیستند. آیا آقایان سیاستمداران همگی فراموش کرده اند که لبنان از مه سال گذشته تا کنون رئیس جمهور نداشته است؟ در صورتی که دولت سقوط کند قرار است جای آن بر کشور چه کسی حکومت کند؟

منبع: الاهرام / تحریریه دیپلماسی ایرانی/11