سه سناریوی دلواپسان برای سه‌شنبه هسته ای

ضرب الاجل مذاکرات، سه شنبه 16 تیر به پایان می رسد. در آستانه توافق احتمالی ایران و 1+5، جریان موسوم به دلواپس، در جلسات خود برای صف آرایی تبلیغاتی، طراحی جدیدی کرده است.

در جلسات این جریان، برای هر سه فرض پیش رو در مذاکرات، سناریوهایی طراحی شده است که مبنای هر سه سناریو، تخریب تیم مذاکرات و دولت است، نه بررسی ماهوی وقایع پیش روی مذاکرات.

فرض نخست آن است که مذاکرات ناموفق باشد و به نتیجه نرسد که در این صورت دولت را متهم خواهند کرد که به مدت دو سال وقت کشور را برای مذاکراتی بی نتیجه و بیهوده، هدر داد.

محور اصلی تبلیغات در چنان فرضی این جمله کلیدی خواهد بود: «ما که از همان اول گفتیم مذاکرات بی نتیجه است».

البته قرار نیست درباره مذاکرات تیم سعید جلیلی و «نتایج آن برای کشور» سخنی گفته شود!

بازگشت به دولت، اساسی ترین دغدغه آن به شمار می رود؛ همچنین با توجه به برگزاری انتخابات مجلس شورای اسلامی در اسفند امسال، نگرانی اصلی آنها، از دست دادن اکثریت مجلس است.

جریان دلواپس می داند که توافق هسته ای می تواند برگ برنده جریان اعتدال باشد و اکثریت مجلس و نیز دولت آینده را از آن حامیان دولت روحانی نماید؛ بنابراین، آرزوی بزرگشان عدم توافق است تا بر اساس آن بتوانند با امید بیشتر و هزینه کمتری برای تصاحب مجلس و دولت برنامه ریزی کنند.

اما فرض دوم، حصول توافق است. جریان دلواپس از هم اکنون می کوشد هرگونه توافقی را «توافقی بد و بزک شده» قلمداد کند. طبیعی است که هر توافقی، محصول یک سری بده و بستان است. در صورت توافق، تمرکز جریان دلواپس، بر روی آنچه ایران داده است، خواهد بود و نیز کم اهمیت جلوه دادن امتیازات اخذ شده.

هم از این روست که چهره های این جریان از هم اکنون رسماً و علناً از شکستن دستی که توافق بد را امضا کند خبر می دهند! چراکه قرار است هر توافقی را حتی بدون خواندنش، بد معرفی کنند.

آنها به طور جدی بنا دارند نسبت به مواضع و سخنان رهبری در خصوص مذاکرات و این که هر گونه توافقی با اجازه نهایی ایشان صورت خواهد پذیرفت، تجاهل کنند و از همین روست که بر خلاف ادعاهای خود مبنی بر ولایتمداری، توپخانه خود به سمت دولت و مذاکره کنندگان نشانه رفته اند.

مانور اصلی و گسترده پیش رو، مبتنی بر این است که ظریف و همکارانش، منافع ملی را بر باد دادند و ترکمنچای دیگری را بر کشور تحمیل کردند!

آزادسازی دارایی های ایران، توقف و لغو تحریم ها، بازگشت سرمایه گذاران خارجی به ایران، تسهیل صادرات و واردات، جایگزینی تدریجی کالاهای مرغوب به جای اجناس چینی، مهیا شدن زمینه های نوسازی صنایع به ویژه در عرصه نفت و گاز و پتروشیمی و ... نکاتی هستند که قرار است مغفول باقی بمانند یا کم اهمیت جلوه داده شوند.

همچنین با توجه به این که اقتصاد ایران مشکلات ساختاری دارد و قطعاً با توافق، معجزه ای نیز به وقوع نخواهد پیوست و صرفاً به دوران قبل از تحریم بازخواهیم گشت، خواهند کوشید درباره هر مشکلی چنین ادبیاتی به کار ببرند که چرا با وجود رفع تحریم هنوز فلان مشکل را داریم؟! و بدین ترتیب، توافق هسته ای را بی فایده قلمداد کنند.

توافق هسته ای می تواند وزن جریان دولت را در مناسبات سیاسی داخلی بالا ببرد و لذا کوبیدن توافق، راهبردی است که هدفگذاری اش، جلوگیری از افزایش این وزن سیاسی در داخل است.

سناریوی سوم، تمدید مذاکرات است. بارها مذاکره کنندگان ایرانی گفته اند که توافق خوب را فدای زمان نمی کنند. بنابراین، اگر خطوط قرمز ایران در این گفت وگوها مورد توافق قرار نگیرد، ترجیح این است که مذاکرات تا رسیدن به نقطه مطلوب ادامه یابد نه این که صرفاً به دلیل ضرب الاجل، هر توافقی محقق شود. البته ادامه مذاکرات منوط به توافق طرف های دیگر نیز خواهد بود.

در چنین فرضی، سناریوی «تمدیدهای بی پایان» روی میز خواهد بود و این که چرا نمی توانند توافق کنند و چرا مدام مذاکره می کنند و ...؟ البته در این خصوص، مراقب خواهند بود کسی شش سال مذاکرات تیم قبلی را با مذاکرات دو ساله تیم حاضر مقایسه نکند!

با این اوصاف، دست دلواپسان از هم اکنون برای مردم رو شده است و دیگر همه می دانند که آنچه دغدغه محوری اینان است، نه نفع و ضرر کشور، که حفظ اکثریت مجلس و تصاحب مجدد دولت، به هر قیمتی است.

منبع: عصرایران