آرام باش آمریکا!

 

به گزارش فرارو به نقل از فارن پالسی، والت می نویسد: اخبار تلویزیون، مفسران اتاق فکر و سیاستمداران همگی می خواهند شما در هر گوشه ای شاهد تهدید باشید. گول شان را نخورید.

 

این روزها کارشناسان برجسته و سیاست مداران به نظر مصمم هستند که مردم آمریکا را در یک ترس دایمی نگه دارند. ریچارد هاس از شورای روابط خارجی معتقد است «سوال این نیست که آیا جهان به سمت شرایط بدتر می رود، بلکه تنها مسئله سرعت و دامنه آن مطرح است.»

مارتین دمپسی، رئیس سابق ستاد مشترک ارتش آمریکا سال گذشته به کنگره این کشور گفت که «جهان بیش از هر زمانی خطرناک شده است.» (شاید کسی باید در مورد جنگ داخلی، بحران موشکی کوبا و بخش های کوچکی از جنگ جهانی دوم با این ژنرال ها صحبت کند.)

هنری کیسینجر، وزیر خارجه اسبق آمریکا نیز که دست کمی از آنها ندارد معتقد است آمریکا «از پایان جنگ جهانی دوم تاکنون با بحران هایی پیچیده تر و گوناگون تر از امروز مواجه نشده بود.» و بعد شبکه های تلویزیونی مانند سی ان ان و فاکس نیوز هستند که گمان می کنند اکثر ماجراهای خبری باید گونه های مختلفی از عامل ترس باشند.

 

والت در ادامه با تاکید بر اینکه اکثر سیاست مداران و مفسران به ما می گویند «بترسید، خیلی بترسید» می پرسد اگر یک شهروند عادی آمریکایی هستید که در ایالات متحده زندگی می کند، تا چه اندازه باید از خطرات خارجی بترسید؟ مطمئنا همانطور که رسانه ها هر روز به ما گوشزد می کنند، مردم در سوریه، سودان جنوبی، لیبی، شرق اوکراین و دیگر نقاط با خطرات آشکاری روبرو هستند. اما آمریکایی ها؟ نه تا این اندازه، مگر اینکه دوستان یا خانواده ای در منطقه جنگی داشته باشید یا تمام سهام بازنشستگی خود را در اوراق دولتی یونان سرمایه گذارای کرده باشید.

 

اینجا در آمریکا چندان نمی توان تهدید خارجی قریب الوقوعی را شناسایی کرد. والت معتقد است آمریکا هنوز دارای بزرگترین و متنوع ترین اقتصاد جهان، قدرتمندترین نیروهای متعارف و یک بازدارندگی قوی هسته ای است. این کشور هیچ دشمن قدرتمندی در نزدیکی خود ندارد، از متحدان نزدیک در چند گوشه جهان برخوردار است و به واسطه دو اقیانوس بزرگ از اکثر خطرهای خارجی دور ات. علیرغم صحبت هایی که در مورد کوچک شدن فضای جغرافیایی و ظهرو «دهکده جهانی» مطرح می شود، فاصله و «قدرت بازدارنده آب» هنوز امنیت قابل توجهی ایجاد می کند، حتی اگر این محافظت صد درصد نباشد.

 

والت در بخش دیگری از یادداشت خود می نویسد: ما در مورد خطرات خارجی اغراق می کنیم چراکه وقایع خشونت آمیز، آشکار هستند و حتی زمانیکه به ندرت و هزاران کیلومتر دورتر رخ می دهند، باز هم ترسناک هستند. (داعش این مسئله را می داند و به همین دلیل است که به جای کشتن افراد به روش هایی مانند شلیک گلوله، آنها را گردن می زند.)

همانطور که استیون پینکر و اندرو مک متذکر می شوند، پوشش جهانی اخبار و چرخه 24 ساعته خبر باعث شده بسیاری از مردم به این نتیجه برسند که جهان در حال تبدیل شدن به جایی خشونت آمیزتر و خطرناک تر است، در حالیکه روند دراز مدت آن به سمت و سوی دیگری می رود. صلح دایمی مسئله ای خسته کننده و به دور از اتفاقات است، بنابراین هیچ کس به خودش زحمت تهیه گزارش درباره آن را نمی دهد. 

 

این استاد روابط بین الملل معتقد است دلیل اصلی اینکه بسیاری از مردم در ترس می مانند این است که ترس برای کسانی که ایجادش می کنند، خوب است، بنابراین آنها تلاش می کنند که این ترس را در ما ایجاد کنند. ترس همان چیزی است که باعث می شود آمریکا بیش از مجموع ده ها کشور دیگر برای بخش دفاعی خود هزینه کند.

ترس همان چیزی است که باعث می شود سیاست مداران انتخاب شوند، ترس همان چیزی است که جنگ های پیشگیرانه، پنهان کاری بیش از اندازه دولت، نظارت مخفیانه و قتل های هدفمند را توجیه می کند. و ترس همان چیزی است که باعث می شود مردم همچنان به تماشای سی ان ان و فاکس نیوز بنشینند و نیویورک تایمز و واشنگتن پست بخرند. و رهبران جمهوری خواه و دموکرات، هر دو مدت ها است که می دانند اگر مردم به اندازه کافی ترسیده باشند، می توانی آنها را وادار به انجام بسیاری از کارهای احمقانه کنی.

 

متاسفانه این اغراق دایمی خطرات خارجی می تواند چشم ما را به روی مشکلات واقعی ببندد. در واقع اگر نگاهی به 25 سال گذشته داشته باشیم، کاملا مشخص است که دشمنان خارجی صدمات به مراتب کمتری نسبت به خودمان به آمریکا وارد کرده اند. صدام حسین مرد بسیار بدی بود اما پس از 1991 که او را سرجای خود نشاندیم، تهدیدی برای آمریکایی ها نبود. معمر قذافی و کل خاندان اسد، مطمئنا همه مشکلاتی بودند اما تهدیدی برای بسیاری از آمریکایی ها نبودند و رهبران ایالات متحده در زمان هایی با هریک از آنها داد و ستد داشته اند.

 

اگر بخواهیم آسیب واقعی را در نظر بگیریم، مرگبارترین دشمن آمریکا طی سال های اخیر القاعده بوده است. القاعده در دهه 1990 به دارایی های دیپلماتیک و نظامی آمریکا حمله کرد و بعد حملات 11 سپتامبر 2011 منجر به مرگ دو هزار 977 نفر شد و خسارتی بالغ بر 178 میلیارد دلار به دنبال داشت. این خسارات حتی برای یک اقتصاد 16 تریلیون دلاری هم ناچیز نیست اما در مقایسه با آسیبی که ما به خود زدیم، رنگ می بازد.

 

چند محاسبه لازم است. پس از 11 سپتامبر حمله دولت بوش به عراق هزینه ای بالغ بر سه تریلیون دلار، بیش از 40 هزار کشته و زخمی آمریکایی و صدها هزار کشته عراقی برجای گذاشت. در ازای آن ما چه چیز به دست آوردیم؟ یک عراق در هم شکسته، ایرانی که نفوذش در منطقه تقویت شد و ظهور داعش. 

 

اجازه دهید به همه این هزینه ها، شکل گیری دولت های ناکام در لیبی و یمن را هم اضافه کنیم. آمریکا به تنهایی مسئول تمامی این نتایج نیست اما مداخله ما در هر دو کشور مطمئنا هیچ کمکی نکرد. 

 

استفان والت در انتها متذکر می شود که اگر به دنبال مسئله ای برای نگرانی هستید، نگران ناتوانی و بی میلی آمریکا به یادگیری از اشتباهات گذشته، تمایل دوحزبی برای تجدید سیاست های شکست خورده و مداخله در مناطق دیگر بدون درک این نکته که مردمی که آزارشان می دهیم از این مسئله خوششان نمی آید و خواهان بیرون راندن ما هستند و برای رسیدن به این هدف دست به هرکاری می زنند، باشید.